Lieve allemaal,Afgelopen maandag een pittig gesprek proberen te voeren met de adviseur van de Hartingbank. Ik zeg 'proberen', want sjonge, wat had deze man een bord (zeg maar een dikke plaat) voor zijn hoofd. Die was niet af te brokkelen. Ze hadden beloofd om mijn stoel voor de kerst af te leveren, zodat ik er flink mee kon gaan oefenen. Maar helaas bleven ze ook nu weer in gebreke, waardoor ik compleet afhankelijk van iedereen was. En dat maakt mij intens verdrietig. Ik wil me niet afhankelijk voelen. Ik wil mij vrij voelen. En ondanks dat ik al jaren niet meer kan lopen, zorgen wielen ervoor dat ik weer naar buiten zou kunnen. Al zal ik dat nog flink op moeten bouwen. Maar daar doe ik mijn best voor. Ik wil, en zal weer met Storm naar buiten kunnen. Weer een boodschapje om de hoek kunnen doen. "Gewoon" zomaar even naar buiten, om te genieten van de zon en de gure wind. Want als ik nu naar buiten kijk, lijkt mij dat de juiste omschrijving. De warme zon die in mijn ogen prikt en me opwarmt, maar de gure wind die langs mijn gezicht schaaft.Maar ondanks het praten, ook nog nota bene door de WMO-consulente, bleef hij het management de schuld geven. Dat is toch ook wat. Stel u doet wat verkeerd op uw werk, en u zegt: "Nee hoor, de schuld ligt bij de baas." Is dat niet de omgekeerde wereld? Hem trof in ieder geval geen blaam, hij nam alleen de schuld op zich over het feit hij er niet achteraan had gebeld. Echt zo'n slecht geval, dit! Maar nu zou hij over twee weken contact opnemen.
Op dit moment is mijn stoel er, en kan ik het gaan proberen. Maar helaas, wel 5 weken te laat. Als er geen juiste stappen worden ondernomen richting mij, dan gaat het gehele verhaal naar "Kanniewaarzijn!", dat satirische programma dat dit soort problemen aan de tv-kijker toont op een ludieke wijze. Eigenlijk wil ik hier keihard om lachen, in plaats van huilen. Ik kreeg nog wel een bos bloemen toegegooid, eentje met bruine rozen waarvan enkele verdrietig waren omgekanteld, en distels, met een kaartje eraan "excuses voor het ongemak". Tja, ik denk er maar het mijne van...
Deze week verder druk met vele afspraken en zorgen dat het in juiste banen liep. Ook voor het eerst sinds lange tijd weer heerlijk gezongen. Dat voelde voor beiden weer heel erg goed. Ik kon even alles loslaten. En ondanks dat mijn stem niet optimaal was, heb ik toch mijn gevoel eruit kunnen zingen.Daarnaast heel druk met een leuk project. Sinds juni haak ik, daarvoor kon ik nog geen steek haken. En nu maak ik van alles. Zo nu ook voor de CAL. Dat is een project waarbij ik elke vrijdag een opdracht krijg. En na 42 weken ontstaat er een mooie deken/plaid/omslagdoek van 132 rijen lang. Het is leuk omdat je zo allerlei verschillende steken krijgt. Je leert er als beginnende haak-ster enorm van.En doordat ik niet aan één stuk door haak, heb ik ook tijd voor andere projecten. Zo heb ik van de week Kruimel de kat (van stip&haak) gehaakt.En nu ben ik druk bezig met Earlybirdie's, dat is een project dat gekoppeld is aan een aantal fotografen, die vrijwillig te vroeg geboren baby's mooi op de foto vastleggen, om zo een moeilijke periode van de ouders toch een beetje licht te geven.Dan laten ze een Earlybirdie achter, die ervoor moet zorgen dat de te vroeg geborene niet met zijn of haar vingertjes de infusen, sondes enzovoorts lostrekt. En het is meteen een knuffeltje van troost.Daarnaast hebben ze voor alle sterrenkindjes/vlinderkindjes die helaas te vroeg worden teruggeroepen een vogeltje ontwikkeld dat vlindertje heet. Je maakt er twee, een die meegaat met de kleine, en een die meegaat met de ouders. Ondanks dat het natuurlijk een behoorlijk beladen opdracht is, voelt het ook als dankbaar dat ik op zo'n manier toch een soort van troost kan zijn in zo'n heel moeilijke periode.Er bestaat inmiddels een Facebookpagina, waar je je aan kunt melden om mee te helpen.Deze week kreeg ik ook mijn gewonnen pakket binnen. Ik had een hotfix pakket gewonnen. Daarmee kun je glitters op kleding en andere spullen aanbrengen. Echt zo'n gaaf pakket! Ik moet het wel samen met iemand uitvoeren. Maar het is naar mijn idee wel een onwijs leuke hobby die erbij komt.Deze week is me gevraagd of ik een stuk wilde schrijven voor een speciale clownschool. Deze bestaat 15 jaar. En aangezien ik op een dinsdag bezoek kreeg van een speciale clown, heb ik dit uiteraard ook beschreven. Ik wilde dit ook met jullie delen, ondank ik zelf nu 33 ben. En waar ik eerst dacht: 'Clowns zijn voor kinderen', is dat laatste toch niet helemaal waar.Dinsdagmiddag.
Zomaar een dinsdagmiddag. Ik lig op mijn bed in de woonkamer wat weg te doezelen. Eindelijk kan mijn vermoeide lichaam zich eraan toegeven dat het moe is, heel moe. Naast mij ligt mijn hulphond Storm, mijn rots in de branding. Ik geniet van dit moment, dit moment samen. Maar niet van die pijn, daar word ik moe van.
De deurbel gaat, en Storm kijkt op, blaft een paar keer, en ik maak contact via de intercom.
"Ja, met Dons", hoor ik een vrolijke vrouwenstem zeggen. Haar stem werkt al aanstekelijk, en er groeit een glimlach rondom mijn mond.
Ze moet een etage hoger, Storm blaft wat luider, hij herkent haar stem niet.
Ik open de deur, en daar komt een waanzinnig vrolijke clown binnen. Vol warmte, en met een hart van goud.
Storm bekijkt het, en denkt: wat is dit toch?
Ze speelt hierop in, ze pakt zijn favoriete knuffel, zijn Iejoor, zo heilig, maar hij laat het toe. Ik voel dat het goed is, en dat hij ermee instemt.
Ik schiet spontaan in de lach van het aandoenlijke beeld. En vol liefde bekijk ik het aan.
Storm vindt die rode neus toch wel erg interessant, naar zijn idee moet je daarmee kunnen spelen. En ik leg alles vast op camera.
Ik bemerk bij mezelf dat ik even niet die ellendige pijn voel, die angst voel voor de achteruitgang. Nee, ik ben een stukje geheeld. Zelfs de vermoeidheid vertrekt als sneeuw voor de zon.
Ik kan mij volledig ontspannen, en genieten van deze aanblik.
Zelfs als de verstrooide Dons haar sleutels kwijt lijkt te zijn, maakt ze er een act van.
Ze was er tien minuten. En tien minuten was ik één met haar.
Na die tien minuten was het voor mij ook op, ik was moe, maar positief opgeladen. Vol warmte viel ik in een rustige slaap.
Dank, lieve Dons, voor dat warme en mooie moment. Ik kan hier lang op teren. En als ik mij weer zo voel, kijk ik naar de foto's en ben ik weer even terug bij dat moment dat ik mij gelukkig voelde. Mijn geluksmomentje op die dag!
~ you fix me when I'm broken.~
~you make me laugh with a joke~
~ you make me smile~
~you take away my pain, and fear~
~ because you're red nose is here~
<3
Verder moest ik deze week ook in mijn agenda rust inbouwen, omdat ik een brief kreeg vanuit het Erasmus mc, ik kan nu maandag terecht. Dat had ik niet verwacht. Ik had echt op een wachttijd gerekend. Deze blijkt er ook te zijn, want een vriendin stuurde mij een berichtje. Eigenlijk heel voorzichtig wilde ze weten of ik al een brief had gehad vanuit Rotterdam. Want zij hadden ook contact gehad. Maar de wachttijd is 7 maanden. Ik heb met een brok in mijn keel een berichtje teruggestuurd, omdat ik mij schuldig voelde tegenover hen dat ik nu maandag al terechtkan. Bleek dat zij met het gevoel had gezeten van: oef, stel dat Alma zo lang moet wachten? Bleek dat we voor elkaar aan het invullen waren geweest. Eigenlijk doet een mens dat heel erg snel. En achteraf waren we toch blij voor elkaar. Omdat zij eerder elders terechtkonden wat dichterbij was, en omdat ik al zo snel terechtkan in Rotterdam. Ik ben heel benieuwd wat het gaat opleveren. Ik heb wel hoop, maar ik wil mij niet te veel vastspijkeren op iets, bang voor teleurstelling. Dus probeer ik er zo blanco mogelijk heen te gaan.
Kortom, ondanks dat de week stroef begon, kwam er toch elke dag weer een toer bij, en vloog de week om voor ik het wist.
Lieve groetjes
Sterremaan en Storm
