donderdag 28 mei 2015

Billy Elliot een inspirerende droom met Stichting Ambulance Wens

Lieve allemaal, 

10 mei 2015 

De gehele nacht – of liever gezegd de gehele week – had ik slecht geslapen. Niet omdat ik iets ging doen wat niet leuk was, maar juist iets waar ik zo naar uitkeek. 
Het laatste jaar bestonden mijn 'leuke' ritjes uit of acute ambulance-ritjes, of geplande ambulance-ritjes richting ziekenhuis. En dan meteen met een check-in in hospitalio-hotel. 

Maar vandaag zou ik iets gaafs gaan doen! 
Al vroeg werd ik geholpen, en er werd alle tijd aan mijn make-up en haar besteed. 
Ik was nog steeds met mezelf in overleg of ik iets zou durven vragen. 

Om 10:00 uur ging de deurbel: de mensen van Stichting Ambulance Wens. Ik kreeg van Ed en Ilse een beer aangereikt: Mario de ambulancebeer. Deze zou de gehele reis meemaken. 
Eerst werd de medische kant afgehandeld, zodat we er de rest van de dag niet echt mee bezig hoefden te zijn. 
En... ik heb het durven vragen! Ik vond eigenlijk dat ik te veel vroeg, aangezien ze al de gehele dag met mij op pad gingen. Maar ik wilde zo graag Storm, mijn hulphond, weer eens zien rennen op ons uitlaatveldje. Dat heb ik helaas al twee jaar niet meer kunnen zien of meemaken, omdat mijn wereldje zich binnen vier muren afspeelt. 
Het was echter geen enkel probleem, het mocht!

Een goede vriend liep met Storm vooruit, en ik werd met alle liefde op de brancard geholpen, alle spullen erbij, en daarna de ambulance in. Daar kon ik echt alles doorheen zien, maar de mensen konden niet naar binnen kijken. 
En zo reden we naar het uitlaatveld. Zelfs mijn vriendin, die de gehele dag mee kon, kende deze plek niet. En ze heeft toch al heel wat met Storm gelopen. 
Daar werd ik uit de ambulance geholpen, en kon ik na ruim twee jaar Storm weer zien rennen. 
Hij was helemaal door het dolle heen. Hij kwam steeds toestemming vragen of hij weer mocht spelen, en normaal mag hij dat niet van mij, maar hij mocht met een houtje apporteren, en dat kwam hij even laten zien. Hij leek bijna te vragen: vind je het goed? Ja kerel, het is voor deze keer goed. 
De zon scheen zo mooi op het tafereel, alsof ze wilde zeggen: ik overdek het met een gouden deken. 
Het was trouwens ook heerlijk om de zon op mijn gezicht te voelen, mijn dag kon toen al niet meer stuk. Na tien minuten namen we afscheid van Storm, al was hij het daar niet zo mee eens. Daarna gingen we verder.

Zo onwijs grappig hoe mensen naar binnen probeerden te loeren, of om te zien dat mensen uitleg gaven aan hun kinderen waar Stichting Ambulance Wens voor staat! 
Na drie kwartier rijden kwamen we aan in Houten, waar ik op bezoek ging bij een dierbare vriendin, in haar nieuwe woning. Wat deze stichting toch allemaal doet, geweldig! 
Het was heerlijk om haar woning te zien, waar we samen zo voor geknokt hebben. En om haar te zien stralen. Maar ook om even elkaars handen vast te houden, even niets zeggend. Of juist veelzeggend, omdat de blikken van elkaar juist alle emoties lieten zien. Nadat vorig jaar het nieuws duidelijk werd, en ik het haar door de telefoon vertelde,  was zo moeilijk vorig jaar.  Vertellen dat de artsen niets meer kunnen doen.  En je alleen maar inlevert tot ja het antwoord weten we allemaal. was, konden we het nu even zo samen stilzwijgend verwerken. 
Ik had nog iets voorbereid, maar ik wist niet hoe mijn stem zich ging houden. Ik wilde namelijk heel graag Mag ik dan bij jou van Claudia de Breij voor haar zingen. 
En het lukte! Gelukkig, want het is een heel emotioneel lied, zeker het einde: 

Als het einde komt, 
En als ik dan bang ben, 
Mag ik dan bij jou? 
Als het einde komt, 
En als ik dan alleen ben, 
Mag ik dan bij jou?

Ja, dan houdt niemand het meer droog. Maar ook emotie hoort erbij op zo'n dag. En gelukkig weet ik dat ik bij heel veel mensen mag. 

Ik ben een uur bij haar in haar paleis geweest, en heb daar mijn eerste cadeau uitgepakt van een hele reeks cadeaus die nog zouden gaan komen. Want ik kreeg een doos met een grote, witte roos en een strik eromheen. Daar mocht ik  een cadeau uit pakken. 5 dagen lang. Zo duurde deze wensdag niet één dag, maar meerdere dagen. 

We vervolgden onze reis, richting Scheveningen. Storm uitlaten en op bezoek bij een vriendin waren de extra's voor vandaag, nu gingen we richting de echte droom: Billy Elliot, de musical! 
We mochten de ambulance voor het AFAS Circustheater plaatsen, en werden al opgewacht door een vriendin die even een knuffel wilde geven op deze dag, en door Kim, een ontzettend aardige vrouw, die veel over het stuk wist en er veel over kon vertellen. 
We hadden Sven als Billy maar helaas niet Pia Douwes als MRS Wilkinson. Dat vond ik stiekem heel erg jammer. Ik had nog iets meegenomen voor Pia, maar dat zou Kim haar later nog geven. 
We kregen een heel mooie plaats in het theater, alle snoertjes werden aangesloten. En we konden het orkest horen oefenen. 
De zaal stroomde al vol. Mensen op zoek naar hun stoel. Heerlijk, al die mensen. 
Kim nam nog even op wat we in de pauze wilden drinken. 

En na enige vertraging begon het stuk. Wat fantastisch, emotioneel, adembenemend goed, grappig, lachwekkend! Ik kon even alles loslaten, vergeten. Ik leefde helemaal mee met Billy en zijn inspiratie. In de pauze mochten we even naar een rustige ruimte gaan, maar dat zag ik niet zo zitten. Dus bleven we lekker in de zaal en kregen daar ons drinken. 
En ook kwam Kim met het fotoboek van Billy aan. Zo ontzettend lief! Dat kan ik nog steeds doorbladeren, en dan weer even verdwijnen in de droom.

Het was een lange voorstelling, maar ik was zo blij dat mijn lichaam het volhield, dat ik het tot het einde heb kunnen zien. Wat heb ik intens genoten! 
Nog even een foto voor het Billboard, samen met z'n vieren. 
Want jeetje, zonder Ed en Ilse waren we nergens. 

Tijdens de terugweg was ik zo moe, dat ik in slaap ben gevallen. En na een dik uur rijden waren we weer bij mijn woning, waar Storm al op mij wachtte. 
Nu ik dit opschrijf, ligt Mario dichtbij, en komen alle herinneringen aan die dag weer voorbij. 

Ik kan niet genoeg dank uit spreken naar Stichting Ambulance Wens, hun vrijwilligers, en naar Ed en Ilse! 

Ik heb een impressiefilmpje gemaakt van deze dag. Ik heb bewust gekozen voor het nummer erbij, omdat dat er echt bij hoorde. Het leek erop alsof ik deze berg niet kon bewandelen, maar dankzij alle hulp kon ik dat wel! 

Lieve groetjes
Sterremaan en Storm


zaterdag 9 mei 2015

Met Toos hipperdehip op naar je wensdag!

Lieve allemaal, 

Eerder heette mijn sondevoedingspomp Koos, omdat deze in een afgrijselijke, suffe, donkerblauw gekleurde tas zat, echt iets waar ik niet vrolijk van werd. 
Ook begaf mijn sonde het, waardoor ik twee uitjes richting het ziekenhuis moest maken. Op zich wel goed, nu wetende dat ik onder een multidisciplinair voedingsteam val. 
En ze wilden mijn sonde op de nieuwe manier inbrengen, zodat ik niet meer blootgesteld hoefde te worden aan röntgenstraling, en ook geen martelgang met een scoop meer hoefde te ondergaan.

De nieuwe methode werkte veel neus-, slokdarm-, maag- en dunne darm-vriendelijker. Ook konden ze nu wat extra dingen zien. Of ik daar vrolijk van werd, nou nee, maar in mijn achterhoofd wist ik dat eigenlijk al.

Maar ik vond dat ik door al deze strubbelingen een nieuwe tas had verdiend, ook omdat ik weet dat ik niet meer van “Koos” af kom. Maar de nieuwe tas is roze. Nu weet ik dat sommige mensen hun kinderen Koosje noemen, en dat dat een meisjesnaam is. Maar ik vond Toos beter klinken. 'Tja, soms moet je minder leuke dingen gewoon zelf leuk maken. Dus Koos is omgedoopt tot Toos.

Nu ik dit schrijf, maken de zenuwen tienduizenden koprollen in mijn maag. 
De gehele week tel ik al af. Natuurlijk wist mijn lichaam enige roet in het geweldige eten te gooien. Want door de ongeplande uitjes richting het ziekenhuis had ik veel ingeleverd, en begon ik weer met een zeehondenhoest. Uiteindelijk, na enig gedoe, kreeg ik de goede kuur. Ik zeg niet dat ik er helemaal ben, maar ik heb er zo minder last van dan dat ik zonder pillen zou zitten. Want dan was ik weer heel ziek geworden. 

En dan: zondag 10 mei is het zover! Ik moet al vroeg uit de veren. Een adl-assistente komt er extra voor terug. Dan komt een andere adl-assistente mijn haar en make-up doen. 
Zo fijn, hoe iedereen meeleeft en er een enorme gun-factor aan heeft geplakt, en ook de lieve woorden, via social media, maar ook in kaartvorm, hebben mij enorm geraakt. Om tien uur komen ze van Stichting Ambulance Wens. Ik hoop dat ik, voor we aan de lange rit gaan beginnen, nog even met Storm naar onze favoriete honden-uitlaat-plaats kunnen. 'Gewoon' even vijf minuten Storm zien rennen.
Daarna reizen we door naar Houten, naar een zeer dierbare vriendin, om haar huisje te bekijken, en natuurlijk elkaar even in het echt te zien. Tja, internet brengt je op allerlei plaatsen. 
Daarna vervolgen we onze reis, naar Scheveningen, naar het theater en naar de zee. Ooooh, de zeegeluiden, de misschien woeste golven, die al mijn gedachten meeslurpen tot in de grote, kolkende massa van de oceaan. 'Loslaten', 'laten gaan'. 
En naar de meest inspirerende, meeslepende musical Billy Elliot.  Ik ben zo ontzettend benieuwd! Als je mij zou vragen: Heb je hoop dat een bepaalde Billy zijn rol speelt? Dan zou ik zeggen:Nee, maar ik hoop wel dat Pia Douwes haar rol speelt, Dan is de cirkel rond, voor mij. Van gewoon elkaar tegen komen bij een andere voorstelling,  (en bij een intrigerende voorstelling van haar in de rol van Maria Callas). en dan nu echt zingend en dansend.
Maar eigenlijk alles wat er die dag wel of niet gebeurt, maakt de hele dag bijzonder. 
En dan na een lange dag vol mooie, ontroerende indrukken weer richting huis. 

Alles wat niet mogelijk was, wordt nu dankzij Wella Professionals, Stichting Ambulance Wens en het Circustheater mogelijk gemaakt. 

Lieve groetjes, 

Sterremaan en Storm 

Carpe Diem