soms kan iets goeds, zo pijnlijk aanvoelen.

Lieve allemaal, 

Vol goede moed een poging gewaagd, richting de deur. Daar lag ik dan, in mijn stoel in de deuropening, te luisteren naar de vogels die vrolijk fluiten, naar kindergelach, en naar stemmen van de mensen in de tuinen onder mij. Ik zou blij moeten zijn dat ik even, heel even, van al dat mooie kon genieten. 

Maar het maakt mij erg verdrietig, ik wil juist méér. Mensen om mij heen juichen als ze dit horen, ik denk dat iedereen die dit leest het inwendig ook wel heeft gedaan. En ik, ik kon alleen maar huilen op dat moment, omdat ik blij was om even van dat moment te genieten. Maar ik zou niet bij mijn volle verstand zijn als ik zou zeggen: "Ik wil méér!" En dat maakt het dan ook juist zo wrang. Ik wil gewoon weer in mijn stoel kunnen stappen, zonder alle hulpmiddelen die daarvoor bedoeld zijn, en naar buiten rijden met Storm naast mij. Want ondanks dat ik heel erg blij ben met mijn buurman, ik zou echt graag één keer per dag Storm zelf uit kunnen laten. 

Af en toe lijk ik weer dat kleine meisje van vijf dat zegt: "Zelf doen." Maar ik kan het niet zelf. 

En dat maakt mij onmachtig, verdrietig. 

En hoe lief alle mensen om mij heen het ook allemaal bedoelen, hoe ze ook hun best doen, de schreeuw om naar buiten te gaan wordt steeds groter. Ik word gek van mijn vier muren, zes als ik plafond en vloer meetel. Ik zou nog wel gekker worden, bedenk ik mij net, als er ook nog eens tegeltjes op zaten. Dan had ik ze nu wel drie miljoen keer geteld. 

En soms kunnen mensen er (ongewild, hoor) voor zorgen dat ik mijn beperkingen voel. Een pijnlijk gevoel, dat niet uit te leggen valt. En ik weet dat ze het niet zo bedoelen. En het is, als ik er zelf naar kijk, ook veel beter voor mij. 

Het is natuurlijk niemand ontgaan dat ik mij graag inzet voor goede doelen. Ik doe dit met alle liefde. En zo had ik op een functie gereageerd die erg bij mij past. Ik heb deze functie ook toebedeeld gekregen. Alleen: nu wordt het een duofunctie (dus samen met iemand anders), omdat ik niet genoeg mobiel ben. En ik snap dit punt volkomen, maar het kan ook best pijn doen als dat wordt besloten. Maar als ik nu kijk naar deze functie, en om welk gebied het gaat, ben ik toch wel erg blij met deze beslissing. Ook om het feit dat mensen om mij heen zich zorgen maakten om mijn gezondheid, ik op deze manier veel beter alles op kan splitsen, en het dan lichamelijk ook veel langer volhoud. Wat ik ook heel fijn vond, was dat ze mijn positiviteit en doorzettingsvermogen erg waarderen, en mij een kans gunnen in deze maatschappij. 

Jullie weten dat ik blogs post, de een grappig, de ander serieus, eerlijke, oprechte, vaak tussen de regels door te lezen teksten. Ik probeer wel altijd de vrolijke ik te zijn, want ondanks alle misère blijf ik dat ook. En soms is een tekst net even iets anders dan jullie van mij gewend zijn. Ik ben blij met jullie, enorm blij! Jullie zorgen dat buiten binnen komt, doen een keer wat extra's voor me, maar brengen me vooral gezelligheid en een luisterend oor. Jullie maken je zorgen om mij, ik om jullie. Jullie leven mee, en gelukkig in de meelevende context. 

Afgelopen dinsdag heb ik een gezellige vriendinnenavond gehad. Er zit een leuk verhaal achter deze twee vriendinnen. Ik krijg soms de vraag: hoe doe jij je vriendschappen op? En bij deze twee kan ik zeggen: "Door het ziekenhuis." Rond eind augustus 2011 werd ik opgenomen met hoge koorts. Normaal gesproken krijg ik een kamer alleen. Maar nu hadden ze een kamer vol met jongedames rond de 30. Ik was net 30 geworden. En ondanks dat wij heel erg ziek waren en ze geen idee hadden wat wij mankeerden, was het een heel bijzondere ziekenhuisopname. En ik heb er vele op mijn naam staan, maar deze is toch wel het bijzonderste. Het feit dat we enorm ziek waren, vergeten we maar even. Want onze vriendschap wordt steeds intenser, gezelliger. En één keer in de zoveel tijd komen we samen. Een van de vriendinnen is biologe, en moest vanuit Rotterdam komen waar ze die dag werkte, dus we hadden afgesproken om samen te eten. Het was lang geleden dat hier gekookt was, zo erg zelfs dat we haar favoriete pan kwijt waren. En wat wás het eten lekker. Tagliatelle met zalm en een roomsaus. Daarna kwam de andere vriendin. Benoem het nu maar vast tot favoriet spel: treinendomino spelen. Je moet enorm nadenken en puzzelen, maar zo leuk en gezellig! Dat zijn avonden waarvan ik intens en dan ook intens kan genieten. We bouwen mijn bed om tot een heuse tafel, en spelen maar. Door deze opstelling zit er niet veel ruimte tussen ons, en lijkt het "gewoon" als "vanzelfsprekend". Maar natuurlijk weet ik dat het niet zo vanzelfsprekend is. Vele meiden van mijn leeftijd gaan hun eigen gang, krijgen een vriend, gaan nog uit. En toch, ondanks alles kunnen we zo een geweldige vriendschap opbouwen. Het liefst doen we het zonder toeters en bellen een dikke week over, ergens in een huisje, maar dromen moet je houden. Ik kijk alweer uit naar het volgende avondje! 

Ook nog heerlijk gezongen, en dan kunnen sommige nummers me zo enorm raken, dat ik met tranen rollend over mijn wangen aan het zingen ben. Ik kreeg nog een heel mooi cadeau, een houten versie van de Henri Dunantboot. Hij staat nu te pronken in de kast, en ik kan dromen van al mijn gemaakte vakanties. Dit jaar hopelijk nog een keer mee, nog een keertje varen, genieten, maar vooral de vrijheid ervaren, en bedenken: "geen muren om mij heen", dromen van de schoonheidsspecialiste aan boord, de gezellige vrijwilligers, en het thema. Smelt... Droom... 

Ook kreeg ik van de week twee bijzondere kaarten. Eentje uit Holland met een supermooie vlinder erop, zo lief als mensen op die manier aan me denken. Maar er kwam ook een bijzondere uit Australië, van iemand die ik heb leren kennen van de opnames van het programma "Je zal het maar hebben" waar ik pasgeleden nog eens met een klein stukje in "RTL late night show" te zien ben geweest. We hebben nog steeds contact gehouden, en dat voelt goed. En ondanks dat ze aan de andere kant van de wereld zit, leeft ze ontzettend mee. Elk woord raakte mij, en ik hoop dat als ze weer terug is in Nederland, we nog eens een keer wat gezelligs gaan ondernemen. Nu was ik even in Australië. Wat lijkt mij dat een wereldland! 

Afgelopen vrijdag de eerste Haak-in gehouden. Voor Earlybirdy's met vijf mensen druk aan de haak. Voor mij twee vreemde mensen, maar wat was het gezellig. Ik heb ze nog kunnen helpen met de uitleg van het patroon, we gaan nog een dag plannen. We hebben ingezet op meer mensen, maar dat komt wel goed, denk ik. Het is ook best eng, als ik voor mezelf spreek zou ik ook niet zomaar gaan, dan zou ik ook een bekende voor mij meenemen.

Nu liggen er vele Birdy's te wachten tot ik ze kan vermaken, zodat ze wel goed zijn om vele kindjes te helpen. Want als ik kijk naar "Kleine baby's, grote zorgen" denk ik vaak: och, had dat kleintje maar een Birdy, een Nicu. 

Ondanks dat ik veel afleiding krijg zo in de week, doen mij de geluiden van buiten pijn. Het steekt dwars door mij heen. Het voelt schrijnend. En nu kan ik ervoor gaan kiezen om alles dicht te laten, maar dat wil ik ook niet. Met Roy zing ik een nummer, en het past zo veel op mijn leven nu. "Run with the wild horses" van Natasha Bedingfield. 

Alleen door dat nummer kan ik uitleggen hoe het voelt. Ik heb niet gekozen voor deze situatie. Ik ben erin beland, en het is wat ik er zelf van maak. Maar ik wil naar buiten, "rennen net zoals the wild horses" met de wind door mijn haar. 

Lieve groet

Sterremaan & Storm

En zomaar word je in de steigers gezet.. . . . . .

Lieve allemaal,

Soms heb je zo’n week dat je het liefst de dekens over je hoofd trekt, en denkt: ik ben er niet. Gewoon weer die vijfjarige die bang is voor het spook of monster onder haar bed, en dan diep onder die dekens wegkruipt, en hard schreeuwt: ‘Ik ben er niet!’

Maar helaas werkt dat niet meer zo. Al zou iedereen daar wel weer van dromen, om als klein meisje – of jongen – onbesuisd en onbezonnen de wereld te zien, niet bang voor wat de dag brengt, alleen bang voor simpele spoken onder je bed, verzonnen spoken, monsters en ander enger gedrocht.

Mijn matras ging lek, en daar lig je dan met je goede fatsoen op de lattenbodem. En die is hard. En dan moet je helaas het welbekende belgesprek voeren.

Tuut – tuut – tuut.

‘Goedendag, u spreekt met…’ Piep… Piep…

‘Ja goedemiddag, u spreekt met … Ik heb een probleem met mijn matras. Deze loopt leeg.’

‘U zegt leeg?’

‘Ja, compleet leeg, ik lig op de lattenbodem.’

‘Oooh. Nou, dan stuur ik een monteur uw kant op.’

(Oké, dat lijkt goed te gaan.)

‘Wanneer kan ik deze monteur verwachten?’

‘Nou, ergens binnen nu en halfzes?’

‘Maar mevrouw, ik lig echt gewoon op de lattenbodem!’

‘Ja, nou, eerder kan gewoon niet.’

Na twee uur wachten gaat de bel. De monteur. Hij belt met de firma. Hij heeft alleen zijn telefoon een tikkeltje te hard staan. Dus ik hoor de beste mevrouw aan de lijn tegen de monteur zeggen: ‘Kan mevrouw niet even uit bed opstaan, om steeds op het knopje te drukken?’

Ik zie de monteur een beetje dom naar mij kijken. En denk bij mezelf: als hij nu ook van mij verwacht dat ik dat daadwerkelijk ga kunnen, dan had mijn leven er toch zo anders uitgezien? Hoe bedoel je: me pijnlijk met de neus op de feiten drukken?

Helaas wakkert dit verhaal elke dag weer aan, het gevecht met steeds hetzelfde monster, dat nu wel echt lijkt te zijn. Mensen die achter een computerschermpje zitten, en denken dat ze je verhaal kennen aan de hand van het verhaal dat op hun schermpje geprent staat. Maar inleving nul komma nul…

 Uiteindelijk donderdag om halfnegen in de avond zat het monster weer veilig in zijn of haar hoekje en was het verdreven. Maar alleen door volhouden, doorgaan, en voor mezelf kiezen. Als kind bedacht je dit niet, nee, dan riep je keihard om papa of mama. Alhoewel, meestal om papa, omdat hij stoerder is.

Ook werden we deze week in de steigers gezet. In die ochtend werd ik en de gehele flat wakker door een enorm lawaai. Daar bleken ze mij een soort van extra balkon te geven. Dus meteen even gebeld wat ze nu wilden doen.

‘Ja, misschien bedacht de flat de toren van Pisa te worden?’

Maar daar was het niet voor. Ze gaan groot onderhoud plegen aan de liften, die in deze flat toch enigszins van groot belang zijn. Zonder is daarom geen optie, dus hadden ze bedacht om ons een extra doorgang te geven. Op zich dat is erg prettig, maar ze waren even vergeten ons in te lichten. Niet echt slim, nu weten we het dan, maar je mag wel over een flinke dosis FearFactor beschikken om erover heen te willen, zeker op vierhoog. Als ik geluk heb, doet 10 april de lift het weer, en hoef ik niet over deze nogal hobbelige constructie heen. Het is fijn dat ze het bedacht hebben. ’t Is ook best leuk, nu zie ik ook nog eens wat buren voorbijkomen.

Maar door het geboor, gehamer en getik was het niet mijn beste week. En ik wilde nog wel topfit zijn. Omdat we afgelopen vrijdagavond weer een ouderwetse stappuh-avond van het Rode Kruis hadden, en ik als coördinator wel goed voor de dag wilde komen. Ach, laagje make-up erop en niemand heeft het door. Het was een zeer geslaagde avond! En de mensen hadden het zichtbaar naar hun zin, en dat voelt goed. En hier doen wij het ook voor, en stoppen? Nee, voor de deelnemers, en voor ons ook niet.

 Verder ook erg druk geweest met de earlybirdy’s. Ik had heel erg lief van iemand katoen gekregen op mijn oproepje, heel erg blij mee, en in haar naam dan ook Tobi gehaakt.

En als ik dan bezig ben met de earlybirdy’s denk ik bij mezelf: wat moeten die kleintjes vechten, nu al, tegen reële monsters. En zij kunnen nog niet schreeuwen om hun papa of mama. Ja, inwendig doen ze dit wel, inwendig knokken ze voor een bestaan. De Birdy kan ze helpen bij het verjagen van de boze monsters. En daar ga ik voor!

En gelukkig velen met mij.

 Lieve groetjes,

Sterremaan & Storm

zonnestralen vangen

Lieve allemaal,

Wat een verwenweek deze week! De zon die hoog aan de hemel scheen, wat de mensen zeer vrolijk stemde. De glimlachen die dat bij iedereen op het gezicht deed rijzen.

Maar tevens was er bij mij ook het gevoel van onmacht en verdriet. Ik wil zo ontzettend graag naar buiten, maar het gaat gewoon niet. Herhaaldelijk overlegd met de fysiotherapeuten, maar als ik het nu zou proberen ben ik alles kwijt wat ik tot nu toe heb opgebouwd. Maar zo, met die zon, voelde ik extra die vreselijke onmacht, ik wil ook “gewoon” naar buiten met Storm.

Daarentegen merk ik hoe dankbaar ik moet zijn met de hulp van de buurman. Daarom heb ik hem samen met de hulp van een bloemisterij in het zonnetje kunnen zetten. ‘Hij deed het met alle liefde’, zei hij met tranen in zijn ogen. Hij was zichtbaar ontroerd, en liet heel trots zijn bos met anjers zien. Op mijn beurt ben ik heel erg trots op mijn buurman, want een man van 83 die zich zo inzet, dat kan niet vaak genoeg benoemd worden, toch?

Afgelopen week vloog er een bij naar binnen. Ik denk in een opwelling. Ik hoorde zijn gevecht in de slaapkamer om weer naar buiten te komen. Ik hoorde zijn gezoem, maar kon hem niet zien. Maar het kwam zo dichtbij: zijn gevecht om naar buiten te gaan, mijn geknok om naar buiten te komen.

Gelukkig kwam er die middag een vriendin, en zij liet de uitgeputte bij vrij. Dit is op zich wel een mooi voorbeeld. Omdat de bij zo moe was dat hij niet in één keer weg kon vliegen, duurde dat een poosje. Al die tijd om bij te komen, lag hij uitgeteld op het balkon. Dat is iets wat wij bij mij willen voorkomen, ook al wil ik nog zo graag. Ik denk dat ik, hoe moeilijk ik dat ook vind, blij moet zijn met wat ik nu al heb gewonnen. Al lijkt dat op sommige momenten helemaal niets. En daarbij blijkt ook dat vrienden ontzettend belangrijk zijn. Nu werd deze lieve bij geholpen, zo word ik elke dag, elk moment, geholpen door vrienden.

Van de week kwam er iemand een tasje vol met liefde brengen. Van een wildvreemd iemand, die mij helemaal niet kent. Zo bijzonder, zo lief. Dat maakt de wereld zoveel mooier. Ik weet van mezelf dat ik ook een gever ben, en dat ik, als ik ergens voor wil gaan, mij meer dan 100% inzet. Gewoon omdat ik op die manier ook kan geven. Dat maakt het ontvangen zo lastig. Maar het is zo lief dat mensen mij inwendige zonnestralen gunnen, zo lief. Bijzonder! Eigenlijk kan ik dit gevoel zo lastig omschrijven.

Deze week verder heel erg druk geweest met het inzetten voor de birdy’s en, zo ontzettend lief, kreeg ik van twee mensen de goedgekeurde katoen opgestuurd. Twee bijzondere verhalen zitten hierachter. Ik had de vrolijk gekleurde birdy’s geplaatst, omdat ik er zo trots op was, omdat ik het katoen had gekregen, omdat ik dat zelf niet zomaar kan kopen. Trots plaatste ik daarom de birdy’s en kreeg ik twee reacties van dames. Eén iemand had katoen overgenomen, en wilde mij dat sturen. Ik zou dan daarvoor in de plaatst twee birdy’s maken, die de namen krijgen van haar kinderen, om zo iets terug te kunnen doen. En een andere dame wilde haar katoen splitsen, delen, afgesproken dat ik de mijne ook zou splitsen en naar haar zou sturen, zodat we verschillende kleuren hadden. En door deze liefde – en dan gaat het niet om de gekregen spullen, maar om de liefde die erachter zit – gaan hier binnen ook de zonnestralen schijnen. Zodat niet alleen buiten de zon schijnt, maar ook binnen in mijn hoofd, in mijn huis.

Mochten er lezers zijn die niet kunnen haken maar wel op een andere manier willen bijdragen, bv. in de vorm van katoen, dat is echt van harte welkom, alleen helaas is niet al het katoen geschikt, maar mocht je willen delen, dan is even vragen wel handig.

Gisteren nam een vriendin mij even mee naar de Efteling, dat was een complete verrassing. Ze stuurde mij een berichtje dat ze in de Efteling was, en dat ze even enorm aan mij moest denken. Ze zat buiten te wachten bij de droomvlucht, bij de elfjes. En ze nam mij even helemaal mee in de wondere wereld van de Efteling. Heerlijk, zo even wegdromen.

Veel liefs

Sterremaan en Storm 

de bijkom weken

Lieve allemaal,

Afgelopen maandag 3 februari ben ik naar Rotterdam afgereisd. Ik had een afspraak in het Erasmus mc. Ik was doorgestuurd door mijn pijnspecialist hier in het lokale ziekenhuis. Het was een hele reis om van mijn woonplaats naar Rotterdam te komen. Met drie man sterk en twee vrouw  (mijn vriendin ging ook mee) vertrokken we. Omdat de reis een ware uitputtingsslag zou worden, had ik goed overleg gehad met de huisarts. En zij op haar beurt met de ambulancedienst, die mij zouden rijden. Dat was al een enorme geruststelling. Na een uur en drie kwartier kwamen wij aan bij het ziekenhuis. Wat een gebouw, daar past ons ziekenhuis wel 50 keer in. Ik keek mijn ogen uit, en vele ogen staarden mij weer na. Maar daar probeerde ik mij maar overheen te zetten, al is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Ik blijf het een verschrikking vinden dat ik zo ontzettend afhankelijk ben. Ook vooral op medisch vlak.

Na een wirwar aan gangen en het volgen van verschillende gekleurde strepen op de gangpaden, kwamen we aan bij de inschrijfbalie, waar ik een Erasmus MC paspoort meekreeg.

Na nog een soort van alternatieve verkenningsroute te hebben gevolgd, kwamen we aan bij het pijncentrum. Een mooie, open, tikkeltje steriele ruimte. Ons netjes gemeld, bleek helaas dat de ambulancedienst waarmee ik was gekomen niet kon wachten. Alsof er een toverspreuk was uitgesproken, stond er ineens een goed bed (dat is namelijk niet zo vanzelfsprekend, ik heb dat zelf ondervonden), en werd ik overgeschoven. Ook een spreekkamer werd vrijgemaakt waar ik en mijn vriendin rustig konden bijkomen. We waren zelfs zo op tijd dat we samen konden picknicken.

De arts kwam iets later dan de afgesproken tijd binnen. Hij zag mijn vriendin haken, en we zagen een vriendelijke lach. In mijn ogen vond hij het wel een grappig gezicht.

Het was een heel rustige, zorgzame, inlevende persoonlijkheid. En het gesprek verliep ook rustig. Hij had zijn vragen, ik kon mijn verhaal doen. Hij gaf aan dat hij iets verlaat was in verband met het feit dat hij eerst overleg wilde met de neuroloog. En hij vroeg of ik het erg vond dat deze ook nog even kwam kijken. Nee, natuurlijk niet, ik ben allang blij dat er geluisterd wordt, omdat deze situatie echt onhoudbaar begint te worden. Zo gezegd, zo gedaan. Er kwam een rustige man binnen, met een Duits accent, hij vroeg heel gericht wat dingen. Ook wilde hij mijn lichaam bekijken, maar door de rit was mijn lichaam totaal ontregeld, daardoor kon hij wel zien hoe ik op de mindere momenten ben op de dag.

Voor hem was het verhaal al wel duidelijk, het was nog net niet dat hij een datum afsprak. Maar het voelde goed. Heel erg goed.

Nadat de neuroloog was vertrokken, legde de professor uit wat ze wilden gaan doen. Ze willen alle informatie vergaren, en mij bespreken in een multidisciplinair overleg. Dan willen ze er eigenlijk naartoe werken dat de op 15 januari 2013 verwijderde baclofenpomp weer teruggeplaatst wordt. Ik stond er toen al niet achter dat die verwijderd werd. En eindelijk werd het voor mij nu bewezen dat ik gelijk had. Als alle informatie binnen is, en het wordt allemaal goedgekeurd, dan krijg ik eerst een proef. Dan brengen ze al wel een kathetertje in mijn ruggenmerg in, en laten daar dan van buitenaf wel of geen baclofen in lopen. En ze werken met bonussen op bepaalde momenten van de dag.

Een soort van euforisch gevoel bekroop mij. Ik had al die tijd gelijk gehad! Door dat gevoel vergat ik mijn andere vragen, maar ergens deed mij dat niets. Iets waar ik mij normaal heel erg druk om zou kunnen maken, verdween als sneeuw voor de zon. Uiteindelijk werd het een hele dag uit.

Inmiddels zijn we vier weken verder. Naast het bijkomen van het nieuwe avontuur, ben ik mij ook weer gaan richten op nieuwe doelen. Aangezien ik het haken steeds beter onder de spreekwoordelijke ‘knie’ krijg, wilde ik mij in gaan zetten voor een goed doel. Zo kwam Stichting Early birds in beeld. Het is ontstaan vanuit 100 enthousiaste, meelevende fotografen die premature kindjes op de foto zetten. Dat doen ze omdat de lichtomstandigheden in couveuses en op kinder-intensive care- en neonatologie-afdelingen niet optimaal zijn voor het maken van foto’s. Dat daar het licht zo is, is in verband met de kleine, tere, vechtende kinderen die daar liggen. De ouders kunnen dan een beroep doen op een fotograaf, en die legt een normaal dagelijks ritueel heel puur vast. Het kindje lijdt hier niet onder, en het is voor de ouders erg belangrijk om deze foto’s te hebben. Daarnaast zijn er ook diverse fotografen die de ‘vlinderkinderen’ fotograferen, dat zijn de kindjes waarvan het helaas niet mogelijk is dat ze op deze aarde blijven. Het is emotioneel, maar ook dankbaar. En het is fijn dat zoiets in Nederland bestaat. Aan de hand daarvan is ook de Early bird haakpagina gestart via Facebook, zo kun je je haaktalent inzetten om een Early birdy te haken, een Nicu of een vlinderpaar. Alles is bijzonder wat je kunt doen. Ik had mij aangemeld om mij bezig te houden met de Facebookpagina, de mailtjes die binnenkomen. En er zijn nog wat hersenspinsels die in mijn hoofd zitten, maar waar ik pas iets concreets over kan zeggen als het daadwerkelijk ook vorm heeft gekregen. Ook al kun je niet haken, dan kun je het er leren. Het voelt zo dankbaar om iets te kunnen doen voor een teer kindje.

Daarnaast had ik een soort van sollicitatie ingestuurd voor het Rode Kruis, je kon jongerenambassadeur worden van een district. Ik heb vorige week mijn gesprek gehad, en ze staan er heel erg positief tegenover. Best een grappige anekdote: ze las zelfs zo door mijn mail heen dat ze mij las. Zij vond dat storend, maar ik vond het juist fijn, omdat ze echt mij zag door de 248 woorden. Ik moet nog een laatste gesprek aangaan. Maar ze zou mij extreem aanraden. En dan moeten er wat, tja, kleine drempels genomen worden, aangezien er niet helemaal gerekend was op iemand die op dat vlak wat beperkingen heeft.

En het gooide voor mij in een flinke dip-week de zon weer in mijn huis!

Dat ik ondanks alles nog steeds door blijf knokken.

Uiteindelijk belde afgelopen maandag de arts vanuit Rotterdam. Hij had nog wel een informatiepapier nodig, maar ze stonden erg positief tegenover het herplaatsen van een pomp. Dan wel eerst met een proef, maar als deze slaagt, dan gaan we wel weer voor een pomp.

Dat klinkt heel erg positief, en we blijven hopen dat het daadwerkelijk ook gaat gebeuren.

‘Op naar kwaliteit van leven?’

Het waren enerverende weken, waarin ik alle liefde mocht ontvangen van vrienden, die er waren in de dip, maar ook in de euforie.

Warme groet,

Sterremaan & Storm