Genieten met een randje dubbel goud!

Lieve allemaal,

Een dag met een “Randje van Goud” één om nooit te vergeten!

Het was allemaal spannend of het allemaal wel ging lukken, mijn moeder werd immers 60, maar ik lag nog in het ziekenhuis toen alles geregeld werd.

Ik was nog geen week thuis, is het dan verstandig. Op dat moment is alles verstandig. Iemand word tenslotte maar een keer in haar leven 60.

Maar waar ik de laatste tijd ook erg naar snak is, naar vroeger. Misschien omdat ik toen nog niet ziek was? Ik nog gewoon die 17 jarige was, zonder weet wat er over 17 jaar met je leven kan gebeuren? Een klein ongelukje, met dermate gevolgen, dat je al over andere dingen na moet denken dan leeftijd genoten?

Ja ik snak terug naar die 17 jarige tiener op de fiets, vrolijk zingend naar alle banen die ik had, of het nu bij de supermarkt was, of bij de lokale zwembad?

Ik snak terug naar mijn zorgeloze leventje.

En afgelopen zaterdag kon dat, natuurlijk niet vrolijk zingend op de fiets, maar wel vrolijk zingend in een ambulance. Ja, weer een wens van de “bucket-list”. Kunnen strepen.

Ik ben natuurlijk een Vaassennaar, die verdwaald is in Apeldoorn, maar in mijn hart en nieren blijf ik snakken. Aangezien iedereen het over een bepaalde winkel had. Wilde ik daar met alle liefde heen.

Mijn vader had het vervoer geregeld via “Veluwse Wensen Ambulance, en mijn vriendin was bij de winkel langs geweest. Ze stuurde in een WhatsApp, “de eigenaresse was zeer vereerd”.

Ik schreef terug “Ja maar ik ben gewoon Alma, een klant net als een ieder ander, geen speciale acties en zo hoor”

Maar zo normaal is dat niet, ik ga er tenslotte heen met een wensenambulance. Dan is het alles behalve normaal. Terwijl ik dat gevoel niet had.

Zaterdag, alles netjes in de plooi, Storm zijn hulphonden jas aan. Hij mocht tenslotte mee. Beloningszakje gevuld, alle medische rommel stond klaar. Ja ik ga ook een dagje op stap, 5 zuurstof flessen, zak vol medicatie, twee verschillende tasjes met nood medicijnen.

Een tas vol sondevoeding, en vocht. Het besef komt, dat we niet even zomaar meer op de fiets stappen. Besef dat alles toch anders is, maar toch wil ik daardoor niet mijn dag niet laten leiden.
“IK, ik  ben Alma gewoon een klant”

Iets over twaalven kwamen ze van de “Veluwse wensen Ambulance” Ad en Jolanda zouden rijden. Ze stelden zich voor, en ik kreeg een fantastische beer.

Ad zette alle benodigde spullen in de ambulance, en werd met behulp van waar ik woon op de brancard geholpen. Met alle liefde en precisie. En vooral alle rust. Alles was goed door besproken. En de reis naar de voor mij zo geliefde Vaassen kon beginnen.

Storm liep vrolijk naast de brancard mee, voor hem is het allemaal niet anders. Hij kent ook niet anders. Natuurlijk nog wel de jaren van “gewoon even in de rolstoel”

Na een klein ritje, en een kleine toeristische toer, kwamen we aan bij de winkel, waar al een ontvangst comité stond te wachten. Zo maf, ik blijf gewoon Alma, maar je word onthaald alsof je de Koningin zelf bent.
Anja de winkel eigenaresse van “Bij Anne”, was zo blij om mij te zien. Wat een ontzettende warme, prachtige vrouw. Zo puur, ze liet haar emoties zien, terwijl wij elkaar eigenlijk niet kenden.

Natuurlijk zo’n Ambulance geeft bekijks, dat weet ik inmiddels. Maar eigenlijk maakt dat ook weer Vaassen, Nieuwsgierig, het is ook een dorp.

Ik moest even wat medicatie toe laten dienen, wat Jolanda met uiterste zorgvuldigheid deed. om het geheel vrolijk aan te kunnen, ach zonder zou ik ook blijven lachen, ik was zo blij. Gewoon even niet ziek zijn of er aan hoeven denken, gewoon zijn wie ik ben. Maar eigenlijk ben ik dat normaal ook gewoon.

Ik ben niet anders, het heeft mij wel gevormd, maar meer op een positieve manier, ik geniet van de kleine dingen. En dat is vandaag deze dag wel heel erg aanwezig… genieten!.

Anja vroeg wat ik had, ik legde haar de versnelde versie uit. Want voor het boek moet ze nog even wachten. Voor haar was het besef wel groot, dat het met een wensenambulance was, ik, ik lag er niet zo bij stil. Doe ik eigenlijk nooit. Anders word het te beladen, terwijl ik dat niet wil.

Met alle liefde en precisie werd ik uit de ambulance getild, ik de armen van Ad en Jolanda was ik heel veilig. En ik werd de winkel binnen gereden.

Wat een gastvrije winkel, echt toegankelijk voor iedereen. Het rook er heerlijk, ik waande mij even in een wonderland, net alsof Tinkerbel haar Elfenstof had laten vallen.

Ik kreeg een sneak preview, van de nieuwe winkel “Naast Anne” wat een kleding zaak gaat worden. Fantastisch om Anja haar plannen te zien, en vooral haar enthousiasme Ik zag het al helemaal voor mij.

Ook haar lieve familie, haar zussen kwamen langs, Zo hartverwarmend.

De mensen van de wensen ambulance kregen, een heerlijk kopje koffie aangeboden, in de Koffie corner zelfs daar kon ik komen. Ik nam de winkel langzaam in mij op.

Ondertussen waren Anja en ik druk in gesprek. Ik raakte haar met mijn woorden, maar zij raakte mij met haar warmte en passie.

De winkel stroomde vol, een bekende riep: ”ik wist het wel, dat je hier moest zijn Alma”. Zo heerlijk ik was weer terug op eigen bodem.

Langzaam heb ik een cadeau voor mijn moeder uit gezocht. Anja kwam erachter, dat ik vlinders echt te gek vind, Haar schoonvader had het haar ingefluisterd.

Vanuit de koffie Corner keer mij een kussen aan, deze ik voor mezelf wilde kopen,

Uiteindelijk kwam Anja met twee grote pakketten aan, Ja maar ik ben niet jarig. Ze wilde een blijvende herinnering mee geven. Zo ontzettend lief, maar veel te veel. Mij zag je door de pakketten niet meer. Overrompelt, zo voel je, je. Ik blijf nog steeds Alma een klant.
Maar ondanks dat, voelde ik door de warmte en de liefde in de winkel, en ook het team. Mij toch even bijzonder. Dit was een geniet moment! Met een enorme gouden rand.

Ik denk dat ik een uur in de winkel was, En het was genoeg, ik moest echt weer gaan, maar wat vond ik het heerlijk om toch weer het gevoel te hebben, van de 17 jarige tiener zingend op de fiets. Ookal was de uitvoering iets anders.

Ik wil daarom Anja en haar Team van Bij Anne enorm danken!

We reden langzaam de winkel uit, Anja klom nog even mee de ambulance in, en ja daar werden even wat emoties uitgewisseld, het besef komt, en dat is niet erg, dat is heel erg menselijk.

Ik probeer mensen alleen mee te geven dan genieten van kleine dingen, een zo belangrijk gegeven is. En dat kwam binnen. En of je nu 80 word of niet. Genieten blijft altijd een belangrijke levensles in het leven.

Nadat alles weer goed lag, konden we richting het gebouwtje waar het feestje werd gehouden. Nog geen 5 minuten rijden vanaf het centrum.

Daar stond de helft van de familie al op te wachten. Een aantal buurkinderen, die de ambulance wel bijzonder vonden. Dus gaf mijn moeder uitleg. De kinderen vonden het wel heel erg interessant, En dat is belangrijk, want ze doen goed werk!

Eenmaal binnen is het weer vertrouwd, ik kon iedereen feliciteren, mijn cadeau aan mijn moeder geven, ik was er zelf heel erg trots op, zelf kunnen kopen,

En je verteld je verhaal in geuren en kleuren, ook bij mij komt het besef tien keer langs, het gouden randje word steeds dikker.

Uiteindelijk waren daar al mijn broertjes en zusjes, en aanhang. Dit zijn bijzondere momenten, omdat het niet meer in huis past, En nu wel het voor mij ook redelijk vol te houden was.

Mijn jongste broertje liet trots zijn accordeon zien, dat vond Ad ook geweldig, die vonden elkaar helemaal.

En uiteindelijk belanden we allemaal rond de tafel, waar we met z’n allen hebben gegeten, iets wat al jaren niet meer voor komt. Mijn vader zat er met een big smile van oor tot oor, ik weet niet wie er won, mijn moeder of mijn vader maar ik denk ik. Ik was in ieder geval trots op ze. Iedereen zat er gezellig. En dat blijft echt hangen in je geheugen.

Rond 20:00 kwam de rest van de familie binnen druppelen, voor mij werd het al gauw te druk, nadat ik iedereen een hand heb gegeven. En nog met iemand heb gepraat, werd het tijd voor mij om te gaan. En ook dat deden ze weer met alle liefde. De controle het in de gaten houden. Kortom ik ben dankbaar, ik ben iedereen dankbaar die heeft mee geholpen aan deze wens!

Ik ben blij met wat ik af mocht strepen dit jaar van de bucket-list. Dankbaar voor alles.

Lieve groet

Sterremaan en Storm.

Dag met een gouden rand,

Genieten, vol liefde,

Vol passie, genieten.

Geen emoties die mij in de steek lieten.

Ook al gaat het iets anders, dan je wilt.

Sla niet op tilt.

Geniet……. kijk juist naar de kleine momenten

Pak ze vol liefde en passie aan

Laat genieten voorop staan!

 ©Alma

Hoe een bijzondere vriendschap ook kan ontstaan,

Lieve allemaal,

28 Januari was het zover, de tassen stonden klaar, Storm was al uit logeren, ik zou eindelijk aan mijn grote avontuur beginnen, na drie jaar vechten. Zou er eindelijk een jejunostomie geplaatst worden (een sonde via de dunne darm)

Ik zou liegen als de zenuwen niet door mijn lijf gierden. Ik moest tenslotte onder narcose, wat voor mij niet echt bevorderlijk is.

Het enigste wat ik kon doen was, het over mij heen laten komen. Het is even een ritje, en wat zie je beneden bij de ambulance standplaats staan, ja een auto van Paleis van Justitie, Moest eigenlijk meteen aan Celblok H denken. Vele mensen voor de gek gehouden, omdat ze dachten dat ik met een hummer was gekomen, tot men in zoomt

Ik moest mij melden op afdeling op D4 Oost in UMC Utrecht. Het begon goed. “rijd u maar door met meneer naar kamer 9”werd er geroepen. “huh meneer, hij zei meneer tegen mij?” Oeps. Mijn gedachten ging als een razende en mijn maag ook.

Als we nu al zo beginnen “Hellup”, Straks maken ze echt een meneer van mij.

Maar gelukkig stond er het goede bed met de juiste matras, over de dekenboog kan ik duidelijk zijn, die uit de jaren 50 waren zo slecht nog niet, dit is bedacht door iemand die niet over alles na had gedacht. Maar goed kleinigheidje.

Achter mij werd mijn patiënten naam geschreven. Mevrouw van den Berg? Pardon, Oke ik ben dus nu meneer van den Berg, Of gewoon…. Gelukkig ze paste het aan. Ik denk als dit echt de gehele tijd zo gaat dan word het een pittige dobber.

Het bed naast mij was leeg, dus ik had een buurman of buurvrouw, kwam ik al snel achter, een gezellige buurman. Die eigenlijk zijn uren uit moest zitten. Voor meneer heel naar, maar voor mij afleiding, we hebben hele goede gesprekken gevoerd, het was gewoon gezellig.

De verpleging was na een wiebelige start goed ingelezen, kunnen omgaan met de dystonie, super.

Kortom prettig!

Het was tijd, en de gezellige buurman mocht naar huis, ik dacht nog wel fijn voor de operatie een kamer alleen, maar rond half 12 in de nacht, kreeg ik te horen dat ik een buurvrouw kreeg.

Er werd weer een bed bij gereden, en al snel kwam ook de buurvrouw.

Klinkt raar, maar soms kan één blik genoeg zijn. Ik zag verloren ogen, maar ook een power vrouw.

We raakten aan de klep, en ik zag dat haar ogen iets minder verloren keken.

Zo gingen we de nacht in. Hierdoor werd de lange nacht, eigenlijk een korte nacht, want we bleven aan de klets.

Ik werd al vroeg geholpen voor de OK, en kon naar beneden, en ging de OK in, er was helaas slecht een ader te vinden, de anesthesiste had een klein vaatje, en met die naald bracht ze mij in slaap, en heeft daarna een goede geprikt ze wilde mij geen pijn meer doen. Wel lief.

En dan kom je opeens bij, oef pijn, ging weer een shot morfine, super rustig en lief werd je op de verkoever geholpen, je zakt weer weg, en nog een shot, uiteindelijk word er de pomp aangehangen, en kon je het zelf doen. Toen kon ik al vlug naar boven. Slaperig ja dat wel,.

(Beetje Crooky maar eerste foto zonder Sonde)

Tussen de buurvrouw en mij klikte het heel goed, ze vroeg hoe ik het toch allemaal deed, vol hield, waar haal jij je kracht vandaan. Van de mensen om mij heen, internet is daar het grootste medium in.

Die nacht konden we beiden niet slapen en zat ze om half vijf naast mijn bed, ik heb gesprekken met haar durven voeren, en dan ken je elkaar amper 24 uur,. Maar zo vertrouwd dat het vanzelf ging. Ik heb mij geen enkel moment alleen gevoelt.

Het bleek van twee kanten echt goed te gaan. Zo bijzonder. Omdat ik heel veel in het ziekenhuis alleen heb moeten doen, was zij daar, en ik was er voor haar. Ik hoop dat deze vriendschap lang mag voort blijven bestaan. “Zij heeft mij mijn wereld weer terug gegeven. Waar ik ook ben.”

Eigenlijk zou ik maar twee nachten blijven, maar tja ik weet niet wat dat bij mij is, als dingen te goed gaan, is het wachten op waar de echte misser komt. En daar was hij en hij komt hard aan.

Het slangetje is te dun, en daardoor kon ik niet voeden. Na een operatie moet je op krachten komen, maar, ja wat als je, jezelf niet kunt voeden moet sondevoeding? En niet omdat we het verkeerde hadden afgesproken, er zou namelijk een twaalf in komen, maar het werd slechts een 9.

Er werd besloten dat er voor nood dan toch maar weer een neussonde geplaatst moest worden. Ik verzwakte eigenlijk met de dag. En ze dachten dat ik ook misschien een bacterie bij mij droeg, die voor mijn buurvrouw niet goed zou zijn.

Ze namen mij even mee naar beneden, even uitwaaien buiten voor het ziekenhuis, ik had dat ook echt even nodig. Normaal als ik had kunnen lopen of in een rolstoel had gekund, was ik allang even van de kamer gegaan, gewoon uitwaaien, loslaten.

Mijn spullen werden overgebracht naar kamer 15 een sluiskamer, ik vond het verschrikkelijk naar voormijn buurvrouw. Ik ging haar ook heel erg missen, juist ze mij nu ook hard nodig had. “Maar hoe kan ik voor een ander zorgen als ik zelf mijn diepte punt ging bereiken?”

Ik zorgde dat er elke dag een kaart naar mijn buurvrouw ging, en gelukkig kon haar man en haar prachtige dochter wel even komen vertellen hoe het ging.

Na een dikke week zonder enkele vorm van voeding, werd er dus besloten om een sonde te plaatsen.

Ik had zelf al drie dagen gevraagd om een anesthesist, gezien het voorval in december 2015.

Maar helaas het kwam niet tot een meeting.

Die ochtend was ik klaar, om de sonde te laten zetten. Die middag zou een goede vriend komen. Ik had zelf veel moeite gedaan om me er toe te zetten om die sonde weer in mijn neus te laten zetten.

We zijn onderweg, en we worden terug geroepen de anesthesist durfde het niet aan, om hem op deze manier te laten plaatsen via sedatie, eigenlijk wat ik dus al voorspelt had. Kon ik weer terug. Ook al liet ik het niet zien, maar ik zat op dat moment er echt doorheen, vertrouwen in de artsen was weg. De communicatie onderling ging al slecht. Maar dit vond ik verschrikkelijk. Liefst wilde ik in één hoek kruipen dekens over mij heen, en eigenlijk ook zeggen laat die slang maar.

Gelukkig was daar mijn goede vriend, die heeft mij er doorheen moeten praten. Daar kwam het wachten, elke seconde leek wel over de klok heen te stropen, en des te harder schreeuwde een stem in mij nee.Op dit punt zat ik er echt door heen, maar mijn masker is dan zo sterk, dat de verpleging het niet door had, of welke arts dan ook, ik kan het ze ook niet kwalijk nemen.  

Uiteindelijk kon ik naar beneden hij liep mee, dat was fijn, en al snel ben je onder narcose, en kom je bij met die gehate slang.

Ik ging de opname in dat alles in een keer ging lukken. Maar helaas.

De verpleging bijzonder, lief, oplettend, zachtaardig, eigenlijk alles wat een goede verpleegkundige moet hebben. Ze hebben mij twee keer gedoucht en bad, is een soort 2 in 1 haha.

En ik mocht gewoon 3 keer naar buiten, het lijkt niets, maar het is zoiets groots. Thuis kan het allemaal niet. En dat is soms niet voor te stellen. Even naar buiten, even alles van je af doen waaien.

Alle lieve post wat er binnen kwam, en komt. En alle andere verwennerijen.

Nu ga ik maandag naar huis, niet zoals ik zelf had gewild, moet wel wat inhalen, over 6 weken kunnen ze het karwij verder klaren, maar daar moeten wel goede afspraken over komen.

En ondanks ik niet naar huis ga zoals ik wil, ga ik ook naar huis met een nieuwe bijzonder vriendschap, met een prachtige familie. En dat kan heel kostbaar zijn. Ik heb een ieder lief die ik hier heb mogen ontmoeten, en hoop als ik terug kom voor plan 2, dat het deze afdeling is #afdD4Oost Mijn Dank is groot lieve buuf, je man en je mooie dochter, meneer van de eerste dag, Mijn grote vriend, en verpleging voor het geduld, liefde, en warmte,

Lieve groet

Sterremaan

Ode aan de Verpleegkundige,

Je trekt je witte pak aan

En ziet je rooster voor de dag staan

“Goedemorgen” Met een vrolijke glimlach

Dat is wat ik elke dag zag

Even de hand op mijn schouder als ik verdrietig was

Van even naar buiten wat een feest, iedereen in z’n sas

Ookal lukte het mij door de pijn niet altijd even te glimlachen ,

Of een lieve blik.

En dacht ik soms stik

Was er daar de hand op mijn schouder

Het omarmde alles, maakte alles warmer niet kouder,

Ik gaf weer een kleine lach

Dank lieve verpleging dat er begrip was, en men het zag!

©Alma