Wat gaat een jaar toch snel, over een paar dagen word ik alweer 35! Ja, 35. Een grappig weetje is, dat Storm en ik dan allebei 35 zijn (zijn hondenjaren in mensenjaren geteld).
Maar dat brengt mij ook terug bij 10 jaar geleden. Bij de grootste verrassing van mijn leven.
1 november 2005
Er werd gebeld. Ik was naar therapie-zwemmen. Er had ene Nyncke gebeld, of ik mee wilde werken aan een interview. Dat deed - en doe - ik wel vaker, en mijn moeder had tegen haar gezegd dat het goed was. Die middag kwam er een knappe blonde dame binnen. Ze wist al veel dingen van me, van mijn pagina en dergelijke. Maar er waren wel wat vreemde dingen, dingen die ze eigenlijk niet kon weten. Maar goed, waar ze vooral in geïnteresseerd was, waren alle hulpmiddelen die ik nodig had. En ze wilde weten wat mijn grootste droom was. Ja, zwemmen met dolfijnen, op Curaçao, omdat ze daar in hun eigen omgeving zwemmen.
Mijn antwoord: ik hoop altijd nog dat Wendy van Dijk voor mijn deur zou staan.
Ze nam afscheid, en ik liet het allemaal even zakken. Ik bedacht nog allemaal dingen die ik vergeten was te vertellen. En toen ik naar mijn vrijwilligerswerk reed, was ik er nog over aan het nadenken. Het was eigenlijk een raar gesprek. Maar ze zou nog bellen, dan kon ik het nog goed krijgen voor het gepubliceerd zou worden. Geen verkeerde dingen hoor.
2 november 2005
Mijn verjaardag. In de avond zou al het bezoek komen, dus pakte ik mijn rust op bed. Toen werd ik gebeld door Nyncke, die mij feliciteerde en vroeg wat ik had gekregen. Ik had alles opgeschreven wat ik vergeten was te vertellen over mijn hulpmiddelen en wilde daarover beginnen. Tot ze ineens zei: 'Mag ik je vader spreken?' 'Dat gaat niet,' zei ik, 'hij is aan het werk, en mag alleen voor urgente zaken gebeld worden.'
Uiteindelijk na lang aandringen, en nadat ik die de telefoon had doorgeven aan mijn moeder, gaf mijn moeder het telefoonnummer van mijn vaders werk.
Later die avond was ik in de keuken bezig met de hapjes. Toen kwam mijn vader binnen, met een big smile van oor tot oor, en hij zei: 'Oooh, die interviewster heeft gebeld, maar dat is helemaal niet erg.'
Huh, wat? Ik draaide me om en dacht: het zal wel.
Maar hij ging steeds gekker gedrag vertonen: hij ging bellen. En geloof mij, dat is echt niet normaal. Mijn vader vindt bellen net zoals ik niet prettig.
Die avond was het een gezellig feest, mijn vader ging mijn vrienden uitzwaaien, gedroeg zich raar. Maar wel gezellig raar.
3 november 2005
Ik lag nog op bed, mijn zusje en mijn broertje moesten die ochtend naar mijn broer, voor een fotoshoot. Rond halfelf ging bij ons de voordeurbel. Dat was vreemd bij ons, omdat iedereen achterom komt. Mijn moeder deed open, en ze maakte een soort van gil-geluid, en begon te hakkelen.
En toen ineens stond mijn slaapkamer vol, met een cameraploeg, geluidsman, enz., maar in het midden Wendy van Dijk! Alle emoties in mij wilden gaan spreken. Lachen, huilen, zeggen dat iemand anders het harder nodig heeft dan ik...
Uiteindelijk begon ik heel hard te lachen en te huilen. Ik had het gevoel dat ik droomde, en niet meteen kon landen.
Uiteindelijk zaten we aan de keukentafel, en gingen we in gesprek. En al snel kwam naar boven wat ik graag wilde. En dat die droom ook in vervulling zou gaan.
Ik was perplex. Ik zou samen met mijn ouders gaan vliegen naar Curaçao. Om daar te gaan zwemmen met dolfijnen!
Ik kreeg serieus maar 15 minuten de tijd om een tas in te pakken. Want we moesten eerst nog naar het stadhuis om een noodpaspoort te halen. Tijdens het inpakken kwamen mijn broer, zusje, broertje en schoonzusje binnen. En daar brak ik. Ik huilde het eruit dat datgene waar ik altijd van droomde uit zou gaan komen.
Mijn broertje en zusje mochten mee uitzwaaien.
En zo vertrokken we met de taxibus, eerst richting gemeentehuis, en daarna reden we naar Schiphol.
Onderweg naar Schiphol belde ik al mijn vrijwilligerswerk af. Zij geloofden er niets van, en vrienden van mijn ouders dachten dat het ook een grote grap is.
In Schiphol de nodige papieren moeten ondertekenen.
Daarna werden we naar een hotel gebracht. Wat voelde dat vreemd! Ik voelde mij het weesmeisje Annie, die bij daddy warbucks komt. En dat ik denk: waar zijn de poetsdoeken?
Maar we kregen alle allure die er maar was, mijn vader had een lach van oor tot oor. Hij had een lekker toetje op de kaart zien staan, en toen zei ik: 'Bestel het maar, pap, dan betaal ik het wel.'
Maar we hoefden niets te betalen.
Die avond lagen we er vroeg in, omdat we om 5:00 uur op Schiphol moesten zijn. Maar eerst gestuntel in de badkamer, ze hadden een bad. Heerlijk, ik had bedacht om daar in te gaan, haha, erin ging wel, maar eruit was hilarisch. Mijn zusje die mij hielp zou erbij in vallen. Na dat alles heb ik mijn andere zusje gebeld, die heeft midden op de hoofdstraat in Almelo haar blijheid eruit geschreeuwd.
4 november 2005
De televisie sprong om 4:00 uur aan, en ging steeds harder, de telefoon ging af, maar ik kon er niet bij, en er stond een heel knappe jongen op de kamer (klein detail), met ons ontbijt.
Hij nam gelukkig de telefoon aan, en zette de tv uit. Dat was raar wakker schrikken na maar een halfuur slaap. Want door alle gebeurtenissen en het bijna ongeloof had ik niet veel geslapen.
We meldden ons op het vliegveld, mijn zusje en broertje zouden ons uitzwaaien.
En dat gebeurde ook. We konden inchecken, en toen kwam het wachten tot ik in het vliegtuig werd gebracht. Ik moest op een heel smal stoeltje, en daarmee werd ik het vliegtuig in geholpen. Ik kon liggen op de stoelen.
En na meer dan 11 uur vliegen kwamen we aan. Prachtig, alle geuren, kleuren, lieve mensen. Don't worry, be happy-mentaliteit.
Ook daar werden we overgebracht naar een hotel, van a tot z werden we begeleid.
En later bleek dat de briefschrijvers ook ook op het eiland waren. Mijn broertje en mijn zusje!
En het zwemmen met dolfijnen was compleet magisch. Alles was magisch, Wendy van Dijk en haar team weten niet hoeveel ze nog steeds voor ons betekenen, toen Wendy ons uitnodigde voor ons laatste etentje met z’n allen, was zo bijzonder. Naar elk moment, kijk ik en ook mijn familie met vreugde, blijdschap maar vooral met heel veel dankbaarheid terug .
https://www.youtube.com/watch?v=qHmyZrfsamw
Als ik mij rot voel of ik beland weer in het ziekenhuis, gaat altijd het scrapbook mee, en de dvd van de uitzending. Ik ben altijd nog benieuwd of Wendy het zich nog kan herinneren. Want voor ons blijft zij altijd een bijzondere vrouw, en heeft ze een speciaal plekje in ons hart.
Nu zijn we tien jaar verder, ik word 35! Jeetje, waar blijft de tijd.
Als het even minder met mij gaat, neem ik dit even in mij op. En bedenk ik dat ik een waardevol cadeau heb gekregen, wat niemand me ooit kan afpakken. En dat ik niet mag zeuren. Het maakt je heel erg bewust van wat je hebt.
Mijn verjaardag wordt een gezellige dag,.
En verder is het fingers crossed voor donderdag 5 november, dan heb ik de afspraak bij een MDL arts in Utrecht UMC. Ik hoop zo dat hij mee wil helpen denken. Want deze manier van voeden gaat niet goed. Daar moet verandering in komen. Want elke week een nieuwe sonde halen in het ziekenhuis, is gewoon voor mij niet meer op te brengen.
Ik had deze blog al getypt, voor er nieuws was, ik hoef donderdag niet meer naar het ziekenhuis in Utrecht. Ze hebben na aanleiding van al onze opgestuurde informatie besloten, dat het voor mijn lichamelijk onmogelijk is een paar keer naar de poli af te reizen. (Best een eng idee, dat je tien jaar geleden nog af kon reizen naar Curaçao). Maar nu hebben ze afgesporken dat ik binnenkort word opgenomen, in het UMC Utrecht, voor screening door de anesthesist, en word er een pe-j geplaatst (een peg slangetje rechtstreeks mijn dunne darm in). Ja een spannende tijd, maar voor mij een bevrijding, en ookal word ik niet beter, en weet ik dat ik inlever,. Voor mij is dit een verbetering van mijn levenskwaliteit. Dus ik ga ervoor, en drie keer raden wat er in mijn koffer mee gaat?
Lieve groetjes
Sterremaan en Storm,
Memory's
Jaren vol herinneringen,
Vliegen aan mijn gedachten voorbij,
Sommige blijven even wachten in een rij.
Spelen zich dan rond bepaalde perioden,
als een film af.
Dat voelt fijn, niet als een straf.
Ik blijf kijken naar de zonnige punten in mijn leven.
Want die worden mij absoluut gegeven.
Herinneringen, mooie, ik spaar,
Herinneringen, zonnige, die ik ervaar.
Spelen zich af als een film in de bioscoop,
En voelt het alsof ik mij in zonlicht doop.
~Alma~
