Verhuist, Moving out.

Lieve Allemaal,

Wat gezegend ben ik. Wat voelt dit bijzonder. Terwijl ik het typ, klinkt het ook vreemd. Het moet toch heel normaal zijn?

Gisteren ben ik officieel verhuisd, Naar een appartement onder mij. Geen verhuisbedrijf, en bedenken hoe ik daar kwam. Maar de meeste meubels konden via het balkon, en natuurlijk via de lift.

Vanaf afgelopen dinsdag toen ik de sleutels kreeg, tot aan nu hebben mensen keihard gewerkt. Om mijn nieuwe plek mijn paleis te maken. En andere mensen hielden mij bezig met mooie en lieve post, en lieve berichten.

Ik lig nu gewoon buiten, onder het prieel, Storm ligt naast mij. De vogels en enkele mensen vanaf het balkon zijn mijn getuigen. De heerlijke geurende bloemen, zoals de Passie bloem, een prachtige rododendron, met de bladeren zo prachtig gekleurd, laat mij merken dat er een heerlijk windje waait. Je hoort de mussen tjilpen, de ekster kwetteren ’is een soort lachen’, en de merels zingen heerlijke melodieën,. Wat een weelde, zeker dat ik daar deel vanuit mag maken. Niet alleen ik, maar alle buren om mij heen. Uit mijn speakers van de computer, speelt Eva Cassidy een van mijn favoriete zangeressen “Time after time’. Ik hoop niet dat de buren hier last van hebben.

Wat een weelde, en dat dankzij alle lieve hulp, van alle mensen om mij heen.

Ik voel mezelf weer, leven, genieten, geloven, liefde, en hoop hebben.

Het kwam zomaar op mijn pad, misschien niet het meest handige pad, maar het was wel een belangrijke schakel om door te zetten.

En nu ik hier zo lig, ben ik blij dat ik het door gezet heb. Ook al weet ik dat ik mensen hier behoorlijk mee heb belast. Maar ook zij deden het uit liefde.
Toen ik gisteren met behulp van lieve vrijwilligers op de brancard werd geholpen. En ze mij met alle veiligheid een etage lieten zakken. En mij op mijn bed in de tuin legden, en we met z’n allen even koffie dronken. Wat voelde ik mij toch rijk. En mijn besef is groot van mensen die dit niet hebben.

Ook ik heb moeten wachten, en ik stuurde het naar vriendinnen, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. ‘Dat ik in de tuin lag’. Terwijl ik dat 3 en een half jaar niet meer heb kunnen doen.

Het besef kwam later die dag. En dan word het genieten van elk moment,  elk blaadje dat voorbij dwarrelt. Of vlinders die hier stuifmeel weg komen halen.
En ook nu ik hier zo lig, gaan deze natuur verschijnselen gewoon door.
En besef ik mij nog meer, dat ik een ultieme kans heb gehad.

 In 2007 kwam ik in het verpleegtehuis terecht. In december, 2009 kreeg ik te horen dat ik in aanmerking kwam voor een Fokus appartement, Het kon mij niet schelen hoe het eruit zag. Als ik maar kon vluchten uit het verpleeghuis. Ook wetende dat ik daar lieve vrienden achter zou laten.

Nadat ik de woning had gezien, wat nogal het jaar 1980 uitstraalde. Heeft mijn vader het helemaal opgeknapt naar een paleis. Naar iets wat ik heel mooi vond.

Op 28 april 2010 verliet ik het verpleeghuis, en kwam ik in mijn huisje te wonen. De eerste week was bizar. Ik kreeg mijn zelfrespect terug, alleen wat ik niet goed durfde en nog niet, is het oppiepen van hulp nou vraag ik ook niet snel hulp, maar in het verpleegtehuis heb ik altijd het gevoel gehad teveel te zijn als je oppiepte. Maar Fokus is in dat opzicht zo anders. Fokus wonen betekend 24 uurs zorg, ze hebben hun eigen unit, in het project, en kunnen snel bij je zijn, Maar ook met even wat tijd er tussen, omdat ze bezig zijn bij een andere cliënt. Maar het besef werd wel groot, dat ik hier veiliger kon wonen, dan ik ooit heb gedaan.

De verpleegkundige zorg krijg ik van een organisatie in de buurt.

In 2013 werd ik helaas nog zieker, en kon ik mijn woning niet meer uit, alleen voor ziekenhuis bezoeken. En ook daar probeerde ik altijd maar het beste uit te halen.

En toen kwam deze kans. En ik heb geen moment spijt. En dat lijkt mij het belangrijkste.
6 jaar heb ik op dat nummer mogen wonen, herinneringen opgebouwd. Velen neem ik mee gelukkig in een ‘denkbeelding koffertje in je hoofd’.

Ookal moet ik mij dinsdag weer melden in het ziekenhuis, ik weet dat ik dan weer terug kom in een kasteel, met een paradijselijke tuin. Ik ben iedereen ontzettend dankbaar!

Lieve groet,

Sterremaan&Storm

Dear Loverly people,

What blessed I am. What feels this particular. As I type, it sounds too strange. It must be quite normal?
Yesterday I officially moved, to an apartment below me. No moving truck, or company, and think how I got there. But most of the furnishings were over the balcony, and of course also whit the elevator.
From last Tuesday when I’ve got the keys, from that date people have worked hard. To my palace, my new place. And other people engaged me with lovely and sweet post, and sweet messages.

Now I lie just outside, under the roof of the garden house, Storm is next to me. The birds and a few people from the balcony are my witnesses. The delicious fragrant flowers, such as the Passion flower, a beautiful rhododendron, with the leaves so beautifully colored, let me note that there is blowing a nice wind. You can hear the chirping sparrows, magpies chirping it’s the hear as kind giggeling, 'and blackbirds sing wonderful songs ,. What a luxury, especially that I was allowed to make part of it. Not only I, but all the neighbors around me. From my computer speakers, Eva Cassidy plays one of my favorite singers "Time after time". I hope that the neighbors are affected.
What a luxury, and that thanks to all the sweet relief of all those around me.
I feel myself, live, enjoy, believe, love’s, and hope.

It just crossed my path, maybe not the most convenient way, but it was an important link to persevere.
And now I lie here, I'm glad I put it through. Even though I know I have people here quite charged with. But they did it whit a lot of love.

When I was helped yesterday whit dear volunteers on the stretcher. And they brought me down stairs complete safely. And put me in the garden on my bed, and we drank all together some coffee. I felt me so rich. And my sense is great for people who do not have this.
Also I, have to wait, and I sent it to friends, as if it were the most normal thing in the world. "I was in the garden." While I could not do that three and a half years.
The realization came later that day. And then the joy every moment, every leaf that swirls past. Or butterflies come to lay down on a flower out of here.
And now I lie here, these phenomena Is come and going.
And even more I realize that I had a final chance.

In 2007 I entered the nursing home. In December, 2009, was me told that I was eligible for a Fokus apartment, it did not care how it looked. If only I could escape from the nursing home. Even knowing I would leave dear friends behind.
After I saw the house, which is quite radiated 1980. My father completely refurbished to a palace. Something I really liked.
On April 28, 2010 I left the nursing home, and I came to live in my house. The first week was bizarre. I got my self-respect back, just what I dared not good and yet, it is  Paging for help now is that a thing what I do not soon, but in the nursing home I always have the feeling that I was to much over there. But Fokus in that respect so different. Fokus live means 24 hour care, they have their own unit in the project, and can be with you quickly, but also with some time in between, because they are busy with another client. But the realization was painfull, I could live safer here than I ever did.
Nursing care I get from an organization in the area.
In 2013, I unfortunately became ill, and I could not leave my house, only to visit a hospital. And I always tried to get the best of it.
And then came this opportunity. And I have no regrets. And that seems to me the most important thing.
6 years I lived on my old number, made up whit a lot of memories. Many I take whit me in a 'thinkable suitcase in my head. "

Even though I have my Hospitalization on Tuesday in a Hospital in Utrecht, I know I'll be back in a castle, with a paradise garden. I am so grateful everyone!

With kind regards,

Sterremaan & Storm