Lieve allemaal,
Het duurde even voor er een blog kwam. Maar hier is hij
dan weer.
Ik moest in eerste instantie 2 juni naar Rotterdam, maar
opeens werd er haast gemaakt met deze afspraak. Waarom? Geen idee. Dus kon ik
op 5 mei afreizen richting Rotterdam.
Ik had een afspraak op papier staan, en had de hoop dat
ik meteen mee terug kon met de ambulance die mij had gebracht. Maar helaas, dat
ging niet door. Of toch geen helaas?
Ik kreeg een gesprek met een andere arts dan de eerste
keer toen ik daar kwam. We waren lekker op tijd. En weer was er netjes een bed
geregeld, en kon ik even bijkomen voor het gesprek.
Er kwam een arts en een verpleegkundige binnen. Het was
een beetje een gesprek van de hak op de tak.
Maar goed nieuws! Ze wilden mij toch de kans geven voor
eerst de proef met de pomp. En mocht deze werken, dan komt de daadwerkelijke
baclofenpomp weer terug.
Na het gesprek met deze arts kreeg ik nog een gesprek met
een andere verpleegkundige, die het gesprek overnam omdat zij namelijk alles
met de medicatie zou regelen.
Kort komt het hierop neer: omdat het voor mij niet
mogelijk is om heen en weer te reizen, volgt er sowieso na de operatie 10 dagen
opname in het revalidatiecentrum naast het ziekenhuis. En er volgt nog een keer
10 dagen. Alleen weet ik nog niet of ik al die tijd moet blijven.
Het word een dubbelblind onderzoek, wat inhoudt dat de
arts niet weet wat er in de proefpomp zit, maar ik ook niet. Het komt op voelen
aan.
Terwijl ik nog in gesprek was met deze verpleegkundige
kwam de arts nog de deur binnenvallen. Of ze de medicatie in orde wilde maken, voor
volgende week, want dan stond ik op het OK-schema.
“Huh, wat, volgende week al?“
“Ja, maar je hoort het tijdig genoeg,” werd er gezegd.
Eh… ‘tijdig’ is bij mij niet een paar dagen van tevoren. Ik
moet best veel regelen. Maar goed, ik kreeg ook meteen een preoperatief
onderzoek. Dat verliep iets minder vriendelijk, op de een of andere manier reed
het treintje van deze mevrouw de andere kant op dan de mijne, of was ik door
alle nieuwe informatie zo overmand, dat ik het maar een vreemde vrouw vond.
Na het lange wachten, ook tussendoor, konden we richting
huis.
Ik kreeg superlieve ambulancebroeders vanuit Rotterdam
mee. Een van hen vroeg hoelang ik niet echt buiten meer was geweest. Lang, te
lang om echt te genieten van de zon.
Nou, daar moest snel verandering in komen.
Dus zo gezegd, zo gedaan: ze stopten langs de A28 en ik
kon even genieten. Misschien denk je nu bij jezelf: waarom niet bij een mooi
weiland? Ik vond dit heerlijk: aan de ene kant de auto’s die voorbijraasden. Het
leven gaat immers ook door. Maar ook, aan de andere kant bomen met vogelengezang.
Voor mij was dat leven, leven wat ik heel lang niet gezien, gehoord of gevoeld
heb.
Eenmaal in Apeldoorn zijn we nog een ijsje wezen eten bij
mijn favoriete ijscoverkoper. Heel Apeldoorn-Zuid liep uit. Maar ik heb genoten
van mijn ijsje!
En daarna uitgeteld richting mijn huisje. Storm was al
blij op mij aan het wachten. Ik zou niet weten wat ik zonder de buurman zou
moeten doen. Wat betekent deze man veel voor mij.
En toen kwam het wachten: wanneer zou ik wat horen? Maar
ik hoorde niets. En weer niets.
Tot vrijdagmiddag de arts belde, met helaas de mededeling
dat de operatie niet door kon gaan, er was geen plek vrij in Rijndam. Hij zou
mij deze week bellen wanneer ik wel aan de beurt zou zijn. Ik ben erg benieuwd.
Ook heb ik mijn doel van deze week uitgevoerd: eindelijk
weer na lange tijd douchen, in mijn eigen douche. Het was nog iets te veel voor
mijn lichaam, maar dat neemt niet weg dat ik onwijs genoten heb, zoals van even
mijn haar goed wassen. Maar nu toch goed naar mijn lichaam luisteren.
Lieve groet
Sterremaan en Storm
