Ode aan jullie, familie, vrienden, bekenden, kennissen onbekenden!

Lieve Allemaal,

Nog een paar dagen en dan is het zover, dan heb ik een sleutel in het bezit, van wat mijn nieuwe paleis moet gaan worden.

Twijfel slaat altijd toe, zeker als je op bent, moe, gesloopt mijn lichaam gaf afgelopen maandag even haar grens aan, dat was schrikken. Maar gelukkig zijn er daar weer mijn lieve vrienden, familieleden, en zelfs onbekenden die mij moed geven!

Je hebt daar zoveel spreuken voor, een van Loesje ‘Als de moed in de schoenen zakt, ga dan eens op je  kop staan’. En ja zo is het wel!

Maar laat ik het eens hebben over mijn lieve vrienden, bekenden, kennissen, familie en onbekenden. Ze zijn er altijd, daar wil ik mijn hoofd ook niet voor laten hangen, ik wil door! Ongeacht wat mijn lichaam die dag in ‘petto’ heeft. Maar bij mij is het besef ook heel groot, dat het voor hun ook heel erg moeilijk moet zijn. Ze staan immers naast de zijlijn. Ze kunnen niet in mijn lichaam kruipen, of een soort van infuuslijntje aan mij koppelen om dingen over te nemen, hoe graag ze soms ook willen.

Ik heb het hier ook al een keer eerder over gehad op mijn blog.

Maar wat ze niet beseffen, is hun onvoorwaardelijke liefde, Geloof en hoop wat ze geven zo ontzettend belangrijk is!

Ik sport mijn eigen wedstrijd zoals ik mijn eigen levensproces noem, of het nu hardloopster op de 10 kilometer is, een voetbalster in een elftal, hockeyster op het veld, of een zwemster in het zwembad. De mensen om mij heen zijn er altijd, ze staan altijd naast de zijlijn. En ik weet dat ik gezegend ben, dat ze er ongeacht welke wedstrijd/battle er word gespeelt, staan ze altijd te juichen en met spandoeken toeters, alles wat je kunt verzinnen wat bij een wedstrijd hoort, maar dan denkbeeldig.

Maar ook besef ik mij, dat ze soms moeten toe zien, dat ik net niet de bal in het goal trapte, net te laat de kant aan tikte en als 6^de eindigde, of zelfs misschien al eerder het veld moet verlaten omdat ik struikelde. En ik weet dat het ze verdriet doet, als iets niet gelukt is, of als de artsen niets kunnen doen. Daarom is dit ook echt een ode aan iedereen die op welke manier bij mijn verhaal, mijn leven betrokken is!

Deze week vallen er allemaal prachtige kaartjes met prachtige teksten in de brievenbus. Het zit hem ook in de kleine dingetjes, even een lief woordje online, of een deel actie op Facebook delen. Maar ook een klein berichtje via de telefoon.

Dankbaar ja dat ben ik! En ik weet dat ik nooit terug kan doen wat jullie allemaal voor mij doen. Ik kan alleen maar door knokken.

En natuurlijk ga je nadenken, als je soms andere reacties krijgt dan verwacht, iedereen mag zijn of haar mening ventileren. Ik weet dat ik door te bloggen, veel van mezelf bloot geef, en of het bijzonder is, geen idee. IK hoop alleen wel dat ik toch de kleine boodschap van 'Geniet' van je leven door mag en kan geven.

Ik weet dat we met heel wat mensen op deze mooie aarde wonen, en zoals ik dat al in het interview (EO) had laten beschrijven. Is dat 'ieder zijn of haar kruis even zwaar weegt'. Ik maak geen onderscheid. Ik weet dat er meer leed is in deze wereld. En ik weet dat ik niet alleen ben met gaten op het levenspad.

Ik blog sinds 2003 om al deze lieve mensen om mij heen, die eigenlijk de gehele reis, vanaf het begin 1997 of later mij tegen kwamen, om jullie op de hoogte te houden.

Jullie zijn mij heel dierbaar!

En ik weet dat de stap die ik nu na 6 jaar in dit prachtige paleis te hebben gewoond neem. Een hele belangrijke is. En ik weet dat de mensen die mij al heel lang volgen, maar misschien ook de laatste maand, of zelfs laatste week. Echt begrijpen waarom.

En dat ik straks mijn verhalen onder het prieel kan schrijven. En misschien zelfs als het in de avond donker word, misschien zelfs onder de voor mij zo bijzondere sterren en maan kan schrijven.

Dit is een ode aan al jullie allemaal, ik kan nooit terug doen wat jullie voor mij doen. Maar ook ben ik er voor jou!

Lieve groetjes

Sterremaan & Storm

Hey lieve jij,

Hey lieve jij,

Jij bent er altijd, altijd aan mijn zij.

IK heb jou lief, zoals jij mij,

En ik weet dat het moeilijk is aan mijn zij.

Je ziet de dalen, die ook mooi kunnen zijn,

Maar ook de bergtoppen die we samen hebben beklommen met veel moeite en pijn.

Waar we dan samen uitrusten, om te zien hoe mooi het dal groen en vol bloemen staat.

En jij weet als we weer de berg aflopen stap voor stap, de juiste woorden wat het makkelijker maakt.

IK heb jou lief, zoals jij mij!

Wat ben ik dankbaar met jou aan mijn zij!.

©Alma

Waarom,.... zeg mij waarom?

Lieve allemaal,

Eindelijk zou het deze week dan gebeuren, ik zou eindelijk verlost worden van de sondeslang die via mijn neus loopt. Maar wederom was er daar de grote teleurstelling. Het ging niet door. Er was geen bed beschikbaar.
wel moest ik mij op de poli melden, omdat de speciaal verpleegkundige mij wilde zien. In eerste instantie zou ik dat alleen moeten doen. Maar gelukkig wilde mijn goede vriendin mee.

Zwaar teleurgesteld, en niet snappend vertrok ik richting Utrecht afgelopen dinsdag. Eindelijk moest ik er om 11:00 zijn, maar er was bij de ambulance dienst wat spoedgevallen, en omdat ik niet met een B ambulance mee mag in verband met de dystonie aanvallen en medicatie die ik gebruik.

Dus vertrok ik om 11:00, mijn vriendin was al met eigen vervoer in het ziekenhuis, want hoe gek het ook klinkt, wij hoopten dat ze mij alsnog zouden opnemen. Omdat we de ontsteking er niet onder krijgen.

Om 12:00 was ik op de juiste poli beland, we hadden een nieuwe route naar deze poli gevonden. Ach zo vind je nog eens wat.

Eigenlijk werden we meteen een behandel kamer in begeleid, en daar zaten we samen, met onze briefjes met honderdduizend vragen voor onze neus. Maar de belangrijkste vraag is nog steeds waarom? Nu ik dit typ, schiet dit nog steeds door mijn hoofd waarom?

Hij kon niet goed zien, of het nu littekenweefsel was of een ontsteking, euhm ik ben eigenlijk wel heel zeker van mijn zaak. Mijn buik word steeds dikker, en er ontstaan harde eilandjes in. Naar mijn idee zijn dat ontstekingen. Dus hij wilde een echo, helaas mag dan de ambulance vanuit Apeldoorn die tijd niet wachten, ik werd over gelegd op de behandelplank en vertrokken deze aardige begripvolle mannen. We hebben de waarom vragen ook gesteld, maar echt antwoord nee. Of waren het niet de antwoorden die ik wilde horen? Had ik nog teveel hoop? Ik weet het niet. Gelukkig had de plank ook wielen en kon ik naar een andere kamer, hij had nog gekozen voor een ruime kamer met uitzicht op buiten, wel zo prettig, en alle deurtjes en laadjes kunnen open. We vonden nog ethanol wel over de datum, maar wie weet word het leuker als we het snuiven, grapje hoor. We hebben ons in gehouden. Maar van een plank met wielen, en lang wachten en tweedehands koffie zoals mijn vriendin dat noemde en waterige chocolade melk word je heel melig. En dan zaten we ook nog in kamer 11, ja het gekken getal. We hebben het ons maar gezellig gemaakt, lang leve een mobiele telefoon, selfies en facebook, en lieve mensen die daar voor mij duimde. En natuurlijk klinkt het raar als je iemand het ziekenhuis in wenst. Maar dat zegt wel genoeg hoe mijn grens bereikt is.

Om kwart over twee kwam de speciaal verpleegkundige ons halen om ons naar de echografie te brengen.

Ik werd daar in een soort bushokje geplaatst, lol ik vroeg mij al af al ik in Utrecht lag of als ik op de poli kwam. Waar deze bushokjes voor waren, als je dat zo ziet lijkt het meer het centraal trein station, dan op een ziekenhuis, maar het bleken speciale hokjes te zijn met hittebron, ik kan jullie vertellen dat is wel heel prettig, omdat het in de gangen altijd koud is.

Na een uur wachten konden we naar binnen. Glibber, glibber gel op mijn buik. En maar kijken. Ik zag veel, de echoscopiste ook, en na een tweetal filmpjes en 8 foto’s moest ze overleggen, maar zeg ook wij kunnen echo’s ontleden. Zwanger was ik niet, dat wist ik al. Lang leve toch de mobiel, wifi en google. Snel beiden twee soorten begrippen ingetypt, en wij waren er al uit. Want het is volgens mij een gedragscode dat ze nooit iets mogen zeggen, dat mag alleen de aanvrager van de echo. Maar ik wist toen ik de kamer uit werd gereden dat er inderdaad een abces zit. Ze hadden het immers ook al gekweekt.

Eenmaal weer terug op kamer 11, kwam de assistente van de poli binnen om informatie te vragen voor de ambulance rit terug naar huis. Van alles vloog door mijn hoofd, hij stuurt mij nu met 3/0 achterstand gewoon weer naar huis. Waar ik weer nachten niet slaap, dubbelgeklapt lig van de pijn, en waar mijn buik nog groter groeit. Ik somde de informatie voor de ambulance op, het moet een A ambulance zijn, zuurstof mee hebben, en ik gebruik medicatie. En de poli medewerkster liep weer weg. En hij begon aan zijn verhaal. Dat we het beestje goed aan moesten pakken, en dat ik dan een nieuwe kuur kreeg, met een ander moest stoppen en deze naast een nieuwe kuur die ik al van de huisarts had gekregen moest gebruiken. Ook wilde hij een kweek afnemen. Kijken of er niet inmiddels een andere bacterie was komen wonen in mijn oh, zo’n geweldig lijf. Verder de nieuwe datum, waar ik mezelf weer voor de leeuwen moet laten werpen. Weer ergens vertrouwen vandaan moet toveren in een ziekenhuis, waar het vertrouwen ver te zoeken is. Daarnaast uitgelegd dat nu met deze voeding, en de toestand en het kuren ik met 10/0 achterstand aan de ingreep begin. Hij heeft nu echt beloofd dat deze datum dan echt door gaat. Vind u het erg als ik schrijf, eerst zien en dan geloven.

Om half vijf kwam de ambulance verpleegkundigen aan, hadden inderdaad zuurstof bij zich. Alles leek in orde hij tilde mij over op de brancard. En we vertrokken richting de garage waar de ambulance stond. Onderweg afscheid genomen van mijn vriendin omdat ze met eigen vervoer was gekomen. Ik lag goed, en lag naast de ambulance, tot de verpleegkundige van de ambulance erachter kwam. Dat ze mij helaas niet mee mochten nemen. Nu leek het helemaal of ik in een slechte film was beland. Ze waren B vervoer, en mochten mij niet meenemen, veiligheid voor alles. Dat snap ik ook wel.

Maar waar laat je mij dan? De eerste hulp. Daar melden ze mij bij de balie, komt er een broerder aan lopen. Ik was natuurlijk immers niet aangemeld. Hij luisterde het verhaal aan. En omdat de poli boven dicht zat ze hoopte mij hier neer te mogen leggen. Zegt de broeder ‘dus wij moeten het zooitje van boven opruimen” serieus noemt hij mij net zooitje. Zo pijnlijk, ik lag erbij, ik kan het horen. Ik snap de context van zijn zin wel, maar “Het zootje”?

Dat kun je toch echt niet maken, ik brak af. Ik heb de hele dag lopen vechten tegen mijn tranen, maar ik kon niet meer. Dus ik zei tegen de ambulance verpleegkundige ‘leg mij maar buiten op een bankje neer’ het was immers toch mooi weer.
‘Ach nee het komt echt goed’
“ Ja, maar u hoeft hier niet te blijven wachten’ was mijn verdrietige antwoord.
Uiteindelijk kwam de broeder terug, ja hij had een bezemkast gevonden, waar een bed stond, aansluiting was voor zuurstof, en een vreselijke grote irritante klok hing, tic, tak, tik, tak. Hoeveel horror kan een mens op een dag hebben? Mijn vriendin stond inmiddels in de file. En ik probeerde de broeder duidelijk te maken, dat ik zijn zin wel begreep maar niet fijn vond dat hij mij zooitje noemde. Ik ben nog steeds een mens, maar ook een met gevoel. Waarbij teveel snaren waren geraakt vandaag.
Ik werd overgeschoven op de volgende plank van, vandaag. Maar ik had even een plek.
Uiteindelijk maar muziek op gezet en ben het maar mee gaan zingen.

I’ve I had a boat,

I go out on the ocean,

If I had a Pony I’m riding on boat.

We go out togther go out on the ocean

Set me upon my pony on my boat.

Zo warrig als dat nummer, zo warrig voelde ik mij. Onbegrepen. Niet serieus genomen, Boos, verdrietig, heel klein. En eigenlijk wilde ik niets meer zeggen.

Tot 20:00 heb ik op die kamer gelegen, kwam de beste broeder weer binnen, en hij zei ‘de ambulance is er maar ze gaan eerst nog even wat drinken’

Ik dacht bij mezelf had maar niets gezegd, had gewoon gezegd als ze iets gedronken hadden, de ambulance is er. Ik kon meer schoppen die dag niet meer aan.

En uiteindelijk om 21:00 was ik thuis. Waar gelukkig een hele blije Storm op mij wachtte. Dat maakt dan zoveel goed. Mijn lieve maatje waar ik een hele dikke knuffel van kreeg.

Ik kreeg nog wel van de ambulance mannen een medaille, met super kanjer erop. Dat was wel een lief gebaar.

Maar hoeveel trappen ik nog aan kan weet ik niet, mijn lichaam is beurs en op. En dan staan mij nog drie weken te wachten, ach nu ik dit schrijf nog twee en een halve week.

So far so long my adventure day.

En iets opgeschoten? Nee, een hoop frustratie rijker. Oja en na aanleiding van die dag weer honderdduizend vragen, waarvan de belangrijkste waarom? Plus het feit dat dit alles nog een staartje kreeg. Want bleek dat ik dus beide antibiotica’s niet samen mocht gebruiken. Of het nu weg gaat, ik weet het niet. Ik weet wel dat ik hele lieve vrienden om mij heen heb, waar ik mezelf kan en mag zijn.

Wel kwam deze week het interview waar ik aan mee had gewerkt online, op zowel de eo pagina, als op facebookpagina’s EVA en EO, en wat een lieve warme woorden, ik heb geprobeerd om op iedereen persoonlijk te reageren,. Het gaf veel moed en warmte.

Hier is het gehele interview te lezen.

https://www.eo.nl/geloven/nieuws/item/geloof-houdt-ernstig-zieke-alma-bosman-overeind/

Lieve en warme groetjes

Sterremaan en Storm.

Hoeveel kun je nog hebben.

Vaak vraag ik het mij de laatste tijd af, hoeveel kan ik nog dragen?

Alles wat het leven maar van mij blijft vragen?

Ook is mijn bord echt een keer vol,

Dan word het zelfs mij te dol.

Zeker als er steeds maar van mij word verwacht vertrouwen te hebben.

Terwijl dat door deze onzinnigheden weg blijft ebben.

Hoeveel schoppen kun je op een dag verdragen,

Als ze veel meer dan kan van mijn lichaam blijven vragen.

Plus dat de beurse plekken lang blijven na zeuren.

Dat er dan ook niets is wat mij op kan beuren.

Maar toch zijn het mijn geloof en  vrienden die daar altijd zijn.

Dank je wel, jullie begrip en liefde is zo warmtevol en fijn.

©Alma

We gaan ervoor!

Lieve allemaal,

Wat kan een week toch voorbij vliegen. De verhuisdozen stapelen zich steeds meer op rond mij, en alle kasten lijken leger te worden. Moet ook, want de deadline komt steeds dichterbij.

Zo lief alle hulp die per dag even komen helpen. Of aanbieden om te komen helpen, ook als ik het helaas niet trek. Maar ze bieden het aan, wat ben ik toch gezegend met vrienden en familie.

Begin mei is het dan ook zover, spannend ik moet eerlijk zijn, ja ik vind deze stap best spannend.

Ik weet wat ik ervoor terug krijg, maar ik zou liegen als het niet veel energie zou kosten. Nu denkt iedereen ‘duh’ natuurlijk, dat is ook niet zo gek. Het kost een gezond mens ook alle energie. Maar ook spannend of alles binnen deze termijn gaat lukken, dat moet immers ook. Ik heb geen keuze.

En nu komt er toch een opname in het UMC Utrecht tussendoor, dinsdag pre-operatief gesprek, en woensdag dan de ingreep, en daarna kijken hoe het gaat.

Gelukkig op dezelfde afdeling, ( Als in Januari/Februari) word ik opgenomen.

Het is allemaal nog wel spannend of het door kan gaan, omdat de ontsteking nog steeds aan het rondhuizen is. De kweek wees uit, dat beestjes mij weer heel erg leuk vinden, ik de beestjes echt stukken minder, nou eigenlijk helemaal niet.

Nu een dubbele kuur, en fingers crossed, dat ze aanslaan.

Kortom het is even onzeker. En omdat het de vorige keer ook allemaal niet vlekkenloos verliep, ga ik het maar aan, en bekijk ik per moment. En schrijf alles duidelijk op. Maar zou ik dan nu echt deze ziekenhuis opname in gaan, en eruit komen zonder die sonde slang in mijn neus, en dat hij via mijn dunne darm goed loopt.

Afgelopen donderdag een gesprek gehad met de WMO over andere woning aanpassingen straks. Nu heb ik een plafon lift (deze hoort bij deze woning), maar ik wil graag een verrijdbare tillift, en een badkar. Daar hebben we laatst al met een adviseur van de ‘Welzorg” naar gekeken. Omdat ik door de dystonie, zoals ik het zelf noem “kreukels’ lig. Heb ik ook niet een verlengde brancard nodig. En kan het eigenlijk ook op een kinderbadbrancard, klinkt best raar, maar het is haalbaar. En als ik daardoor weer kan douchen, gaat er nog een extra deur voor mij open.

Bij dat gesprek moest iemand van de ADL assistentes van Fokus zijn, ik dacht vraag meteen iemand van de Treva groep, deze houden zich ook bezig met hulpmiddelen/veiligheid.

Ik had nog aan de fysiotherapeut gevraagd een soort van rapport op te stellen wat ik wel of niet kan.

Ze waren keurig op tijd, en eigenlijk ging dit gesprek goed. Och wat zou ik dat vaker willen zeg, dat gesprekken met de WMO zoals nu verliepen, rustig en begripvol. En dan bedoel ik niet dat ze altijd alles maar goed hoeven te keuren, maar een gesprek met begrip is wel super fijn.

We gaan nu alle hulpmiddelen proberen, en dan worden ze met spoed aangevraagd. Ze vroegen nog wel naar mijn rolstoel/verhaal. Nou meer drama verhaal. Ze vonden het verschrikkelijk om te horen dat ik daar al 3 jaar mee aan het klooien ben, en al die tijd dus niet naar buiten kan, zelfstandig.

Gewoon Storm zelf weer uit kunnen laten, weer naar de FOKUS unit rijden om in bad te kunnen. Dus ik hoop dat het gesprek van vorige week, daar ook zorg aan toe draagt, dat er nu toch een goede voorziening daarvoor gaat komen.

Zo gebeurd er heel wat in een week, Ik blijf uit gaan van de ‘Yes I can’ positieve dingen. Dat kan niet anders! Ik heb simpel weg ook geen keuze.

 Lieve groetjes Sterremaan en Storm.

 Vasthouden,

Al verlies je al je vertrouwen,

Weet je niet waar je op kunt bouwen,

Hou vol, hou vast.

Je hebt immers geen keuze,

Deze is niet reuze,

Hou vol, hou vast.

Je moet door,

Dus ga ervoor

Hou vol hou vast.

Ooit komt echt alles goed.

Als je bij je angst wat vertrouwen doet.

Hou vol, hou vast.

©Alma

Rapunzel laat je haar zakken.

Lieve allemaal,

Er zat weer een lange tijd tussen nu en mijn vorige blog, en het leven heeft niet stilgestaan. Net als anders draait de aarde gewoon stukje bij beetje verder rond. Als ik zou schrijven ‘de aarde draait door’, staat dat zo raar, al zou je dat denken met al die vreselijke aanslagen in de hele wereld.

Ik vind het verschrikkelijk dat mensen zoiets hun medemens aandoen.

Eerst maar het leuke nieuws: ik ga verhuizen! Dankzij vele lieve mensen om mij heen is dit mogelijk. Ik ga niet ver verhuizen, maar naar een woning met tuin, zodat ik lekker naar buiten zou kunnen.

Helaas blijft het sonde-verhaal (jejunostomie) een drama-verhaal. Ik kan er echt niets anders van maken. De sondeinsteek is erg ontstoken, en door de snelle verhuizing wordt er pas na 10 mei hopelijk een grotere in geplaatst. Als die speciaal verpleegkundige mij tenminste nog herkent, want echt vertrouwen spreek ik niet uit, ik ben het echt verloren. En dat vind ik heel erg. Omdat ik zo afhankelijk ben van de medische wereld.

In de afdeling waar ik lag destijds niet, althans niet in de verpleegkundigen, dat waren schatten en ze hebben echt hun best gedaan om het zo comfortabel mogelijk te maken voor me, voor zover dat kon. De artsen… laat maar.

Helaas blijf ik met de voeding stoeien. Op slechte dagen wordt het helemaal niets, en dat is te merken in mijn kleding, ik hou teveel ruimte over in mijn kleding, maar ook in andere dingen, ik heb weinig energie. Terwijl ik het nu zo hard nodig heb. En ik heb ook nog eens ontzettend veel pijn (en dat is iets wat ik niet snel schrijf of jullie mij überhaupt horen zeggen) aan mijn buik, waar de jejunostomie geplaatst is. Dat is nu heel erg ontstoken. Het is ook onwijs dik.

Ergens zegt een stemmetje in mijn achterhoofd: ‘Laat ze alles maar openhalen/ritsen bij de hechting zodat ze het echt goed kunnen spoelen, en er meteen een dikkere sondeslang in plaatsen.’

Want ik weet gewoon dat ik dit geheel nog een keer door moet maken, de pijn, ontstekingen.

Update

Inmiddels is er alweer contact geweest met het UMC Utrecht, en er word koortsachtig op zoek gegaan naar de benodigde disciplines, en snel een opname in gepland, want zo kan het niet meer, ik slaap niet meer, weet niet meer hoe ik moet liggen,. Het is echt duidelijk dat er snel iets moet gebeuren. Al weet ik dat deze ingreep mij ook pijn gaat doen. Wat ik er alleen ontzettend moeilijk aan vind is dat ik echt alle vertrouwen een beetje kwijt ben, mijn hoop blijft dat ik weer terug mag komen op dezelfde afdeling als januari en februari,. En dan hoop ik dat de verpleging mij dat terug kan geven. Vast wel, want ze hebben destijds ook alle zeilen bijgezet, de verpleegkundige is zo belangrijk in mijn verhaal. Dus ergens zeg ik liever vandaag dan morgen, de opname,. En ik probeer alle hoop te houden. Ik heb immers geen keuze.

Dan het leuke nieuws,

Al moet ik misschien deze verhuizing weer verstek laten gaan door de opname, het komt goed, daar geloof ik echt in. Alle lieve mensen om mij heen,

Zo lief waar alle hulp vandaan komt, deze warmte is overweldigend.

En naast het inpakken van alle dozen, heb ik zeker wel 100 organisaties op papier staan die ik moet benaderen. Het is echt een snelle leerschool voor bel-angst naar instanties, want ja, hoe vrij ik ook over kan komen, ik vind telefoneren naar instanties toch moeilijk. Maar ik merk dat het me steeds beter afgaat. En natuurlijk zijn er ook leuke dingen zoals indeling, en welke kleur er op de muur zou moeten komen.

 Ik kan het nu gelukkig heel enthousiast aan jullie zelf vertellen.

Maar waar ik wel veel moeite mee had: door in mijn ogen toch wel wat losse steekjes bij Fokus kon ik het niet op een ludieke manier bekendmaken bij de adl assistentes. Die leven in slechte tijden altijd zo met me mee, en nu had ik ze ook in goede tijden mee willen nemen. En dat is mij helaas afgenomen – ‘miscommunicatie’, zoals ze dat weer leuk noemen. Natuurlijk ben ik heel erg blij, maar wat had ik dit graag gewoon zelf verteld. Het zou net zoiets raars zijn als bijvoorbeeld iemand het achter mijn rug om op mijn blog had gezet. Maar wat doet nu eigenlijk meer pijn dat is de zo genoemde “miscommunicatie’ mijn gevoel niet bij begrepen word. Ik heb toch besloten iets te doen, iets creatief, al is het dan maar voor mijn eigen gevoel, ik zou Sterremaan niet zijn, als ik zo dacht.

Mijn ouders zijn wezen kijken in de woning, omdat het voor mij echt onmogelijk was. Ik ben al een keer eerder binnen geweest. Mijn ouders waren mijn ogen.

Ik heb nu voor drie jaar in rij, rupsen in een speciaal huis,deze rupsen worden prachtige vlinders. het was de afgelopen tijd spannend, of het echt allemaal kon, of ik het kon redden, en alles wat bij verhuizen komt kijken. Mijn ouders gingen kijken, en waren heel enthousiast, deze middag kwamen we er ook helemaal uit, en toen eigenlijk het een soort ‘Ja’ woord werd gezegd door beide partijen spon de laatste van de twee rupsen zijn laatste cocon spinsel, en is in nu bezig ook met z’n transformatie. Begin mei krijg ik de sleutel, wat zou het bijzonder zijn, als dan de vlinder tevoorschijn komt. Voor mij is de verhuizing ook een hele transformatie. Ik vond dat zo mooi.

Ook wil ik mijn excuses maken, de afgelopen weken was ik niet de Sterremaan zoals jullie haar kennen, pijn veranderd toch een mens, hierdoor zijn soms dingen niet leuk gelopen, en daar heb ik veel spijt van, sorry.

Nog steeds lopen andere zaken wel door, zoals het vuurwerkvrije verblijf, want ongeacht de verhuizing, is de andere woning niet zoals de bekende uitspraak ‘het hutje op de hei’, waar ik naartoe verhuis. Maar wel voor mij een prachtig paleis.

Ik voel mij nu Rapunzel (personage uit een Disney film), in haar torenkamer.

. Beneden ben ik denk ik ‘Merida’ (een personage uit een andere Disney film 'Brave'), ik kan heerlijk naar buiten, samen met Storm genieten van een prachtige tuin.

Maar ik wil jullie danken, voor het delen van de link van Dream or Donate, en ook het doneren van jullie giften, hiermee kan ik de aanbetaling al doen. Mijn DANK is heel erg groot! En eigenlijk niet in woorden uit te drukken. Ik hoop jullie einde van het jaar meer te kunnen laten zien, en zeker de dankbaarheid.

 Ik ben er helaas nog niet, en zou willen vragen ondanks jullie hulp of jullie nog steeds willen helpen delen. Van onderstaande link.

http://www.sterremaan.blogspot.nl/2016/03/hulpvragen-is-niet-zo-mijn-ding-maar.html

Of

http://www.dreamordonate.nl/4946-vluchten-voor-vuurwerk

Gisteren ben ik al begonnen met uitzoeken, en opruimen, en al verhuisdozen inpakken, uiteraard doe ik dit niet alleen, er komt hulp uit echt hele lieve hoeken, er komen bijzondere gesprekken, naar aanleiding van schatten die je bijvoorbeeld vind in de hobbykamer, echt bijzonder. Alleen Storm snapt er niets van. Kon ik het hem maar vertellen. Maar ergens denk ik ook wel dat hij het voelt.

Ik heb hoop en vertrouwen dat dit goed komt! zeker met al jullie liefde en hulp, waar ik van jullie altijd beroep op mag doen,  

Lieve meelezers, ik ben jullie zo dankbaar.

Lieve en warme groet,

Sterremaan en Storm

 Vrijheid,

Rapunzel, laat je haar eens zakken.

En ik gooi mijn haar los, zodat de heks het kan pakken.

Maar dit keer is het niet de heks, die mijn donkerbruine lokken pakt.

Maar vrijheid die er op alle grenzen aan zit geplakt.

Vrijheid om buiten te zijn,

Samen met Storm, o, die gedachte maakt alles zo prettig en fijn.

Ik heb eenieder lief die mij redt uit deze torenkamer, waar ik ook jaren met veel plezier heb gewoond.

Maar nu weet ik dat mijn leven met nog meer vrijheid wordt beloond.

Maar dit alles kan ik niet alleen,

Daarom ben ik jullie dankbaar, een klein woord, maar elke letter die ik meen.

Vrijheid, van bestaan!

Zo zullen we 2016 echt in gaan.

©Alma