Ja, te lang weg geweest. Dat zelfs een begin zoeken aan mijn blog een puzzel was. Een grote puzzel van letters. Hoe ga je beginnen, wat ga je wel en niet vertellen. En hoe blijf je op de gewone ouderwetse manier schrijven. Zoals ik dat gewend ben.
Er is het afgelopen half jaar veel gebeurd. Het was vooral tegen veel bergen op klimmen, en er keihard weer afglijden. En zo landen, dat het je duidelijk werd, dat je deze berg niet meer kan beklimmen. De realiteit is hard, en komt ook hard aan.
Normaal afspreken met vriendinnen, of helpen bij een spreekbeurt met Storm op een langere school. Het kostte mij weken bijkomen. Ookal heb ik het er voor over. Al moet ik eerlijk bekennen, dat de aandacht naar iedereen, familie, maar vooral mijn vriendinnen nihil is. Ik wilde wel, maar mijn lichaam niet. Ik ben ontzettend opstandig geweest, omdat ik het juist wilde,.
Maar uiteindelijk kwam ik mezelf weer keihard tegen.
Ik weet dat ik mijn vrienden en vriendinnen te kort heb gedaan. De meesten weten echt door welk dal ik heb moeten kruipen. Sommigen ook niet. Omdat ik ook kies wat zet ik wel online en wat niet. En ik weet ook dat sommige vrienden en vriendinnen dat als moeilijk hebben ervaren. Of pijn dat ik ze in de steek liet, terwijl ze zelf ook een luisterend oor nodig hadden. Ja ik ben er altijd. Maar het afgelopen half jaar is mij dat ontglipt. Omdat ik helaas niet meer de berg opklom. Maar er heel hard af tuimelde. En een flinke smakker heb gemaakt, en soms maak ik nog een smak elke dag op nieuw. En nee als je mij goed kent, ik ben niet zielig. Ik ben en blijf nog steeds Alma maar dit is de ware realiteit achter de stilte. En Ookal schrijf ik mijn blogs weer. Dan wil het helaas niet zeggen dat ik er volledig weer
ben. Ik schrijf ook helaas. Want ja ik wil er ook graag 1000% voor jou zijn!
Maar ik kan het nu niet, en wat mij angstig maakt is, dat ik de 1000% ook niet meer haal. Maar ik ben druk bezig om wel de 999% van de te maken
Ik wil jullie allen danken voor alle lieve kaarten, post, cadeautjes, lieve woorden, bloemen, knuffels. En ook dat gaat weer van mijn kant komen, maar ik vraag om tijd. Deze heb ik echt nodig, hoe moeilijk ik het ook vind.
Toen ik het ziekenhuis mocht verlaten, kreeg ik heel lief, van een stagiaire, een wens bandje, een met een muziek sleutel, zij heeft mij weer laten zingen in het ziekenhuis, en mijn buurman in de kamer naast mij vond het heerlijk dat hij in slaap werd gezongen. Ik was blij dat ik een groot gedeelte kon verwerken, want drie maanden is niet niets,.
Maar het was een mooi flesje waar het is zat een blauw armbandje, met de tekst als het bandje af valt komt je wens uit. Het was geschreven in het Spaans. Ik hou heel erg van symbolische dingen. En ik vond het gebaar super lief. Een stagiaire, die zegt, ik heb zo ontzettend veel van jou mogen leren, maar vooral je kracht en doorzettingsvermogen. Hoe groot kan een compliment zijn. Groot heel groot!
Ik was enorm geraakt, en draag ook keurig het armbandje, denk veel aan haar, en hoop dat ze het dit jaar heeft gehaald. Want ja een goede verpleegkundige dat word ze. Zo een zo'n zeldzame bijzondere, die je soms treft. Een dat met haar gevoel werkt, liefde en passie voor haar vak. Daarbij heb ik in stilte in mijn hoofd mijn wens uit gesproken. Ik ben benieuwd als het bandje van mijn pols valt, of mijn wens uit komt.
Nu zijn we alweer een paar maanden verder het herstel zou lang duren, en ja ik heb mij er echt op verkeken. Plus dat progressiviteit, ook veel zegt in dit verhaal.
Maar we moeten ook verder denken.
Ondanks ik deze stap heel moeilijk vind, omdat iedereen zijn oordeel klaar heeft, wat ook mag. Moet ik toch een ground funding starten. Voor een vuurwerkvrij verblijf rond kerst en oud en nieuw.
Ik doe het niet voor mijn plezier, ik zou het liefst mijn kerst ook thuis vieren, met mijn kerstboom. En vrienden om mij heen.
Maar ik moet echt vluchten voor de enorme knallen. Het is veel geld wa ik vraag dat realiseer ik mij ook. Ik kan wel vertellen, het staat op een aparte rekening deze is gekoppeld aan het vuurwerk vrije verblijf,. Als ik zelf iets heb kunnen sparen, dan stort ik het ook bij het bedrag op.
De website vraagt ook kosten, dat ik mijn verhaal daar mag posten, en dat zij het geld beheren.
Het geld is voor vijftien dagen vluchten, naar een hotel in de bossen. Ik krijg daar zorg, dat word vergoed vanuit een ander potje gelukkig. Daarnaast kom je ook voor on voor kom bare uitgaves te staan. Is dat bij het bedrag in gerekend. Zoals huur van enkele hulpmiddelen deze ik niet mee kan nemen.
Het is geen vakantie, Ookal ben ik weg uit mijn huis. En pak ik een koffer in,.
Maar met kerst, lig ik op mijn hotelkamer, kerst te vieren. Er is een dag activiteiten centrum, maar daar betaal je voor je hobby wat je daar gaat doen.
Uiteraard word er door het hotel het een en ander georganiseerd, maar voor mij niet toegankelijk, ook het vervoer naar het hotel is voor mij een ontzettende kosten post. Ik wil u uitleggen, waarom het zoveel geld is. In de hoop dat u begrijpt dat elke euro ontzettend belangrijk is,.
Bij elke knal van vuurwerk komt trilling vrij, mijn lichaam vangt deze trilling op!
Hierbij verkrampt alles van mijn lichaam ook mijn luchtpijp, mijn nek armen benen. Een ongelofelijk naar gezicht, en ik vecht echt voor mijn leven. En zeker de vier dagen voor oud en nieuw, is het al zwaar, omdat er dan vuurwerk verkocht mag worden. En de officiële dag, is het echt topsport wat mijn lichaam uitvoert, een soort gevecht zonder adem, en hopen dat ik van mijn lichaam win. De alles overheersende pijn, en alle lede maten die uit de kom liggen tot gevolg. Ja, ik vind het naar dat ik het zo moet beschrijven. Sorry daarvoor maar dit is de werkelijkheid. En ik heb alle postjes die ik maar kan vinden in de gemeente, kerk aangeschreven, en ja ik word daar door geholpen. Maar, ik vind het heel moeilijk om te zeggen, maar met mijn inkomen red ik het niet om dit bedrag alleen bij elkaar te sparen. Ik moet u vragen om uw hulp.
Natuurlijk mag u uw eigen kijk hebben. En zeggen nee, ik deel het niet, ik geef niets.
Of ik kan niets missen, dan helpt u mij al enorm door het te delen.
Om vele mensen te bereiken,. Sorry dat het over komt als bedelen, maar dat is het eigenlijk ook. Maar ik zou mij echt geen raad weten, als ik niet zou kunnen vluchten.
Ik wil u danken voor het lezen van mijn verhaal, voor het delen van mijn verhaal, of alleen de link, of als u geld gegeven heeft, u weet niet hoe dankbaar ik u ben. Ontzettend dankbaar, en eigenlijk niet in woorden uit te drukken.
Vol houden, ja een lange adem hebben ja, maar hoelang ik dat nog kan ik weet het niet. Hopen helpen jullie mee hopen op de goede afloop?
Ik werd ziek, maar dacht het nog te redden. Maar op woensdag 25 Januari 2017 ging het toch goed mis. Ik was te ziek. De huisarts, samen met de Buurtzorg verpleegkundige, en in overleg met mij. Is besloten dat ik ingestuurd zou worden naar het ziekenhuis. Binnen 10 minuten was de ambulance er. Ik was eigenlijk te moe, en niet lekker om goed na te denken. Ik had twee shirtjes bij mij, en een toilet tas, en dacht ik ben toch zo weer thuis.
Maar het werd een ander verhaal. Ik werd die avond met spoed opgenomen op de AOA, ( Acute Opname Afdeling) aan alle kanten werd er aan mij getrokken. En eindelijk in de avond kreeg ik rust, nou rust. Mijn lichaam vond het allemaal niet zo leuk, ik ook niet. Intens verdrietig. Wilde 2017 zo anders beginnen. Niet zoals 2016 toen belande ik rond dezelfde datum in het ziekenhuis. Verpleging is super lief, maar op de acute afdeling, verblijf je in principe ook maar kort. Ik dacht nog oh, dan ben ik zo thuis.
Er werd antibioticum aangehangen, twee verschillende soorten, en de pijnstillers werden ook verhoogd. Zelfs de medicatie tegen de aanvallen, want die zijn ontzettend aanwezig door de verschrikkelijke pijn van de ontsteking. Gelukkig ondanks de complexheid van alle aandoeningen, was er ontzettend veel begrip.
Op de AOA, kreeg je steeds een nieuwe buurman of een nieuwe buurvrouw. En ik heb 24 uur door mogen brengen met een zeer bijzondere, vrouw. En er werd een vriendschap geboren.
Samen sleepten we ons er door heen. Dat waren bijzondere uren, maar al snel mocht zij naar huis.
Eerst leek de medicatie aan te slaan, maar ik kreeg toch weer hoge temp, en ondertussen waren er wat uitslagen bekend. En bleek dat ik juist zieker werd van de antibioticum, er werd een zwaardere in gezet.
Op de maandag werd ik over geplaatst, naar de afdeling waar ik hoorde, chirurgie, het voelde vertrouwd, omdat ik de verpleging kende en zij mij. Ik belandde eerst op een 4 persoonszaal, maar dat was veel te druk. Al snel werd ik over geplaatst naar een éénpersoonskamer. Met het geweldige getal 13. Veel geluk bracht het mij niet.
Gelukkig begon de kuur aan te slaan. En af en toe kon Storm op bezoek komen.
Helaas had ik ook nog eens de pech dat ik contact geïsoleerd verpleegt word. Dat betekend blauwe of
gele jas, en handschoenen. Ik kreeg er nog iets bij wat voor mij niet goed is, maar ook niet voor anderen. Gelukkig mag bezoek gewoon komen. Anders is het ook zo leeg.
Dankzij een stichting, stichting intermobiel, kreeg ik een tablet. Omdat dat voor mij een fantastisch hulpmiddel om contact met de buiten wereld te hebben. En dat is zo wat ben ik ze dankbaar,
Helaas is mijn lichaam flink te grazen genomen. En moet ik van ver terug komen. De arts vertelde dat het weken tot maanden kan duren voor mijn lichaam de gehele infectie heeft opgeruimd. Doordat mijn lichaam daar druk mee bezig is, en er nog ontzettend veel pijn is. Zijn er ontzettend veel spasmes, van de dystonie.
Ik had afgelopen vrijdag naar huis gemogen. Naar Storm, want wat mis ik hem. Maar wat word er ontzettend goed voor gezorgd. Helaas kwam ik voor de onmogelijke keuze te staan. Alle emoties stromen als een belachelijke roller-coaster door elkaar. Maar de keuze was tijdelijk naar het verpleeghuis gaan. Voor mij riep dat een hoop flashbacks op. Geen fijne herinneringen. Hoe erg ik het vind voor de mensen die er altijd moeten verblijven. Maar ik kan het niet. 3,5 jaar herinneringen passeren elke seconde de revue,
Ik wil ontzettend graag naar huis, naar Storm, naar mijn eigen omgeving. Ik hoop dat de wachttijd het voor mij maken dat ik toch naar huis zou kunnen. Mijn lichaam is nu zo ontregelt.
Jullie weten dat ik eigenlijk nooit zo openlijk post. Maar ik denk dat ik toch eerlijker moet zijn.
Voor de verpleging probeer ik het wel werkbaar te houden. Ik weekdag ik af en toe echt onuitstaanbaar ben geweest, ja ook ik ben een mens. Maarikheb er wel ontzettend veel spijt van. En elke seconde van de dag ben ik bang voor de mevrouw van het transfer bureau. Dat ze binnen stapt. En zegt, 'Er is dan en dan een plekje voor je' ik weet dat de grond wegzakt. Of drijfzand word. De kamer te klein zou zijn. Maar een andere keuze is er nu nog niet. Al wil ik sterk zijn, ik moet anders ga ik er aan onder door.
Ik snap wel dat mensen niet weten wat ze moeten zeggen. Maar ik vind het. Moeilijk als mensen zeggen, 'oh maar deze berg overleef je ook wel'. Of ' Ach zo erg is het niet' oh bent u er samen met
mij geweest? En echt lieve mensen ik snap dat u dat wilt zeggen, ' Na regen komt zonneschijn'
' achter de regenboog schijnt de zon,' het werkt voor mij niet sorry.
Wat ik wel fijn zou vinden is bezoek, niet teveel in een keer. Maar post is ook erg fijn als afleiding.
Deze post was eerder gepost, vandaar het heel stil leek, op 25 januari 2017 belande ik op de acute opname afdeling, uiteindelijk op de afdeling waar ik hoorde. Wat ik gelukkig na hard vechten en knokken van mijn lichaam op 8 April 2017 mocht verlaten en terug mocht naar mijn eigen vertrouwde huisje. Het proces van herstellen kon gaan beginnen, maar is ongelofelijk zwaar, en ben er nog niet,
Normaal sluit ik het jaar altijd af, zoals u van mij
gewend bent, met een overdenking. Maar 2016, zou ik toch vele beschreven
bladzijdes, eruit willen scheuren, en juist de mooiste laten staan. Maar dat
kan simpelweg niet. Natuurlijk ben ik blij dat de sonde niet langer meer via
mijn neus naar de dunne darm gaat, maar nu rechtstreeks in de dunne darm zit.
Alleen de vele ontstekingen en kuren daar tegen. Ja het weegt nog wel steeds op
tegen de behoorlijke tegenslagen die ermee zijn. Maar als ik terug kijk, naar
het gedoe wat ik ermee had toen hij in mijn neus zat, hangt de weegschaal
gelijk, maar krijgt hij degene nu rechtstreeks in mijn dunne darm de bonus
punten, omdat het niet meer zichtbaar is in mijn gezicht. Maar helaas krijg ik
nog steeds te weinig voeding binnen, waardoor iedereen alle disciplines en ik
toch grote zorgen maakt. Daarnaast wat voor mij echt een pagina is wat eruit
mag, is dat ik na 3,5 jaar vechten, knokken helaas toch een dikke vette NEE kreeg van de gemeente voor een
elektrisch bestuurbaar ligbed, omdat het te gevaarlijk zou zijn in het verkeer
ivm de insulten van de dystonie, en helaas kun je hier echt niets tegen in
brengen, en dat doet heel erg veel pijn, maar het maakt ook ontzettend boos,
maar ook intens verdrietig, Ik zou nooit meer zelfstandig kunnen verplaatsen,
maar vooral nooit meer Storm zelfstandig uit kunnen laten, de grootste wens van
mijn bucketlist, staat nu een grote streep doorheen.
Maar daarnaast zijn er ook vele bladzijdes waarvan we
kunnen zeggen deze verdienen een goud randje, het verhuizen, ook al is nog
steeds helaas alles door vele redenen niet in orde, woon in nu wel beneden, wat
mij veel meer mogelijkheden bied, zoals in de tuin kunnen liggen, zelfs weer
douchen, want dat heb ik 3,5 niet meer gekund en zelf weer in bad, dankzij de
hulp van de adl assistentes, en ook dan is daar het moment dat ik dan toch even
met Storm kan wandelen, 5 waardevolle minuten.
En ook al lijkt de wereld kleiner te worden, misschien
door eigen oorzaak omdat je niet altijd de energie bezit. Ben ik dankbaar voor
de mensen die ik om mij heen heb.
Inmiddels is het nu 2017, het jaar van de bucket-list, in de term ‘ Gewoon omdat het nu nog kan’. Ik
Wil hier wel bij zeggen, dat het voor iedereen fijn is om
een bucket-list te hebben.
Een doel om naar toe te werken, iedereen heeft dat wel.
Iets wat u op uw werk wilt bereiken, of thuis, of als sportdoel. Ook dat kunt
u, uw doel noemen, en eigenlijk lijkt dat ook een beetje op een Bucket-list, al ziet die er van mij er anders uit dan die van u. En
aanvullen kan altijd nog,
Dat is er ook fijn aan.
Ik heb het niet in volgorde staan wat ik allemaal nog zou
willen, en ik weet dat velen doelen een droom blijven. Maar dat moet je ook
altijd behouden.
k deel mijn bucket-list hier, omdat ik het niet alleen
kan, net zoals u niet alles alleen kunt.. Maar ik deel hem ook omdat, ik mensen
om mij heen wil laten zien, dat ik doorga, ondanks alles, mij niet tegen laat
houden. Ik weet sommige consequenties. Maar ik kan zeggen, ik heb het wel
gedaan, net als u dat zegt, Ik heb het wel bereikt!
Hobbykamer ligvriendelijk maken, zodat ik daar op
goede momenten, op een andere voorziening, gebruik kan maken, ( en zo werken
voor een goed doel)
Het feest van het LICHT, in een strandtent, een
groot feest, wat vooral draait om LICHT, dat heb je nodig als het leven soms
heel erg donker is. met een zelf geschreven nummer, Iedereen die ik ken, iets
betekend hebben, er ook bij kunnen zijn,. Een feest voor iedereen die in mijn
leven is. En dan uiteindelijk van die natuurvriendelijke lichtballonnen op
laten.
Boeken uitgeven.
Een zangles, van Pia Douwes, een keer zingen in
een musical.
Nog een keer zwemmen.
Een vriendin in Nijkerk bezoeken,
Met vriendinnen naar de orchideeën Hoeve,
gezellig samen zijn.
Zelfstandig
dingen ondernemen met Storm X
Naar Amsterdam, een nummer inzingen, en ook
Amsterdam zien, door de grachten varen.
Naar een vriendin in Limburg, samen naar de
Maas,
Naar een vriendin in Monster, en samen langs de
zee rijden, en de hulphonden rennen langs de zee.
Miss Montreal ontmoeten,
Ilse de lange ontmoeten.
Naar Ierland,
Einde 2017 weer kunnen vluchten vanwege het
vuurwerk.
Bijzondere foto’s maken met bodypaint, (heeft
een bijzonder doel)
Naar een hobbybeurs,
Met Storm naar een honden speelbos.
Met vriendinnen naar Antwerpen.
Een keer optreden in een kroeg, (ben geen idol,
of voice zangeres, maar gewoon twee nummers)
Vele wandelingen buiten met Storm,
En een kleine samen komst voor alle lieve mensen
die Storm uitlaten, met al hun liefde.want dat verdienen ze.
…………………………………………………………………………………………….
En ik weet dat het hele grote doelen zijn, en ik vind dat
ik ergens al niet mag zeuren, want er is al zoveel gerealiseerd, maar als je
niet blijft dromen, kun je ze ook niet waar kunt maken.‘wish
it, do it!’.
Maar het feest van het licht is mijn grootste doel. En sommige
doelen hebben daar ook mee te maken. Maar ik ben ook al blij met de kleinere
doelen, even op bezoek, omdat dat doel net zoveel betekend.
2017 het jaar van de bucket-list. Want het jaar begint
weer met een mooie witte bladzijde, en ik mag hem zelf inkleuren zoals ik dat
wil. En kan.
Daarbij, heb ik jullie allen lief, en hoop ik dat 2017
ook het jaar van helen word, ook al blijven de barsten bestaan, misschien
kunnen we lijmen al weet ik dat je het blijft zien, net als een papier wat
verfrommelt is, blijf je de kreukels ook zien. Ik ben ook niet perfect, maar ik
doe wel mijn best. . En als dat niet gebeurd is het zo. Het is ook het jaar van
loslaten. Want dat moet ik doen, ik kan alles niet meer dragen.
Weet dat iedereen altijd welkom is, en ik wel soms nee
moet zeggen, wat ik liever niet doe, maar ik wil er echt voor je zijn, niet
half maar helemaal.
Het is een lange tijd geleden, dat er iets vanaf mijn
computer kwam. En als ik dan iets schreef probeerde ik het positief te houden,
maar net als bij een ander kan dat niet altijd positief zijn. Ik moet ook
eerlijk bekennen, dat deze gehele blog ook in etappes is geschreven.
De vakantie was uiteraard heerlijk, maar de meesten weten
dat ik het enorm heb moeten bekopen.
Maar wat de meesten niet weten, is dat ik zo ontzettend
heb moeten knokken, dit jaar, vechten voor alles. Al gebruik ik deze woorden
liever niet. Maar makkelijk was het zeker niet.
Helaas kreeg ik te horen dat ik geen elektrische lig
rolstoel ga krijgen. De gemeente vind het te gevaarlijk. Ze weten volgens mij
niet, dat ze hiermee mij nog afhankelijker maken, en het maken alsof ik iets
misdaan heb, ze ontnemen mij, mijn zelfstandige vrijheid.
Ik moet mij erbij neer leggen, nooit meer zelfstandig
Storm uitlaten, naar een winkel, of gewoon je hoofd leeg maken door een eindje
te rijden. Dat doet zeer, maakt mij intens verdrietig. Ik had zoveel hoop. Nu moet
ik zeggen na drie en een half jaar vechten, dat het niet door gaat. Ik probeer
nu nog wel te vechten voor een ligrolstoel, maar dan de duwversie. Ik vind dat
wel heel erg moeilijk, want op mijn bucket-list stond, Storm weer zelfstandig
uitlaten. Ik moet het loslaten. Maar dat gaat niet 1 2 3.
Tussendoor, kwam ziekenhuis opname, na ziekenhuis opname.
Ik vertelden het vriendinnen al niet eens meer. Ik bleef mij gewoon inzetten
voor een ander, voor mij ging alles gewoon door. Waarom zou ik in het
ziekenhuis niet gewoon het uitje voor de deelnemers van mijn vrijwilligers werk
voor kunnen bereiden. Ook al stond ik op de kop, van de pijn en het niet lekker
zijn. Ik wilde gewoon niet dat iemand merkte hoe het ging.
Maar verbergen kan ik niet meer.
Twee maanden geleden had ik een multidisciplinair
overleg, met de huisarts, fysiotherapie, buurtzorg, diëtiste, Fokus-contact
persoon en manager, en mijn ouders. Althans de bedoeling was de Fokus-manager,
maar ze kon niet, maar had wel alles achter gelaten op de vragen die ik per
papier had opgesteld. In eerste instantie zou het gesprek zonder Fokus zijn. Maar
het kon niet anders ze maakten zich terecht zorgen over hoe het nu gaat. En ze
hebben gelijk.
Ze hadden al gezegd, tijdens een eerder gesprek wat ik
had gevoerd, of ik nog wel kon blijven wonen binnen Fokus? Toen ze dat zeiden
was er geen grond meer onder mij te vinden, want ik weet wat er gaat gebeuren
als het niet meer kan. En daar vecht ik niet zo hard voor. Ik vecht voor mijn
eigen bestaan! En dat is voor mij samen met Storm in de woning waar ik nu woon!
Uiteindelijk kwam het gesprek, ik was blij dat mijn
ouders erbij waren, af en toe even oog contact zoeken met betraande ogen. Het
is niet leuk om te horen, hoe het met je gaat, al weet ik het zelf ook wel. Maar
als zoveel mensen het benoemen dat is dat heel erg pijnlijk. Het is nu
duidelijk dat de extreme achteruitgang, door de voeding komt, en door de
aandoeningen.
Gelukkig staat nu iedereen met de neus weer de goede kant
op. En werd er die dag al meteen hard gewerkt. En nog werkt iedereen aan de
doelen.
Na het gesprek heb ik nog prettig met mijn ouders verder
gesproken. We hebben het er niet zo snel over, omdat ik dat niet snel doe.
Daarna mocht ik mijn 36 jarige verjaardag vieren, al ging
dat in etappes ik heb het kunnen vieren, en daar ben ik iedereen dankbaar om. De
gezelligheid, even een berichtje, een kaartje zo dankbaar ben ik met jullie
lieve gebaren.
Toch helaas, belande ik weer dagen achter elkaar in het
ziekenhuis. De sonde was eruit gevallen, en tot op de dag van, vandaag is dat
nog steeds niet in orde. Ik heb vanaf de plaatsing in Januari, er al problemen
mee, ik hoop echt dat, dat minder gaat worden.
En waar ik helemaal dankbaar voor ben dit jaar is, dat
iedereen mij de vrijheid geeft, om einde van het jaar te vluchten vanwege het
vuurwerk. Het knallen is nu al verschrikkelijk, waardoor er tussen de 17 a 23
aanvallen per dag zijn. Het lijkt dit jaar wel erger als andere jaren het
geknal. Maar wat ben ik u dankbaar, dat u het mogelijk maakt!
Ik kreeg van mijn vrijwilligers werk wat ik doe, een
fantastisch cadeau, een adventskerstboom, met allerlei laadjes, en in elk
laadje zit een briefje met een lieve tekst, of er zitten brokjes in, en ik mag
een pakje uitpakken. Terwijl ik elke dag een laadje open doe, tel ik ook af. Ik
moet nog wel de laatste dingen regelen. Zo zoek ik nog iemand die het gezellig
vind om met mij oud en nieuw te vieren, daarna een nacht door te brengen, in
het hotel en je krijgt nog een ontbijtje toe.
Voel je hier iets voor laat het alsjeblieft weten?
Maar oh ik snak zo naar die rust, en hoop ik er volgend
jaar weer optimaal te kunnen zijn al ga ik toch proberen ook aan mezelf te
denken.
Want alsjeblieft ga niet aan jezelf twijfelen of ik nog
wel een vriendschap wil of niet. Ik merk bij mezelf dat ik niet die 100% zou
kunnen3 geven die ik altijd al geef. Ik kan het nu niet, en neem mij dat
alsjeblieft niet kwalijk. Ik word er zelf heel erg verdrietig van.
Maar ik probeer mijn dagen nu volgens de Fokus normen
door te komen, en daar heb ik alle energie voor nodig. Het eigen regie voeren
is nu zo belangrijk wil ik blijven wonen waar ik nu woon.
Wat wel het mooie nieuws is, ik kan douchen in mijn eigen
huisje, en kan in bad bij Fokus, en daar geniet ik intens van. Even een 20
minuten geen pijn van het bed, maar de rust in het water. En ook weer een
beetje warm worden. Het is een absoluut feest. De eerste keer het motregende, Ik
werd op mijn andere bed geholpen en via de achterkant verlaten we mijn
appartement, Storm had netjes zijn jas gepakt, en liep keurig naast mij, ik
genoot van de druppels op mijn gezicht, van Storm naast mij en hoe alles door
de grote felle maan werd verlicht, wat een geheel.
Voor mij was dat al een intens feest. En het was 10
minuten in het bad, maar tien dankbare minuten.
Nu heb ik het opgebouwd na 30 minuten even geen bed tegen
mijn botjes aanvoelen.
Het is heerlijk, het is soms zo moeilijk uit te leggen,
dat je intens kunt genieten van motregen, een hond dat keurig naast je loopt. En
van een heerlijk warm bad.
Kleine lichtpuntjes, heeft iedereen nodig,. Voor mij zijn
het hele kleine, daar kan ik intens gelukkig van worden. Vandaag is dat, dat ik
mijn blog klaar heb gekregen.
Daarom blijft de bucket-list zo belangrijk daarover in de
volgende blog meer. Ik hoop dat ik vele dingen wel weg kan strepen, niet in de
zin dat het niet kan. Maar juist dat het is gelukt! En als het niet lukt kan ik ervan blijven
dromen.
Zo werd ik door een vriendin mee genomen tijdens het
mennen, met haar fantastische paard, zo’n lief berichtje was dat. Je moest eens
weten op het juiste moment.
Ook werd ik meegenomen een tuin centrum in. En was ik
zelfs op een strand in een ver land, waar mijn naam in het zand op het strand
was geschreven. Ja, ik was daar. En zelf mee me Storm en zijn vaste lieve
uitlaatvriendin van ons beide, het bos is. Samen de zondagse wandeling
meemaken fantastisch!.
Lieve groetjes
Sterremaan en Storm
Lieve vriend, vriendin
Ik weet dat de laatste maanden niet
makkelijk was voor jou. Ik liet niets van mij horen.
Het bleef stil. Nou dat ook niet
helemaal, want als ik stil lag, dacht ik veel aan jou.
Ookal geloof jij misschien van niet, toch
is het zo.
Twijfel niet als ik even niet schrijf,
dat ligt niet aan jou, maar geheel aan mij.
Weet dat ik probeer alles te lezen, wat
je doormaakt, zowel de positieve dingen als de negatieve dingen. Graag zou ik
willen zeggen ik ben er voor je. Dat ben ik ook, alleen, nu meer op de
achtergrond. Maar weet dat ik alles lees. Maar weet dat, dit soort momenten
vaker zullen zijn, laat mij alsjeblieft zijn wie ik ben. Ik weet dat ik een
enorme valkuil heb gebouwd, door er altijd te zijn, van mezelf alles maar weg
wuiven, en te luisteren naar jou. Maar weet dat ik ook erg ziek ben, en alles
voor je wil doen, maar als het mij niet lukt, laat mij dan alsjeblieft even.
Ik weet dat je ook door een hel kruipt,
maar vergeet niet dat ik dat juist in momenten van stilte ook doe.
Ik had die ochtend nog een drukke ochtend, bewust
gepland, geen idee. Misschien wel om deze dag snel door te zijn. Omdat ik zo
ontzettend naar morgen uit kijk,
In de misschien kwam mijn vriendin Dani helpen, met het
inpakken van alles. Kleding, en alle medische stuf, en niet te vergeten Storm
zijn spulletjes.
Want wat nu zo fijn is van het Rode Kruis Vaarvakantie,
met de Henri Dunant. Is dat Storm
mee mag.
En omdat de gemeente maar niet in wil zien, zelfs na 3,5
jaar niet. Dat ik een elektrische ligvoorziening nodig heb, waardoor ik mij
makkelijker onder de mensen kan bevinden, maar het belangrijkste Storm weer uit
kan laten.
Ook al kan het niet altijd tijdens de vakantie, Maar ik
kan hem daar wel zelf even uit laten. Hem even mee de winkel in, om samen de
boodschapjes te doen hoe, dat leg ik in deze week uit.
De gehele nacht wakker, alle lijsten 100 keer nagekeken.
Of ik niets ben vergeten, geen medische dingen, kleding enzovoort.
Storm had door dat er iets aan de hand was. Dus die kroop
uiteindelijk maar naast mij, en samen vielen we toch nog een uurtje in slaap.
Maandag 15 augustus,
Ik werd deze ochtend al vroeg geholpen, Ik wilde tip top
weg, en nog wat uit kunnen rusten voor de voor mij toch wel pittige rit. Storm
had het al snel door, nadat hij de zorg de make-up tas pakte, op een of andere
manier, heeft hij die link altijd gelegd. Die tas, betekend iets leuks doen.
Nadat de huishoudelijke hulp mij ook nog enorm heeft
geholpen, en alle spullen bij elkaar stonden, alle opladerstress op gelost was.
Stond daar het vervoer.
Het was nu zo anders als vorig jaar, dit jaar kon ik zo
over op mijn andere bed, dat betekende dat ik daar al niet dat beetje energie
wat ik bezit kwijt zou raken. Alle spullen werden op twee karren geladen. Ik
had daar gelukkig alle grip op. Hoe bedoel je control freak. EN ja ik ga zoveel
dagen, en al lijkt het alsof ik voor weken weg ga, Was het maar zo’n feest.
Want de boot betekend zo ontzettend veel voor mij.
“Ik ben daar heel
erg vrij”……..
“Het klinkt raar, maar op de een of andere
manier, zet ik daar het ziek zijn
uit, omdat je je niet
hoeft te verantwoorden, waarom je op bed ligt, of
wanneer je
wel of En dan niet een spalk draagt”
“Je iedereen weer ziet, die je lief hebt, zowel de gasten
als
alle vrijwilligers”
Na een flink eindje rijden kwamen we aan in Lelystad, De
chauffeur van het busje wilde mij graag Bataviastad laten zien. IK kom verder
het hele jaar nergens, Of ik moet het ziekenhuis mee rekenen?
Ik heb het mooi Batavia schip gezien. En we kwamen dan
hoop mooi aanrijden, en zagen de Henri Dunant vanaf de voorkant. Mijn hart
maakte een sprongetje, en ik weet niet wat mijn buik had, maar ik denk dat ik
dat maar de “gezonde zenuwen” noem.
Drie picalo’s stonden op ons op te wachten, in leuke
pakjes, na mijn idee veel te warm. Maar ze doen het maar toch.
Ja had echt het idee dat je een cruise rond de wereld
ging maken. Alles goed in goed overleg, en de spullen worden snel naar binnen
gereden. Alle bekende vrijwilligers kwamen lief naar de bus, pakte Storm al
aan. En Storm was al enthousiast in de bus, Ik denk dat hij het aanvoelt dat er
iets staat te gebeuren.
Nog even een stoere foto voor we op het schip stapte,
Even bij de hut, zag ik al dat ik alleen lag, normaal lig
ik samen met mijn een goede vriendin. Meteen was de Bootarts er ook bij. En
werd het uitgelegd, in verband met veiligheid, en dat de nachtdienst mij graag
over dwars in de hut wilden hebben, moest ik alleen liggen. Dat was even
slikken. Even een bewust wording, van wat je een jaar hebt in geleverd. Maar ik
wil niet dat, dat gevoel de boot begeleid. We kunnen elkaar altijd op zoeken
bij elkaar op de hut, En overdag hebben we genoeg uren samen.
De zorg wilde voor mij het dit jaar zo goed doen. Mijn
doel was ook “Het hele jaar afmaken,
zonder een bezoekje aan het ziekenhuis, of opname in het ziekenhuis”.
Ik zelf zou ook eerlijk om gaan met als ik iets voelde en
zou het meteen aangeven. Ik moet eerlijk bekennen niet mijn sterkste punt.
Zeker niet op vakantie, omdat ik dan ook, en natuurlijk weet ik dat dit niet
kan, maar vrij van het ziek zijn.
Ik werd snel overgelegd op mijn eigen matras, en op het
bed van de boot. En wilde even kort mijn medische dingen uitwisselen. Maar
werden steeds onderbroken. Maar dit zegt ook waarom ik zo graag mee ga. De
vaste vrijwilligers. Die even om de hoek komen, en natuurlijk volg je elkaar
via sociaal media, dat is anders als in het echt. Een knuffel is dan echt even
aanraken. Dat gaat zo moeilijk door een schermpje.
Uiteindelijk toch maar even de deur dicht gedaan, en het
uitgelegd, En zo kon ik naar boven. Tussendoor kwam nog wel even mijn vriendin,
en natuurlijk heel erg verdrietig dat we niet bij elkaar lagen. Maar ik moet
eerlijk zeggen, natuurlijk vond ik dat ook heel erg. Maar vind de beslissing
gewoon weg heel erg slim,.
Dus samen onze tranen gedeeld en de vakantie kon
beginnen.
Ik werd veilig naar boven gereden, en je komt de bekende
gasten tegen en denkt ooh, gelukkig.
Die is er nog. Want het is wel zo met deze vaarreis gaan
juist de mensen mee, die bij andere schepen tussen ‘wal en schip’ vallen. Maar
ook voor de mensen die juist te weinig zorg af nemen, en dan ook niet welkom
zijn. Bij de Henry Dunant is er plek
voor iedereen!
Nadat we een beetje bijgebabbeld hadden, en de boot al
aan de vaarvakantie begonnen was. Op weg naar Kampen.
Konden we aansluiten voor het diner, heerlijk om het
geroezemoes te horen, iedereen vrolijk en blij.
IK had een geweldige vrijwilligster Monique, maar
iedereen was fantastisch.
Monique was voor het eerst mee, en vond het varen
fantastisch, maar in haar werk is ze ook fantastisch.
Na het eten, was het een gezellig samen zijn in de salon
met spelletjes. Maar voor mij was de koek al op. En ben ik terug gegaan naar de
hut.
Dinsdag 16 Augustus,
De nacht de nachtdienst een paar keer gezien, ook een
paar keer niet. Dat betekend dat ik ook wel iets geslapen heb. Maar ook vele
uren niet. Enorm zweten, maar ach doe ik thuis ook, en hoe graag ik ook mijn
ziek zijn thuis laat, is het uiteraard wel mee op vakantie. Maar nu was er wel
even mee toezicht als thuis. Monique is verpleegkundige. De bootarts Marianne
ook al zo’n schat. Hielden alles goed in de gaten. En dan heb ik het nog niet
over mijn unit hoofd gehad. Ze had unit geel en rood onder haar hoede en hoe.
Vera, een bijzonder verpleegkundige. Volgens mij kon ze zichzelf transformeren
in 6 Vera’s want jeetje, wat had ze het er goed onder. Maar ook alle andere
vrijwilligers, zijn super! Echt zelfredzaam!
Want dat is het team zeker.
Inmiddels waren we onderweg naar Zutphen, dat zou voor mij een hele bijzondere dag worden. Mijn
ouders zouden komen, ik ga sinds 2008 mee ze hebben het nooit begrepen, (en
toen het zo fout ging in 2014, mijn eigen schuld ik gaf het niet eerlijk aan
dat ik heel erg ziek was)
Maar ze zouden komen, de vaarroute was prachtig, en het
schip deinde heerlijk heen en weer, Monique moest hier behoorlijk aan wennen,
ik ben nog steeds blij dat ze op dat moment, geen waterkom vast had. En ik vond
het prachtig voor iemand waar alles nieuw voor was, de geluiden, het varen, wat
er allemaal kan. En die speerboten. Ja speerboten. Monique, bedoel je geen
speedboten? Geweldig, wat hebben we samen genoten, door het raam kijkend.
Ik was klaar om naar boven te gaan, ik had aangegeven dat
ik vorig jaar de smoothies wilde proberen, en dat lukte als, ze hem maar dik
genoeg maakte. Zo maakte ze in de keuken overheerlijke smoothies. Ik heb mijn
vitamines weer een beetje ingehaald.
Monique hielp met alles, dat was erg fijn. Al zagen mijn
vriendin en ik dat de recreatie niet veel voor ons zou zijn. Dus besloten om
toch, maar ons eigen plan te trekken. We zouden moodboards maken. Ada de schat, dacht helemaal
mee. En zo begon het moodboard avontuur.
Rond 13:00 meerde we aan, de meeste maakten zich klaar om
van boord te gaan. Ik had sowieso thuis al besloten niet te gaan, maar op een
keer te richten die week, en kijken wat er nog mogelijk was. Rond half 2 kwamen mijn ouders. Best grappig ze liepen
naar de boot, er was iemand bij die mij al zag liggen aan de hand van mijn
dekbed. Marianne (bootarts) nam Storm even mee die werden die week nog meer
maatjes dan ze al waren,. Dus ze liep buiten, Storm kon zelfs even spelen met
iets water. Had mijn vader gezegd, ‘Hi Storm, ben je lekker uit’ Marianne, keek
vreemd op, maar zag de lach van mijn vader. En had meteen de link gelegd. En
heeft ze meegenomen aan boord. Maar ze hadden nog een verassing bij zich. Mijn
oma was mee gekomen. Zo bijzonder. Ik was zo blij, dat er alleen maar tranen
kwamen. Mijn oma zei nog wel ‘je huilt toch wel omdat je het leuk vind he?’
‘Och oma, u moest eens weten hoe blij’
Ze kregen een rondleiding, en mijn vader mocht zelfs in
de hut. Geweldig.
Mijn oma zat heerlijk in de schaduw te genieten. En toen
mijn vader terug kwam uit de stuurhut, met zijn bekende glimlach. En de zin
‘later als ik groot ben word ik stuurman’.
Ja, intens genoten!
Die avond, hadden we het diner op het dek, het was zo
mooi weer. Na mijn bezoek, was ik op het dek nog wel in slaap gevallen.
Natuurlijk ik merkte het thuis al, het vraagt veel. Dus elke minuut wat ik dan
in slaap val, hou ik dan later weer langer vol. Die avond was er een Dj, hij heeft ons vakantie nummer
nog gedraaid. Ons vriendinnen nummer. ‘This
is the live van Amy mcDonald”
En toen hield de avond voor mij al op. Storm was zo goed
bezig. Nu klinkt het net alsof hij anders zijn werk ook niet goed doen. Maar,
zo bedoel ik het niet. Hij, slaat ruim op tijd alarm, als het mis gaat met mij,
Storm was ook helemaal in zijn element, Ik merkte het aan alles in hem.
Woensdag 17 Augustus,
Dit is de dag, hier had ik alle energie voor gespaard, We
zouden naar Arnhem varen. En in Arnhem heb je natuurlijk een bekende kleding
winkel waar ik super graag heen wilde.
En we zouden in de avond, nog een terras/kroeg omdat dit
vlak bij de kade lag. Ik had een vroege afspraak, en was lekker op tijd boven,
kon boven nog even genieten van het varen. Nog een grap die Ja van het restaurant vertelde ‘Hoe noem
je een heks in het woestijn?’’……………………………’Sandwitch’ Geweldig sowieso alle restaurant vrijwilligers, zijn top!
Ik heb al wat dingen uitgescheurd voor het moodboard.
Maar ik merkte, dat ik al mijn energie probeerde te
sparen om het te kunnen gebruiken in Arnhem, ik moest al eerlijk aangeven
gisteren avond bij Marianne (bootarts) dat er iets niet goed voelde, ze ook
meteen de antibiotica gestart. Ik weet gewoon als ik teveel gebruik er een
nierbekkenontsteking ontstaat. En gelukkig konden we nu meteen ingrijpen. Hoppa over op mijn uitgaansbed, iedereen klaar die mee
zou gaan. En we zouden ook een geadopteerde tante tegen komen in Arnhem.
Zo heerlijk weer een winkelstraat door. En het kan mij
niet zoveel schelen, al die starende mensen.
Uiteindelijk kwamen we in de Primarkt, geweldig. Ik
wilde wel zeker weten dat de kleding uit veilige ateliers kwamen. En ik hoorde
gelukkig een andere klant die vraag stellen, en hoorde het aan. En ik snapte
hun concept. Samen met Femke (vriendin) Monique, Ada, Marianne, geadopteerde
Tante, en ik zelf waren we daar. Omdat ik mijn nieuw maat niet wist, duurde het
allemaal wat langer, waarop de groep splitste,. We legden de shirtjes over mij
heen, keken naar de kleur, want vele kleuren, maakte mijn nog witter dan ik al
was. Dat viel meteen af. En daarna werd de maat ook op een bijzondere manier
gepast. Maar zo kwamen we wel achter mijn nieuwe maat.
Maar voor hoelang dit nog juist blijft, en ook niet van
mijn lichaam glijd. Je had aan het begin een soort tas, daarin gooide je al je
kleding. Maar ik had wel een limiet, afgesproken dat gewoon alles in de tas
ging, en uiteindelijk bepalen.
Ik heb heel veel leuke shirtjes gevonden. Nog even langs
de afdeling najaar en winter, tja tweestrijd. Maar ik weet niet wat er allemaal
gebeurde, maar er bestaan vele lieve engelen op de wereld. ‘Vele engelen zonder
vleugels’. Ik ben verwend.
Het was mooi weer, en er stonden ook kraampjes buiten,
een van mijn favoriete winkel, en daar regelden de vrijwilligers dat we een
proefmonster kregen.
Natuurlijk de stad betekend ook de action, zo heerlijk
daar even binnen weer te zijn geweest. Wat spullen voor het moodboard, en voor
de vrijwilligers.
Het was ook niet druk, en daardoor hield ik het iets
beter vol. Al heb ik ook veel verbeten, (sorry Marianne, maar je kent mij)
Nog even naar een terras, heerlijk. Gewoon even liggen,
‘gewoon omdat het kan’
Maar toch aangegeven dat ik terug wilde naar de boot.
We moesten ons nog klaar maken voor het thema diner. En
ik ging als Aziatische dame, knotje, stokken in mijn haar, een bloem erin, een
mooie jurk aan.
Het was een feestje. De aankleding was iets minder, maar
gelukkig hadden alle gasten er werk van gemaakt. Waardoor je het idee had, dat
je de ‘cruise ronde de wereld maakt’
Omdat ik het niet vol hield, werd het geen terrasje meer
langs de kade. Dan samen restaurant. Want de Dj in de Salon zaal was echt niet
te doen.
Maar ik trok het niet, ik ben heel eerlijk als ik schrijf ik moest hier wel om
huilen. Ik wilde zo graag, ik wil zo graag van alles intens genieten. Maar het
was op. En natuurlijk moet ik blij zijn, dat de stad is gelukt. En blij zijn
met alle engelen zonder vleugels. En dat ben ik ook.
Een maal op de hut ging het ook mis, dezelfde engelen
hadden gelijk.
Donderdag 18 augustus,
Om half acht ging de anker weer van de bodem, de
nachtdienst had het gordijn al voor mij open gedaan, ik vind het heerlijk, de
zon die al warmte begint te krijgen, en op de Rijn schittert. Af en toe zie je
de wind een de blaadjes achtjes heen en weer wiegen. Hier en daar stond een
fietser de boot uit te zwaaien. Een kort woordje, “GENIETEN”
De reis ging richting Wijk bij Duurstede,
Ik had die middag de schoonheidsspecialiste staan. En
kijk daar ook erg naar uit.
Mijn vriendin krijgt bezoek dus kwam het allemaal mooi
uit. Tussen alles door, druk met de moodboards, Ada was zo lief, om de borden
te schilderen in de kleuren die we hadden bedacht. Ik had uitgetekend wat ik in
mijn hoofd had zitten.
Helaas ging het voor de schoonheidsspecialiste even mis,
maar gelukkig wachtte ze netjes, en iets later als gepland ging ik naar haar
toe.
Op haar hut, was het lekker fris, het rook er lekker. Storm
was ook gewoon welkom. Zeker omdat Storm voor de nodige veiligheid zorgde.
Bij mij begon de medicatie te werken, en ik viel langzaam
in een rustige maar ook lekkere slaap, normaal slaap ik heel ligt, en als
iemand mij maar iets aanraakt, kan ik soms zo erg schrikken dat er iets uit de
kom schiet (ach heb je soms he).
Maar ik was compleet van de wereld. Opeens ontwaakte ik,
geen idee waarvan. Bleek ze al klaar te zijn. Ze heeft heel rustig in een
hoekje gewacht. Storm was een keer vanuit zijn slaap opgestaan, bleef even
staan en ze dacht oh, oh nu moet ik, maar hij was weer rustig gaan liggen. Ik
had een andere ademhaling daar reageerde hij op. Ze vond dat ze bijzonder om te
zien.
Ik was zo dankbaar voor dat uurtje.
Eenmaal boven op het dek was het genieten in de schaduw,
Marianne (bootarts) zat naast mij, en ze keek naar de wal. En zei ‘kijk die
cafeetjes zijn niet eens zover van de boot, zullen wij daar heen gaan tijdens
het eten’
Ik was even op mijn hoede, mijn duffe antwoord ’zeg je
dit nu als Marianne, of ook als bootarts die dat wel ziet zitten, want dan zeg
ik meteen, JA’.
‘Als beide”
Iemand die bij ons aan tafel zat, ging op onderzoek uit,
bij beide terrasjes kon ik niet met het bed op. Maar vijf minuten vanaf de
boot, kon het wel.
Dat zou tien minuten zijn met het bed.
Ik was om, toch naar het terras. Heerlijk, dat heb ik in
jaren al niet meer gedaan.
Het ging zo snel, dat jammer genoeg niet andere
belangrijke mensen mee waren, maar het kon ook niet anders, en er was in
principe genoeg hulp. Ik weet dat ik dat los moet laten, ik ben gast, omdat ik
natuurlijk ook vier keer per jaar iets organiseer, denk je er toch steeds aan.
Maar ik liet het los.
We kwamen bij restaurant ‘De Engel” nadat we eerst de minimalistische straatjes, en oude
panden voorbij gecrossed zijn in WIJK
bij Duurstede’.
We mochten Stroom voor mijn bed, en ze deden alles
werkelijk aanpassen, ik zeg liever ‘denken in mogelijkheden’ niets was te gek.
Storm lag tevreden naast mij. En natuurlijk mensen kijken. Kinderen vind ik dan
geweldig, die stellen de ouders echt hele moeilijke vragen, vinden de ouders
dan. Ergens denk ik, laat de kinderen het zelf vragen. Scheelt u een rood
hoofd.
Maar ik heb hier intens genoten, voor mijn gevoel was dit
het plaatje, van engel zonder vleugel, dat staat voor alle lieve vrijwilligers.
Daarnaast voor kleur, kleur voor deze vakantie,.
De zonnestralen, staan symbool voor alle lichtpunten in
deze vakantie, maar alle vakanties,
Maar de regenboog achtige kleuren staan symbool voor HOOP, dat dit eigenlijk nog jaren door
mag gaan. Dat het niet verkocht is, en dat ik en met mij meer gasten niet meer
mee kunnen. IK hoop het uit het diepste van mijn hart.
Na anderhalf uur vertrokken we uit deze echt gebeurde
droom, De onbevangenheid, warmte, zonnestralen, gezelligheid, HOOP.
Eenmaal aan boord, zijn we weer verder gegaan met de
moodboards.
Maar ook nu was de koek snel op, maar dat gelde eigenlijk
voor beide.
Vrijdag 19 augustus,
Ik wil het eigenlijk niet schrijven, maar laatste
vaardag, we zouden deze al vroeg starten, Dus Storm werd al zeer vroeg uit
gelaten op naar Vlaardingen, en er
was aan hem gedacht, om tijdens een stop, even uit te laten.
Ik had deze ochtend een afspraak om mijn haren te wassen.
Ik had nog speciaal shampoo gekocht, ik kon nu iets kopen
wat lekker rook. Zo fijn om dat ‘gewoon even te kunnen doen’
De kapster van de boot Annemarie, zou het wassen en de
puntjes knippen.
Maar ik was al blij met het wassen. Thuis kan ik helaas
niet onder een douche, en hier kon ik even onder een flinke douchestraal nadat
we de water bespaar stukje uit de slang te halen. Oh, heerlijk dat Soppen.
Daarna hadden Ik en Femke (vriendin) afgesproken om samen
even op de hut te zijn.
Om onze cadeautjes samen te voegen, het laatste af te
werken, ook teksten in de kaartjes. En toen hebben wij de vrijwilligers die ons
de gehele week hebben geholpen, samen geroepen, en onze zelf gemaakte
cadeautjes gegeven. Een wekpotjes met
Haagse Hopjes, met daarom heen lintjes in de kleuren van de Mexicaanse vlag,
Een kaart met een Afrikaans tafereel erop, en Aziatische gehaakte sleutelhanger
gelukspoppetjes
Deze hebben we gegeven, voor de nachtdienst, die zichzelf
de nacht vlinder noemden, hadden we leuke lichtjes met een uitgezaagde vlinder,
omdat ze zichzelf de “nachtvlinders”
noemden.
Storm en ik hadden thuis natuurlijk al wat voorbereid,
dus iemand gevraagd op de boot, en ze zou de vrijwilligers ook naar voren
roepen. Of ze dan Storm wilde roepen.
Hij had, een mand met daarin zeventig gehaakte
vlindertjes, bij zich. Ingepakt en wel.
Maar die middag hebben we aan de moodboards voor elkaar
gewerkt, ik moest iets eerder afhaken, en heb mij meteen omgekleed, ging als
Maxima/MissHolland.
Zo kwam ik ook boven, en gingen we naar de Salon,
iedereen bij elkaar, dat is altijd mooi om te zien. Alle vrijwilliger worden
naar voren geroepen, en zingen dan een lied voor ons.
Dan komt er een toespraak, en je voelde de siddering door
de zaal gaan. Ze gaan de boot verkopen, ze gaan door nog volgend jaar een half
jaar, maar daar valt deze week buiten. Velen samen met mij kunnen niet met
andere reizen mee. Ik vind dat we wel zelfredzaam zijn, want als we de
vrijwilligers niet aansturen, krijgen we onze medicatie niet op tijd, ons eten
en drinken, en al gewassen en gekleed van de hut af. De boot is te duur? We
betalen behoorlijk wat vakantiegeld, en dit jaar werd ook zelfs het geld wat
normaal hier naar de verpleegkundige gaat thuis. Ging nu naar de boot? Terwijl
degene die de handelingen uitvoerde hier niet voor werd betaald, omdat ze
geheel vrijwillig was. Natuurlijk weet ik dat het geld kost om te varen, het
eten (en je kunt helaas niet op basis van Loges doen) dan het aanmeren in
havens (standplaats) kost geld, en dan de betaalde krachten aan boord. Ja het
kost geld. “Maar die dagen dat ik vrij
ben is onbetaalbaar”.
“Ze kunnen
en mogen die boot niet verkopen!”
Maar we hadden nog feest
te vieren, Storm werd naar voren geroepen, Hij was even in de war, omdat je
door de microfoon je naam overal hoort. Maar uiteindelijk kwam hij toch naar
voren. Alle ooh’s en Aah’s super lief.
En hij kwam super
enthousiast terug. In de hoop dat iedereen er blij mee was. Want oef daar zat
wat werk in. We wilden dank zeggen voor alles, maar dan ook tegen iedereen.
“Als een vlinder, zo vrij voelde ik mij”
Die avond was het Karaoke,
samen met mijn vriendin, een nummer gezongen, “from a distance”.
En nog wat foto’s gemaakt
in het restaurant gedeelte, omdat het daar rustiger was.
Nog even de avond samen,
en afsluiten.
Het was een groot feest.
We hebben de moodboards
aan elkaar gegeven dat was erg leuk, leuk om te zien hoe je elkaar zag.
Uiteraard was de mijne die ik kreeg paars, en vlinders en allemaal mooie
teksten.
IK had voor Femke, oranje,
met ook de foto in het midden, en hier en daar zonnebloemen, de kleur aqua
blauw, en wat teksten, en losse woorden gebruikt. Ook mooi geworden vond ik
zelf.
Zaterdag 20 augustus,
Zwarte zaterdag, zoals wij
het allemaal noemen, maar nu helemaal, omdat we niet weten of we elkaar volgend
jaar weer zien. En sociaal media is niet genoeg. Zo’n week is ontzettend
belangrijk.
Je zwaait mensen uit,
mensen zwaaien mij uit. Al was het een hele rit terug. Marianne, (bootarts)
heeft het voor mij zo aangenaam mogelijk weten te maken. De terug reis, maar
liever was ik aan boord gebleven.
Lieve gasten, en
vrijwilligers Storm ik missen jullie elke dag.
En wij vinden het heel erg
stil hier in huis. En kunnen maar niet wennen.
Wij hopen, vechten,
knokken, bidden dat volgend jaar de boot met ons erop gewoon nog vaart.!
Lieve groet,
Sterremaan (Alma) en
Storm,
Engelen zonder vleugels,
moeten blijven bestaan!!
Er waren 50 engelen zonder
vleugels, aan boord, van de boot.
Samen delen, met de units
groen, geel blauw en rood.