Lieve allemaal,
De woorden blijven op mijn tong hangen, ze lijken maar
niet op het beeld te willen verschijnen. Waarom? Geen idee. Ik heb wel een
miljoen woorden om de donderdagavond te willen omschrijven. Ik denk dat het te veel
woorden zijn, en dat ik er alsmaar over struikel.
Donderdagavond werd ik al lekker op tijd opgehaald. Zo
heerlijk, die buitenlucht! Ik leek wel een goudvis die na een uur op het droge
weer in zijn gevulde kom werd gegooid. Ik kon weer frisse lucht zien en
inademen. Geen vier muren.
Na een korte rit kwamen we aan bij de Grote kerk in
Apeldoorn. Het was er al druk, alle mensen wilden natuurlijk de beste plekken.
Dat kan ik mij ook wel voorstellen. Ik wilde niet te laat aankomen omdat dan
juist heel veel mensen naar mij gaan staren.
De route was al uitgestippeld, en gelukkig paste het
allemaal net. Ik keek mijn ogen uit, ik was nog nooit binnen geweest. De
glas-in-loodramen, de wiebelende vloer, de oude kerkbanken, en in het midden
stond alles al opgesteld, mooie paarse doeken door de zaal heen, en bij het
toneel schenen de mooie paarse lampen. We werden naar onze plek gewezen. En lag
zelfs een reservering op de stoelen, zelfs Storm werd genoemd. De mensen
stroomden langzaam binnen, en er kwam een aardige jongeman naar mij toe: Arjan,
de fotograaf van Sela, of hij foto’s mocht maken waar ik bij op stond, of dat
hij mij eraf moest knippen. Ik heb hem uitgelegd dat ik mij niet minder mens
voel omdat ik lig. Ik kon gelukkig ook met hem overleggen of hij niet extreem
wilde flitsen. Maar het bleek dat hij dat helemaal niet nodig had. En hij vond
dat een goed puntje, dus werd er meteen op de schermen vertoond: Gelieve niet te flitsen. Echt zo
bijzonder hoe iedereen zijn best deed dat ik alles kon meemaken.
©Arjan
En daar kwamen ze op. We hadden mazzel omdat nu niet
alleen de zevenkoppige band er was, maar ook nog een zestal violisten, de
vocals, we kregen met z’n allen de gehele groep.
En ze vertelden een heel verhaal, de gehele avond. Het
draaide om eenzaamheid. Eenzaamheid die iedereen weleens kan voelen. Oef… daar
raakte ze mijn emotionele snaar. En ik beken: ik heb goede waterproof mascara.
Want droog houden was voor mij toch wel erg lastig.
Toen zette ze het nummer “Via Dolorosa” in. Ik had dat zo
gehoopt, en ze zong het! En vanaf de eerste zangnoot tot de laatste leek er
geen einde te komen aan mijn tranenzee. Het ontroerde mij, niet alleen het
nummer maar ook hoe ze het zong, de emotie in haar stem, zo voelbaar, zo
intens.
Zelfs de kerkzang met z’n allen was bijzonder. Met 1500
man zongen we de teksten op de beamer mee. Alsof we al jaren een groot koor
vormden zonder dat we elkaar allemaal kenden.
En ja,
ik voelde alles, maar ik voelde mij ook omarmd, vastgehouden, en bemoedigd
Ik kreeg heel lief het muziekboek van mijn vriendin. En
ze zei: “Aan het einde kun je hem nog laten signeren.” Maar toen bleek dat ze
ergens anders stonden. Dus aan mijn vriendin gevraagd of zij hem even wilde
laten tekenen, maar dat was niet nodig. Sela kwam naar mij toe. Ik kon met
Kinga praten, de zangeres, ook de tekstschrijver kwam nog even een praatje
maken, en ook de zanger. En hoe ik mij ook had voorgenomen om te vragen op welk
soort fluiten de violiste speelt, het antwoord moet ik jullie schuldig blijven,
want door deze overval ben ik het compleet vergeten te vragen.
Het had een magische werking. Alles: de muziek, de
aankleding, de lichten, de mensen.
.jpeg)
.jpeg)
Daarna weer richting huis. Ik kon nog even van de donkere lucht zonder sterren genieten. De zwoele lucht. Heel even, voor ik weer binnen was tussen mijn muurtjes. Ik weet wel dat ik iets nieuws op mij wish-to-do-list bij moet schrijven: nóg een keer een concert van Sela meemaken, omdat ze dit gevraagd hebben.
Lieve groetjes
Sterremaan & Storm.
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
