Gevangen door energie

Lieve allemaal, 

Dat is lang geleden, er iets van mijn schermpje kwam. Gewoon simpelweg ik niet wist hoe ik het moest typen. 

Ik voel de achteruitgang, hij is als een aasgier bezig. En alles lijkt oneerlijk,  niets redelijk. Ik voel mij als een gevangene, terwijl mijn deur altijd open kan. En deze van een gevangene simpel weg niet. 

Maar helaas door de traagheid van mijn geweldige gemeente waar ik woon, hier lieg ik geen woord aan. Ik woon in een mooie stad,  maar de gemeente is traag zeker op het gebied van hulpmiddelen. Hierdoor heb ik helaas nog steeds geen juiste, goede en adequate voorziening om naar buiten te kunnen. Storm uit te laten, al is het maar een keer per dag, ik ben zelfs al blij met een keer in de maand. Of samen met Storm een boodschap doen, al is het dan een bot halen voor hem, want eten dat mag ik niet. 

En het is echt niet dat ik niet genoeg beleef. Ik heb een leuke vriendinnen avond gehad.  Ben tussendoor zelf nog jarig geweest,  heb mijn vrijwilligers werk kunnen doen.  Maar toch voel mij opgesloten,  opgeslokt door mijn eigen energie. En ik heb altijd gezegd zo wil ik niet leven.

Ik had dit jaar twee speerpunten, dat was iets waarmee ik zelfstandig buiten kan komen, samen met Storm. En de sondes die nu via mijn neus lopen, laten verdwijnen onder mijn shirt. Dat laatste schrijf ik zo makkelijk, maar de uitvoering blijkt moeilijker te zijn, de artsen zijn helaas geen Houdini of een Hans Klok of van mijn part Uri (met z’n maffe lepeltjes techniek)

Nee helaas werkt het niet zo. 

https://www.youtube.com/watch?v=xo1VInw-SKc 

Ik bemerk ook dat het steeds moeilijker word voor mijn vrienden. Hoe zij met dit gebeuren rondom mij moeten dealen, ik proef het ik voel het. Alleen een echt gesprek is lastig. Dan komt het te dichtbij. En ik begrijp het ook nog allemaal. Wat zeg je tegen je vriendin als ze er helemaal doorheen zit. En opmerkingen zoals “morgen schijnt de zon” dooddoeners vind heb je het weer bericht gezien of ben je Piet Paulowna (weerman). Ik weet en begrijp ook dat het steeds moeilijker voor jullie word. Mij alleen nog maar de dalen zien beleven die overigens ook heel mooi zijn! Maar vanaf boven op een bergtop nog mooier, maar dat deze weg naar de bergtop ook grillig en zonder hou vast is. Ja achteruit gang, het is en blijft pijnlijk. En ja ik begrijp jullie. 

En daarom ben ik ook zo dankbaar met jullie om mij heen. Ik weet ik kan dit alles ook niet alleen.

Ik heb je lief, zoals je bent en als je even afstand nodig hebt begrijp ik dat volkomen,  maar weet dat mijn deur altijd open blijft. 

Ik kijk uit naar maandag, even weg, op naar rust, geen extreem vuurwerk.  Of blad blazende mannen die om half acht in de ochtend beginnen. En echt ik ben op. En dat laatste zou ik nooit snel schrijven. 

Ik denk nog even niet aan 2016, nu eerst 2015. 

Lieve groet

Sterremaan en Storm. 

Energiestorm

Ja het is zwaar

Ik krijg het niet meer zo, voor elkaar, 

Zoals ik het vorig jaar allemaal deed. 

Dat doet pijn,

En zo wil ik absoluut niet zijn, 

Maar ook niet meer die eeuwen oude clown, dat ik was

Ja ik maakte iedereen blij en naar hen sas. 

Maar ik lag in de nacht huilend op mijn bed

Van mijn eigen stomme valkuil deze, ik had gezet. 

Ik weet dat mijn masker steeds meer en meer blijft afbrokkelen, 

Maar verlies mijzelf niet

En ik hoop dat, je dat gevecht ondanks alles nog steeds ziet. 

©Alma