Lieve allemaal,
Wat een bijzondere week! Ik mocht twee dingen van mijn
bucketlist afschrijven.
Op 16 november hadden we een Gospel Workshop, met 75
wildvreemde mensen een driestemmig koor vormen. Geweldig idee, en het lukte ook
nog. Aangezien ik als kind altijd in koren heb gezongen, was dit voor mij de
ultieme kans om toch nog een keer in een koor te zingen.
In die middag vertrokken we naar de kerk, en we werden we
hartelijk ontvangen. Ik had samen met een buurvrouw wat lekkers gemaakt voor bij
de koffie en thee. En dat ging erin als kwarktaart.
Na onze koffie en thee konden we de kerkzaal in, en daar
zat de dirigent achter zijn keyboard.
We kregen eerst een inzingoefening. Nou, dat was niet aan
dystoontjes besteed, daar kwam ik al snel achter. Maar het zorgde wel voor een
lachwekkend tafereel.
Daarna kregen we drie nummers om in te studeren.
“Lean on me” vond ik wel het mooist. En de bedoeling was
dat we in de avond mee zouden zingen in het bestaande koor.
De anderhalf uur vlogen om, en de heerlijke geuren van
pannenkoeken kwamen al onze kant op.
We konden plaatsnemen in het restaurant. Tja, alleen één
probleem: ik paste niet door de deur.
Dus besloten we om in de centrale hal te blijven, en
hebben daar ons eigen restaurant gebouwd.
Ik was eigenlijk te moe om te eten.
En ja, er gebeurden ook dingen waarvan ik gewoon de
slappe lach kreeg.
Een meneer vroeg: “Voel je je te goed of zo voor ons?”
“Huh? Pardon?” vroeg ik verontwaardigd.
“Ja, omdat je niet bij ons in het restaurant
plaatsneemt?” zei deze man weer.
Dus hij kreeg een droog antwoord van mij dat dat niet
ging lukken door die deur.
Even later kwam er een vrouw. Mijn vriendin spoot net de
medicatie door de sonde, en die vrouw zei: “O, wat super, zo kun jij ook
meedoen.”
Ik lag compleet in een deuk, want die mevrouw dacht
serieus dat we pannenkoekenmeel met melk en eieren door de sonde spoten! Tja,
oeps, een gevalletje van niet weten hoe het werkt. Geeft ook niet, maar grappig
was het wel. (Ik wil wedden dat sommigen het nu voor zich zien.)
Helaas kon ik ’s avonds niet meedoen in het koor. Heel
erg vond ik dat niet, want ik was eigenlijk al gesloopt. De band die erbij was
gekomen speelde te hard, waardoor het absoluut niet mogelijk voor me was om
erbij te blijven. Maar dat geeft niet, ik heb in een koor gezongen, en hoe! En
dat pakken ze me niet meer af.
Dan komen de dagen van bijkomen. Ik merk dat mij dat
steeds meer moeite kost, hoe ik m’n best ook doe. Het gaat soms erg moeizaam.
Maar waar een wil is, is een weg, zeg ik altijd.
Omdat Fokus 40 jaar bestaat, kregen alle Fokus-projecten
een high tea aangeboden.
En die van ons was op 20 november,
Beide projecten uit Apeldoorn kwamen samen in wat vroeger
in Apeldoorn de poffertjeskraam heette.
Ik ken het, omdat we er elk jaar met het Stappuh-project
van het Rode Kruis pannenkoeken gaan eten. Maar een high tea had ik er nog
nooit genuttigd.
Het was vooral zoet. Niet echt mijn ding, daar kwam ik
achter. Maar wat wel leuk was waren de extraatjes die we er erbij kregen. Zoals
een wafel, poffertjes. Zo merk je dat niet alle high tea’s hetzelfde zijn.
Storm was ook gezellig mee, en hij gedroeg zich keurig. Ik
ben ook niet anders van hem gewend. En iedereen kon eens gezellig bijkletsen
met zijn of haar medebewoners, omdat je verder nogal op jezelf bent in een
Fokusproject. Ik vind het wel voor herhaling vatbaar!
Maar tijdens de high tea zat ik al met mijn hoofd ergens
anders,
Want ik zou sinds 2 jaar weer eens boodschappen gaan doen!
Samen met Storm, en ja, met bed en al de supermarkt in. Maar
dan ook nog eens de supermarkt, waar onze wensput van het Rode Kruis staat, om
zo geld in te zamelen voor het Stappuh-project. Daar ben ik coördinator van.
De prognose was goed, en hopelijk de 29ste
helemaal gunstig!
Want dan kunnen we extra geld voor het Stappuh-project
winnen, en zo nog meer bewerkstelligen.
De Fokus-assistentes en vriendinnen hadden flink mee
verzameld, waardoor ik zelf heel veel muntjes in de put kon gooien.
En ik vond het heerlijk om gewoon weer eens een boodschap
te kunnen doen. “Gewoon, omdat het kan!”
De mannen vonden wel dat ze ‘met zwaar geschut’ de winkel door moesten, tja,
wie nam nu wie mee?
Mensen blijven het maar een vreemde gewaarwording vinden, en hadden door het turen af en toe een flinke aanvaring met een stelling of een stellingmandje (voor de mannelijke shoppers onder ons niet handig).
En na een enerverende middag gingen we weer naar huis.
Gisteravond heb ik – nog iets verlaat – mijn verjaardag gevierd, samen met een vriendin die in december jarig is.
We hebben met z’n drieën heerlijk aan de sushi gezeten. Wat was dat heerlijk, zeg, een waar feestmaal! Ook hebben we oude herinneringen opgehaald. Want ja, waar duikel je vriendinnen op? Ja, gewoon in het ziekenhuis. We lagen drie jaar geleden samen op dezelfde kamer in het ziekenhuis,. Wel en wee werd gedeeld, en dat terwijl je elkaar niet eens goed kent. En nu is er een heel mooie vriendschap uit gegroeid.
Lieve groetjes,
Sterremaan en Storm
Gewoon omdat het kan!
Gewoon, net als een ander,
Gewoon, zo heel even.
Gewoon, omdat het kan!
Soms wil je gewoon net als een ander
Alles kunnen, en ondernemen.
En niet alles door je ziekte laten overheersen of claimen.
En soms zijn er momenten dat het gewoon zomaar kan!
En daar genieten we dan enorm van!
©Alma
Geen opmerkingen:
Een reactie posten