Lieve allemaal,
10 mei 2015
De
gehele nacht – of
liever gezegd de gehele week – had ik slecht geslapen. Niet omdat
ik iets ging doen wat niet leuk was, maar juist iets waar ik zo naar
uitkeek.
Het
laatste jaar bestonden mijn 'leuke' ritjes uit of acute ambulance-ritjes, of
geplande ambulance-ritjes richting ziekenhuis. En dan meteen met een check-in
in hospitalio-hotel.
Maar
vandaag zou ik iets gaafs gaan doen!
Al
vroeg werd ik geholpen, en er werd alle tijd aan mijn make-up en haar
besteed.
Ik
was nog steeds met mezelf in overleg of ik iets zou durven vragen.
Om
10:00 uur ging de deurbel: de mensen van Stichting Ambulance Wens. Ik kreeg van
Ed en Ilse een beer aangereikt: Mario de ambulancebeer. Deze zou de gehele reis
meemaken.
Eerst
werd de medische kant afgehandeld, zodat we er de rest van de dag niet echt mee
bezig hoefden te zijn.
En...
ik heb het durven vragen! Ik vond eigenlijk dat ik te veel vroeg, aangezien ze
al de gehele dag met mij op pad gingen. Maar ik wilde zo graag Storm, mijn
hulphond, weer eens zien rennen op ons uitlaatveldje. Dat heb ik helaas al twee
jaar niet meer kunnen zien of meemaken, omdat mijn wereldje zich binnen vier
muren afspeelt.
Het
was echter geen enkel probleem, het mocht!
Een
goede vriend liep met Storm vooruit, en ik werd met alle liefde op de brancard
geholpen, alle spullen erbij, en daarna de ambulance in. Daar kon ik echt alles
doorheen zien, maar de mensen konden niet naar binnen kijken.
En
zo reden we naar het uitlaatveld. Zelfs mijn vriendin, die de gehele dag mee
kon, kende deze plek niet. En ze heeft toch al heel wat met Storm
gelopen.
Daar werd ik uit de ambulance geholpen, en kon ik na
ruim twee jaar Storm weer zien rennen.
Hij
was helemaal door het dolle heen. Hij kwam steeds toestemming vragen of hij
weer mocht spelen, en normaal mag hij dat niet van mij, maar hij mocht met een
houtje apporteren, en dat kwam hij even laten zien. Hij leek bijna te vragen:
vind je het goed? Ja kerel, het is voor deze keer goed.
De
zon scheen zo mooi op het tafereel, alsof ze wilde zeggen: ik overdek het met
een gouden deken.
Het
was trouwens ook heerlijk om de zon op mijn gezicht te voelen, mijn dag kon
toen al niet meer stuk. Na tien minuten namen we afscheid van Storm, al was hij
het daar niet zo mee eens. Daarna gingen we verder.
Zo
onwijs grappig hoe mensen naar binnen probeerden te loeren, of om te zien dat
mensen uitleg gaven aan hun kinderen waar Stichting Ambulance Wens voor
staat!
Na
drie kwartier rijden kwamen we aan in Houten, waar ik op bezoek ging bij een
dierbare vriendin, in haar nieuwe woning. Wat deze stichting toch allemaal
doet, geweldig!
Het
was heerlijk om haar woning te zien, waar we samen zo voor geknokt hebben. En
om haar te zien stralen. Maar ook om even elkaars handen vast te houden, even
niets zeggend. Of juist veelzeggend, omdat de blikken van elkaar juist alle
emoties lieten zien. Nadat vorig jaar het nieuws duidelijk werd, en ik het
haar door de telefoon vertelde, was zo
moeilijk vorig jaar. Vertellen dat de
artsen niets meer kunnen doen. En je
alleen maar inlevert tot ja het antwoord weten we allemaal. was, konden we het
nu even zo samen stilzwijgend verwerken.
Ik
had nog iets voorbereid, maar ik wist niet hoe mijn stem zich ging houden. Ik
wilde namelijk heel graag Mag ik dan bij jou van Claudia de
Breij voor haar zingen.
En
het lukte! Gelukkig, want het is een heel emotioneel lied, zeker het
einde:
Als het einde komt,
En als ik dan bang ben,
Mag ik dan bij jou?
Als het einde komt,
En als ik dan alleen ben,
Mag ik dan bij jou?
Ja,
dan houdt niemand het meer droog. Maar ook emotie hoort erbij op zo'n dag. En
gelukkig weet ik dat ik bij heel veel mensen mag.
Ik
ben een uur bij haar in haar paleis geweest, en heb daar mijn eerste cadeau
uitgepakt van een hele reeks cadeaus die nog zouden gaan komen. Want ik kreeg
een doos met een grote, witte roos en een strik eromheen. Daar mocht ik een
cadeau uit pakken. 5 dagen lang. Zo duurde deze wensdag niet één dag, maar
meerdere dagen.
We
vervolgden onze reis, richting Scheveningen. Storm uitlaten en op bezoek bij
een vriendin waren de extra's voor vandaag, nu gingen we richting de echte
droom: Billy Elliot, de musical!
We
mochten de ambulance voor het AFAS Circustheater plaatsen, en werden al
opgewacht door een vriendin die even een knuffel wilde geven op deze dag, en
door Kim, een ontzettend aardige vrouw, die veel over het stuk wist en er veel
over kon vertellen.
We
hadden Sven als Billy maar helaas niet Pia Douwes als MRS Wilkinson. Dat
vond ik stiekem heel erg jammer. Ik had nog iets meegenomen voor Pia, maar dat
zou Kim haar later nog geven.
We
kregen een heel mooie plaats in het theater, alle snoertjes werden aangesloten.
En we konden het orkest horen oefenen.
De
zaal stroomde al vol. Mensen op zoek naar hun stoel. Heerlijk, al die
mensen.
Kim
nam nog even op wat we in de pauze wilden drinken.
En
na enige vertraging begon het stuk. Wat fantastisch, emotioneel, adembenemend
goed, grappig, lachwekkend! Ik kon even alles loslaten, vergeten. Ik leefde
helemaal mee met Billy en zijn inspiratie. In de pauze mochten we even naar een
rustige ruimte gaan, maar dat zag ik niet zo zitten. Dus bleven we lekker in de
zaal en kregen daar ons drinken.
En
ook kwam Kim met het fotoboek van Billy aan. Zo ontzettend lief! Dat kan ik nog
steeds doorbladeren, en dan weer even verdwijnen in de droom.
Het
was een lange voorstelling, maar ik was zo blij dat mijn lichaam het volhield,
dat ik het tot het einde heb kunnen zien. Wat heb ik intens genoten!
Nog
even een foto voor het Billboard, samen met z'n vieren.
Want
jeetje, zonder Ed en Ilse waren we nergens.
Tijdens
de terugweg was ik zo moe, dat ik in slaap ben gevallen. En na een dik uur rijden
waren we weer bij mijn woning, waar Storm al op mij wachtte.
Nu
ik dit opschrijf, ligt Mario dichtbij, en komen alle herinneringen aan die dag
weer voorbij.
Ik kan niet genoeg dank uit spreken naar Stichting
Ambulance Wens, hun vrijwilligers, en naar Ed en Ilse!
Ik
heb een impressiefilmpje gemaakt van deze dag. Ik heb bewust gekozen voor het
nummer erbij, omdat dat er echt bij hoorde. Het leek erop alsof ik deze berg
niet kon bewandelen, maar dankzij alle hulp kon ik dat wel!
Lieve
groetjes
Sterremaan
en Storm
Geen opmerkingen:
Een reactie posten