Fantastische droom vakantie!

Lieve allemaal,

Maanden, weken heb ik ernaartoe geleefd. Mijn droomvakantie. De reis die ik echt af wilde maken.

En die dankzij vele mensen mogelijk is gemaakt. Ik ben hen zo dankbaar!

Nadat we alles in de Rode Kruisbus hadden geladen, en er buren stonden die ons uitzwaaiden, kon het feest beginnen, op naar Hollywood!

Mijn vriendin was extra vroeg gekomen om te helpen met de laatste dingen, en ze zou meegaan in de bus voor de veiligheid, maar ook wilde ik haar graag mijn reis laten zien!

  

Na een uur en een kwartier en een prachtige route, met een tussenstop bij een winkel, en liedjes van de bijrijder, kwamen we aan op de kade waar de Henry Dunant lag.

Hij schitterde mooi, zo op het water, met de zon erop. Dat zou een fantastische week gaan worden.

Vele bekenden stonden op de kade ons op te wachten,

We werden ontvangen met een rode loper, en alles was in glamour-and-glitter-stijl.

Storm had al snel zijn loopmaatje gezien, en zij nam hem ook meteen even mee. De bus werd uitgepakt, en ik kon iedereen ontmoeten.

Alles snel naar de hut, zodat ik meteen op het andere bed kon.

Daar kreeg ik te horen dat ik op unit geel lag. Grappig, die kleur heb ik in al die jaren nog nooit gehad. En we hadden een hut met een eigen badkamer, best wel luxe.

Alles was versierd met filmposters, en zo'n film-klapbordje met onze namen op de hut.

Ik kwam vluchtig het unithoofd tegen, dezelfde als vorig jaar. Fijn vertrouwd.

We kregen een oude bekende die ons op de hut hielp, en een nieuwere, een ontzettend lieve vrouw.

Eindelijk kon ik over op het bed.

Mijn vriendin vond het mooi om het allemaal te zien. Uiteindelijk vertrok zij weer richting Apeldoorn,

Daarna ging ik naar het dek, heerlijk in de zon - nou ja, schaduw.

Helaas sneuvelde de sonde ook meteen.

En gezien het verhaal dat er ligt van vorig jaar, werd er besloten om nu toch in te grijpen, zodat ik mijn reis af kon maken,

Er werd een constructie bedacht: ik moest de volgende ochtend samen met de boot-arts met de ambulance naar het UMC, en zou later die middag in Enkhuizen weer aan boord gaan.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik er flink de pest in had.

Tegen zes uur werd het avondeten opgediend. Ik kon dan wel niet echt eten, maar er gezellig bij zijn is ook leuk. En ze hadden dit jaar bedacht dat de units het tegen elkaar op gingen nemen.

Dus kregen we een vragenformulier over films. En zonder Google te gebruiken. Ik lag natuurlijk overhoop met degene die mij op de hut hielp, haha, uiteindelijk hadden we beiden die vraag mis.

En toen opeens, in mijn ooghoek, zag ik iemand. Maar dat kon helemaal niet, die zat in het Zwarte Woud. Ik: "Huh?" "Ja," zei hij, "sorry, ik moest even je gedachten afleiden. Want jij wilde ook nog iemand ontmoeten."

Ja, ik wil zoveel mensen ontmoeten.

En toen kwam opeens Eric Corton tevoorschijn!

Echt een knuffelbeer, mét tattoos! Wat een geweldige man.

Ik was zo ondersteboven, dat ik vergeten ben wat dingen te vragen over Penoza. We werken allebei voor het Rode Kruis, alleen hij heeft een sterrenstatus, en ik wilde hem heel graag ontmoeten. We hebben ook wel heel wat afgelachen, hoor.

Het was een mooie en bijzondere ontmoeting. Wat een heerlijke man!

Hij moest alleen nog even wennen aan mijn humor. Haha, dat lijntje snuiven nog steeds niet een behandeling is in het ziekenhuis, maar dat het een ander lijntje was. Grinnik.

Na een uur moest hij door, maar hij nam ook tijd voor alle andere gasten, zo fijn dat het voor iedereen gedeeld werd.

Dinsdag: Utrecht-Enkhuizen.

Al vroeg werd er aan mij getrokken, want om halfacht kwam de ambulance voorrijden, omdat het schip zich wel aan een vaarschema moest houden.

Ik liet Storm even van de hut halen zodat hij het niet zou zien. Want ik wilde niet het trauma van vorig jaar herhalen, arme hond.

Na een uitje arriveerden we bij het megagrote ziekenhuis. Na een wirwar van gangen en routes kwamen we aan waar we moesten zijn. Ik was superblij dat ik niet alleen was.

Ik kon meteen door naar de kamer waar het gebeurde. Helaas kenden ze niet de methode die ze toepassen in het ziekenhuis waar ik altijd kom. Dat vond ik wel moeilijk. Maar goed, wat moet dat moet. Verstand op 0, en ik heb het maar over mij heen laten komen.

Daarna kwam het wachten. De boot-arts ging nog even medicatie voor mij halen.

Even later zaten we naast elkaar. Toen kwam er een verpleegkundige en die zei: "Ooh, wat fijn dat je met je moeder mee bent."

Eh, pardon? Ik lag in een deuk, er zit maar vier jaar tussen ons. Grinnik.

Gelukkig kwam de ambulancedienst ons redden. Ook weer superlieve mensen. Het was weer een heel gepuzzel om bij de uitgang te komen.

Lig ik in de ambulance, hahaha, zegt de ambulanceverpleegkundige: "Zitten we wel in de goede?" Nou, mij kon je echt wegdragen van de slappe lach. Maar gelukkig, het was de goede.

Na een dik uur rijden kwamen we aan in Enkhuizen.

Ze gooiden wat extra dekens op mij, en haalden mij uit de ambulance. Zo kon ik het schip aan zien komen, dat vond ik ook super bijzonder.

Dank je wel Esmee! 

Zo bijzonder om de boot te zien! 

Na het aanmeren konden wij aan boord. Ik wilde eigenlijk Enkhuizen nog in, maar helaas mocht ik niet, dat zou niet verstandig zijn. En natuurlijk, rationeel snapte ik dat wel, maar emotioneel niet, ik was verdrietig en boos. Toen heeft een heel lief iemand van de boot zelf, een prachtige foto van mij en Eric uitgeprint, en die kreeg ik van het unithoofd. En ze snapte mijn bui wel, maar als ik de vakantie af wilde maken, moest ik het zo laten. Bah. Maar ze had wel gelijk.

Dus ben ik maar begonnen met het lied dat wij opgedragen hadden kregen, om op de laatste avond met de unit ten gehore te brengen. Zucht. Ja, sorry, Nick en Simon, maar ik was niet blij met het nummer, ik had erg graag willen ruilen met team blauw, die het nummer weer inleverden.

Maar goed, er kwam toch wel wat uit de pen.

Ach, dan was het aan boord blijven toch nog ergens goed voor.

Thema Diner,  ik kwam regelrecht uit de 60’s en belande in the wizzard of oz

Na het avondeten werden wij getrakteerd op muziek. Het klonk echt waanzinnig, drie dames, die meerstemmig zongen, en vooral de popsongs van nu. Even geen Jan Smit, of Nick en Simon. Een heerlijke avond.

Al was ik wel weer vroeg op de hut. En toen werd het duidelijk welk beroep werd uitgeoefend door degene die mij hielp: ze is huisarts. En toen dacht ik: oh-oh, ja, die is niet om de tuin te leiden. Maar het zorgt er wel voor dat ik mijn vakantie af kan maken. Als ik maar eerlijk ben. Al is dat laatste toch echt lastig.

Woensdag: Enkhuizen-Den Helder.

Al vroeg werden de trossen losgemaakt en werd het anker gelicht.

We gingen naar de Marinebasis, wij mochten als enige schip door de barrière heen.

Heel apart is dat, dat als je naar binnen wordt gevaren en je links of rechts kijkt, je wordt omsloten door enorme schepen. Wat een joekels. Ergens jammer dat ze nodig zijn. Maar ook weer goed, voor de veiligheid. Maar het liefst zou je gewoon overal vrede op aarde zien, toch?

We mochten geen foto's maken van de schepen, wel selfies,

We kregen mooie gele helmen, en ik hoopte eigenlijk knappe mannen in pak te zien, en die grote schepen. Maar eigenlijk zagen wij alles behalve dat. Het was vooral werkplaatsen kijken, en veel informatie over hoe dingen werken.

We hebben echt een heel stuk gelopen. Toen werden de unitfoto's gemaakt. Dat vond ik wel een keigaaf idee.

Aan boord zat ik niet helemaal lekker in mijn vel, ik had sinds dinsdag een zere onderrug

Ik voelde mij niet helemaal happy, en het was allemaal iets te kort op elkaar. Ik miste mijn medicatie. Dat kon pas na het eten, en het eten duurde heus niet langer dan normaal. Maar ik was echt mezelf even niet.

Dus zei degene die mij hielp: "Kom op, Alma, we gaan even naar de hut."

Ja, nu moest ik het wel zeggen, maar ik had er moeite mee, omdat ik aan moest geven dat ik pijn had en mij niet lekker voelde. En dat zijn nou juist de dingen die ik moeilijk vind. Ik ben op vakantie, het moet 'lang leve de lol' zijn. En ik ben absoluut geen pieper, en ben heel veel pijn gewend, en mensen krijgen dit nooit te zien.

Maar nu had ik iemand die iets verder keek dan mijn geweldige masker.

Dus na wat mokken kwam het eruit. Ze vroeg of ik de pijn herkende. "Ja," was mijn antwoord.

Het was nierbekkenontsteking, dus we zijn ook meteen met een kuur gestart. Ook hebben we afspraken gemaakt voor die avond dat ik vroeg naar beneden zou gaan, en niet bij de drukte zou gaan zitten. Nu ik deze stap had gezet, dacht ik: Oké, nu gaan we deze stap vasthouden. Want ik wilde deze week nog wat dingen doen, en niet uiteindelijk ziek op de hut belanden.

Die avond waren ze bezig met het maken van de decoraties voor bij het lied. We hadden gekozen voor iets typisch Amerikaans, net of je naar een schoolbal zou gaan. Daarbij neemt de jongen die je vraagt een bloem (vaak een orchidee) op een bandje voor je pols mee. En dan heeft de jongen de kleur van die bloem vaak weer verwerkt in zijn kleding. Dat wilden wij ook, omdat die avond op-en-top gala was, en wij de zon in ons hart dragen.

Ik heb mij aan mijn woord gehouden, en ben die avond vroeg naar mijn hut gegaan.

Donderdag: Den Helder-Harlingen.

We kregen een prachtige vaarroute, omdat we een fles moesten gooien die als team in elkaar geknutseld was. We vaarden langs een zandbank met zeehonden, geweldig om te zien. Ze lagen heerlijk te zonnen. Ik gaf ze groot gelijk, want het was ook heerlijk weer.

Ik moest elke dag een keuze maken: of in de middag weg, of in de avond iets kunnen doen.

Ik koos vandaag voor de avond, omdat we naar een kroeg zouden gaan.

Dus ik werd lekker op het dek gestationeerd, in de schaduw. Daar hebben we nog even wat zitten ouwehoeren, en ik denk dat ik zo moe was, dat slaapland mij riep, of het waren sirenen die op een steen aan de waterkant zaten. Maar ik ben in slaap gevallen. Ik was zo ver heen, dat ik niet heb gemerkt dat ze me twee keer verplaatsten naar de schaduw, water door de sonde spoten of zuurstof aansloten. Het heeft mij wel goedgedaan, en ze wilden mij ook laten liggen zodat ik die avond ook echt kon genieten in de kroeg,

Rond de klok van negen vertrokken wij naar de kroeg die het elke keer mogelijk maakt dat wij daarheen kunnen. We mogen gewoon met bed en al de kroeg in.

Het was zo heerlijk buiten, echt zo'n heerlijke zomerse avond, dat had ik zo lang niet meer gevoeld.

Het was denk ik tien minuten lopen naar de kroeg. En we werden binnen naast de bar geparkeerd.

O, wat was dit heerlijk, 'echte mensen zien', zo dronken als een torretje, en die zich volgens mij nog steeds afvragen of ze het echt hebben gezien of niet.

Mij pakken ze die avond niet meer af. Natuurlijk was het iets te veel van het goede. Dus moest ik helaas net als Assepoester het bal eerder verlaten. Iemand van de boot kwam snel medicatie brengen, en even later stonden we - heel fout - bij een vuilcontainer en een lantaarnpaal te spuiten. We hebben er achteraf enorm om gelachen. Want de boot-arts maakte nog de opmerking: "Als nu de politie langskomt, pakken ze ons op." Haha.

Ondanks de haastige Assepoester-afloop heb ik echt een topavond gehad. En Assepoester hoort tenslotte ook bij het thema Hollywood.

Vrijdag: Harlingen-Kampen.

Alles stond vandaag in het teken van het bal. Ik heb die ochtend en middag nog de laatste hand aan het lied gelegd, het was gelukkig klaar.

Daarna gingen we in kampen op het dek, weer heerlijk de schaduw en de zon opzoeken, gewoon omdat je weet dat je de volgende dag weer tussen je vier mu... Sssst, Alma, nu nog niet aan denken!

Rond 17:00 u kwam het snackbuffet. Ik wilde, al was het alleen maar voor het cliché-beeld, een zak patat met een flinke klodder mayonaise, hahaha, het was dan wel niet een zak, maar wel een bak. Geweldig!

Toen meldde zich er bezoek beneden, maar ik lag helemaal achter op het dek, en dan zou men mij langs 70 man moeten wurmen, met bed en al. Dat ging echter niet lukken. Ik moest het bezoek helaas laten gaan, ook al vond ik het superlief dat ze geweest waren. Nogmaals sorry, dames.

Na het eten moesten we als de wiedeweerga naar beneden, om ons om te kleden voor het bal. Ik had een prachtige oudroze jurk gekregen, echt op-en-top gala.

Ik had een heel mooie bloem van mijn hutmaatje gekregen. Die paste er prachtig bij. Daarna snel wat make-up op, en weer naar boven. We werden versierd in het geel. Zo'n grappig gezicht, wat had iedereen er een werk van gemaakt.

Bij de mensen van team groen leek het wel of ze regelrecht uit het leger kwamen. De leden van team blauw leken allemaal zo uit de zee te zijn gestapt, team rood was een complete indianenstam, en team geel, ach, die had de zon in het hart zitten.

Ik was die avond ook nog wat van plan, dus wij waren als laatste groep,

Het lied zat eigenlijk helemaal niet slecht in elkaar, dus ik was trots op mezelf.

En toen ging unit geel van het podiumstukje af en bleven alleen Storm en ik achter.

Dat was ook de planning.

Ik ben voor de vakantie heel druk met Roy aan het oefenen geweest voor het nummer: Feels like home.

Ooo, wat was ik zenuwachtig, pfff, en dat was ook wel in mijn stem te horen.

Maar ik heb het wel gedaan, ik heb gezongen! Team geel stond in een cirkel om mij heen, zo warm, zo geborgen.

Daarna was het tijd om de mascara weg te poetsen en gewoon weer door te gaan met feestvieren.

Tot de kapitein kwam. Hij had een heel mooi verhaal voor ons. Als hij in zak en as zat, dan dacht hij aan ons, en nu had hij bedacht dat als wij er eens doorheen zaten, we aan hem konden denken. En hij ging You never walk alone zingen.

Ik zal eerlijk zijn: jeetje, wat heb ik gejankt. Mijn hutmaatje kroop bijna bij mij in bed,

Daarna kwam er nog zo n soort nummer, jeetje Mina,

De hele week passeerde de revue, alle vakanties bij het Rode Kruis kwamen voorbij.

Zaterdag: Kampen - naar huis 

Al erg vroeg werden we uit bed gegooid. Wij noemen dit ook altijd 'zwarte zaterdag', alles moet snel-snel, vlug-vlug, omdat de boot door moet varen, en hij echt om 10:30 u leeg moet zijn,

Wij hadden cadeautjes gemaakt voor degenen die op onze hut hielpen, en die deelden wij uit. Ze waren er erg blij mee. Ook had ik voor mijn hutmaatje een poppetje gekocht, eentje met een bootje in haar handen, ik had zo'n zelfde poppetje met een vogel. Ik weet niet of ik volgend jaar nog mee kan, we blijven grenzen verleggen, maar toch, ik hoop dat zij ondanks alles door blijft varen.

Na het afscheid werd ik naar de bus geholpen en ingeladen. En ook nu ben ik eerlijk: ik heb daar even heel wat af gehuild, omdat ik niet weet of het volgend jaar wel lukt. Best een raar einde zo.

Maar ik heb een fantastische week gehad, goede hulp gekregen, veel geleerd, ook op persoonlijk vlak, ik ben dankbaar voor alles, ik had deze week niet willen missen.

Dank jullie wel allemaal, gasten, vrijwilligers, en bemanning. Toppers!

Lieve groet,

Sterremaan en Storm

Well, if you knew how much this moment means to me

And how long I've waited for your touch

And if you knew how happy you are making me

I never thought that I'd love anyone so much

It feels like home to me, it feels like home to me

It feels like I'm all the way the back where I come from

It feels like home to me, it feels like home to me

It feels like I'm all the way back where I belong

It feels like I'm all the way back where I belong