Hoe een bijzondere vriendschap ook kan ontstaan,

Lieve allemaal,

28 Januari was het zover, de tassen stonden klaar, Storm was al uit logeren, ik zou eindelijk aan mijn grote avontuur beginnen, na drie jaar vechten. Zou er eindelijk een jejunostomie geplaatst worden (een sonde via de dunne darm)

Ik zou liegen als de zenuwen niet door mijn lijf gierden. Ik moest tenslotte onder narcose, wat voor mij niet echt bevorderlijk is.

Het enigste wat ik kon doen was, het over mij heen laten komen. Het is even een ritje, en wat zie je beneden bij de ambulance standplaats staan, ja een auto van Paleis van Justitie, Moest eigenlijk meteen aan Celblok H denken. Vele mensen voor de gek gehouden, omdat ze dachten dat ik met een hummer was gekomen, tot men in zoomt

Ik moest mij melden op afdeling op D4 Oost in UMC Utrecht. Het begon goed. “rijd u maar door met meneer naar kamer 9”werd er geroepen. “huh meneer, hij zei meneer tegen mij?” Oeps. Mijn gedachten ging als een razende en mijn maag ook.

Als we nu al zo beginnen “Hellup”, Straks maken ze echt een meneer van mij.

Maar gelukkig stond er het goede bed met de juiste matras, over de dekenboog kan ik duidelijk zijn, die uit de jaren 50 waren zo slecht nog niet, dit is bedacht door iemand die niet over alles na had gedacht. Maar goed kleinigheidje.

Achter mij werd mijn patiënten naam geschreven. Mevrouw van den Berg? Pardon, Oke ik ben dus nu meneer van den Berg, Of gewoon…. Gelukkig ze paste het aan. Ik denk als dit echt de gehele tijd zo gaat dan word het een pittige dobber.

Het bed naast mij was leeg, dus ik had een buurman of buurvrouw, kwam ik al snel achter, een gezellige buurman. Die eigenlijk zijn uren uit moest zitten. Voor meneer heel naar, maar voor mij afleiding, we hebben hele goede gesprekken gevoerd, het was gewoon gezellig.

De verpleging was na een wiebelige start goed ingelezen, kunnen omgaan met de dystonie, super.

Kortom prettig!

Het was tijd, en de gezellige buurman mocht naar huis, ik dacht nog wel fijn voor de operatie een kamer alleen, maar rond half 12 in de nacht, kreeg ik te horen dat ik een buurvrouw kreeg.

Er werd weer een bed bij gereden, en al snel kwam ook de buurvrouw.

Klinkt raar, maar soms kan één blik genoeg zijn. Ik zag verloren ogen, maar ook een power vrouw.

We raakten aan de klep, en ik zag dat haar ogen iets minder verloren keken.

Zo gingen we de nacht in. Hierdoor werd de lange nacht, eigenlijk een korte nacht, want we bleven aan de klets.

Ik werd al vroeg geholpen voor de OK, en kon naar beneden, en ging de OK in, er was helaas slecht een ader te vinden, de anesthesiste had een klein vaatje, en met die naald bracht ze mij in slaap, en heeft daarna een goede geprikt ze wilde mij geen pijn meer doen. Wel lief.

En dan kom je opeens bij, oef pijn, ging weer een shot morfine, super rustig en lief werd je op de verkoever geholpen, je zakt weer weg, en nog een shot, uiteindelijk word er de pomp aangehangen, en kon je het zelf doen. Toen kon ik al vlug naar boven. Slaperig ja dat wel,.

(Beetje Crooky maar eerste foto zonder Sonde)

Tussen de buurvrouw en mij klikte het heel goed, ze vroeg hoe ik het toch allemaal deed, vol hield, waar haal jij je kracht vandaan. Van de mensen om mij heen, internet is daar het grootste medium in.

Die nacht konden we beiden niet slapen en zat ze om half vijf naast mijn bed, ik heb gesprekken met haar durven voeren, en dan ken je elkaar amper 24 uur,. Maar zo vertrouwd dat het vanzelf ging. Ik heb mij geen enkel moment alleen gevoelt.

Het bleek van twee kanten echt goed te gaan. Zo bijzonder. Omdat ik heel veel in het ziekenhuis alleen heb moeten doen, was zij daar, en ik was er voor haar. Ik hoop dat deze vriendschap lang mag voort blijven bestaan. “Zij heeft mij mijn wereld weer terug gegeven. Waar ik ook ben.”

Eigenlijk zou ik maar twee nachten blijven, maar tja ik weet niet wat dat bij mij is, als dingen te goed gaan, is het wachten op waar de echte misser komt. En daar was hij en hij komt hard aan.

Het slangetje is te dun, en daardoor kon ik niet voeden. Na een operatie moet je op krachten komen, maar, ja wat als je, jezelf niet kunt voeden moet sondevoeding? En niet omdat we het verkeerde hadden afgesproken, er zou namelijk een twaalf in komen, maar het werd slechts een 9.

Er werd besloten dat er voor nood dan toch maar weer een neussonde geplaatst moest worden. Ik verzwakte eigenlijk met de dag. En ze dachten dat ik ook misschien een bacterie bij mij droeg, die voor mijn buurvrouw niet goed zou zijn.

Ze namen mij even mee naar beneden, even uitwaaien buiten voor het ziekenhuis, ik had dat ook echt even nodig. Normaal als ik had kunnen lopen of in een rolstoel had gekund, was ik allang even van de kamer gegaan, gewoon uitwaaien, loslaten.

Mijn spullen werden overgebracht naar kamer 15 een sluiskamer, ik vond het verschrikkelijk naar voormijn buurvrouw. Ik ging haar ook heel erg missen, juist ze mij nu ook hard nodig had. “Maar hoe kan ik voor een ander zorgen als ik zelf mijn diepte punt ging bereiken?”

Ik zorgde dat er elke dag een kaart naar mijn buurvrouw ging, en gelukkig kon haar man en haar prachtige dochter wel even komen vertellen hoe het ging.

Na een dikke week zonder enkele vorm van voeding, werd er dus besloten om een sonde te plaatsen.

Ik had zelf al drie dagen gevraagd om een anesthesist, gezien het voorval in december 2015.

Maar helaas het kwam niet tot een meeting.

Die ochtend was ik klaar, om de sonde te laten zetten. Die middag zou een goede vriend komen. Ik had zelf veel moeite gedaan om me er toe te zetten om die sonde weer in mijn neus te laten zetten.

We zijn onderweg, en we worden terug geroepen de anesthesist durfde het niet aan, om hem op deze manier te laten plaatsen via sedatie, eigenlijk wat ik dus al voorspelt had. Kon ik weer terug. Ook al liet ik het niet zien, maar ik zat op dat moment er echt doorheen, vertrouwen in de artsen was weg. De communicatie onderling ging al slecht. Maar dit vond ik verschrikkelijk. Liefst wilde ik in één hoek kruipen dekens over mij heen, en eigenlijk ook zeggen laat die slang maar.

Gelukkig was daar mijn goede vriend, die heeft mij er doorheen moeten praten. Daar kwam het wachten, elke seconde leek wel over de klok heen te stropen, en des te harder schreeuwde een stem in mij nee.Op dit punt zat ik er echt door heen, maar mijn masker is dan zo sterk, dat de verpleging het niet door had, of welke arts dan ook, ik kan het ze ook niet kwalijk nemen.  

Uiteindelijk kon ik naar beneden hij liep mee, dat was fijn, en al snel ben je onder narcose, en kom je bij met die gehate slang.

Ik ging de opname in dat alles in een keer ging lukken. Maar helaas.

De verpleging bijzonder, lief, oplettend, zachtaardig, eigenlijk alles wat een goede verpleegkundige moet hebben. Ze hebben mij twee keer gedoucht en bad, is een soort 2 in 1 haha.

En ik mocht gewoon 3 keer naar buiten, het lijkt niets, maar het is zoiets groots. Thuis kan het allemaal niet. En dat is soms niet voor te stellen. Even naar buiten, even alles van je af doen waaien.

Alle lieve post wat er binnen kwam, en komt. En alle andere verwennerijen.

Nu ga ik maandag naar huis, niet zoals ik zelf had gewild, moet wel wat inhalen, over 6 weken kunnen ze het karwij verder klaren, maar daar moeten wel goede afspraken over komen.

En ondanks ik niet naar huis ga zoals ik wil, ga ik ook naar huis met een nieuwe bijzonder vriendschap, met een prachtige familie. En dat kan heel kostbaar zijn. Ik heb een ieder lief die ik hier heb mogen ontmoeten, en hoop als ik terug kom voor plan 2, dat het deze afdeling is #afdD4Oost Mijn Dank is groot lieve buuf, je man en je mooie dochter, meneer van de eerste dag, Mijn grote vriend, en verpleging voor het geduld, liefde, en warmte,

Lieve groet

Sterremaan

Ode aan de Verpleegkundige,

Je trekt je witte pak aan

En ziet je rooster voor de dag staan

“Goedemorgen” Met een vrolijke glimlach

Dat is wat ik elke dag zag

Even de hand op mijn schouder als ik verdrietig was

Van even naar buiten wat een feest, iedereen in z’n sas

Ookal lukte het mij door de pijn niet altijd even te glimlachen ,

Of een lieve blik.

En dacht ik soms stik

Was er daar de hand op mijn schouder

Het omarmde alles, maakte alles warmer niet kouder,

Ik gaf weer een kleine lach

Dank lieve verpleging dat er begrip was, en men het zag!

©Alma