Stralende vakantie!!

Lieve allemaal,

Zondag 14 augustus,

Ik had die ochtend nog een drukke ochtend, bewust gepland, geen idee. Misschien wel om deze dag snel door te zijn. Omdat ik zo ontzettend naar morgen uit kijk,

In de misschien kwam mijn vriendin Dani helpen, met het inpakken van alles. Kleding, en alle medische stuf, en niet te vergeten Storm zijn spulletjes.

Want wat nu zo fijn is van het Rode Kruis Vaarvakantie, met de Henri Dunant. Is dat Storm mee mag.

En omdat de gemeente maar niet in wil zien, zelfs na 3,5 jaar niet. Dat ik een elektrische ligvoorziening nodig heb, waardoor ik mij makkelijker onder de mensen kan bevinden, maar het belangrijkste Storm weer uit kan laten.

Ook al kan het niet altijd tijdens de vakantie, Maar ik kan hem daar wel zelf even uit laten. Hem even mee de winkel in, om samen de boodschapjes te doen hoe, dat leg ik in deze week uit.

De gehele nacht wakker, alle lijsten 100 keer nagekeken. Of ik niets ben vergeten, geen medische dingen, kleding enzovoort.

Storm had door dat er iets aan de hand was. Dus die kroop uiteindelijk maar naast mij, en samen vielen we toch nog een uurtje in slaap.

Maandag 15 augustus,

Ik werd deze ochtend al vroeg geholpen, Ik wilde tip top weg, en nog wat uit kunnen rusten voor de voor mij toch wel pittige rit. Storm had het al snel door, nadat hij de zorg de make-up tas pakte, op een of andere manier, heeft hij die link altijd gelegd. Die tas, betekend iets leuks doen.

Nadat de huishoudelijke hulp mij ook nog enorm heeft geholpen, en alle spullen bij elkaar stonden, alle opladerstress op gelost was. Stond daar het vervoer.

Het was nu zo anders als vorig jaar, dit jaar kon ik zo over op mijn andere bed, dat betekende dat ik daar al niet dat beetje energie wat ik bezit kwijt zou raken. Alle spullen werden op twee karren geladen. Ik had daar gelukkig alle grip op. Hoe bedoel je control freak. EN ja ik ga zoveel dagen, en al lijkt het alsof ik voor weken weg ga, Was het maar zo’n feest. Want de boot betekend zo ontzettend veel voor mij.

“Ik ben daar heel erg vrij”……..

                                   “Het klinkt raar, maar op de een of andere manier, zet ik daar het ziek zijn

                                            uit, omdat je je niet hoeft te verantwoorden, waarom je op bed ligt, of   

                                                wanneer je wel of En dan niet een spalk draagt”

              

                                                                                 “Je iedereen weer ziet, die je lief hebt, zowel de gasten  

                                                                                               als alle vrijwilligers”

Na een flink eindje rijden kwamen we aan in Lelystad, De chauffeur van het busje wilde mij graag Bataviastad laten zien. IK kom verder het hele jaar nergens, Of ik moet het ziekenhuis mee rekenen?

Ik heb het mooi Batavia schip gezien. En we kwamen dan hoop mooi aanrijden, en zagen de Henri Dunant vanaf de voorkant. Mijn hart maakte een sprongetje, en ik weet niet wat mijn buik had, maar ik denk dat ik dat maar de “gezonde zenuwen” noem.

Drie picalo’s stonden op ons op te wachten, in leuke pakjes, na mijn idee veel te warm. Maar ze doen het maar toch.

Ja had echt het idee dat je een cruise rond de wereld ging maken. Alles goed in goed overleg, en de spullen worden snel naar binnen gereden. Alle bekende vrijwilligers kwamen lief naar de bus, pakte Storm al aan. En Storm was al enthousiast in de bus, Ik denk dat hij het aanvoelt dat er iets staat te gebeuren.

Nog even een stoere foto voor we op het schip stapte,

Even bij de hut, zag ik al dat ik alleen lag, normaal lig ik samen met mijn een goede vriendin. Meteen was de Bootarts er ook bij. En werd het uitgelegd, in verband met veiligheid, en dat de nachtdienst mij graag over dwars in de hut wilden hebben, moest ik alleen liggen. Dat was even slikken. Even een bewust wording, van wat je een jaar hebt in geleverd. Maar ik wil niet dat, dat gevoel de boot begeleid. We kunnen elkaar altijd op zoeken bij elkaar op de hut, En overdag hebben we genoeg uren samen.

De zorg wilde voor mij het dit jaar zo goed doen. Mijn doel was ook “Het hele jaar afmaken, zonder een bezoekje aan het ziekenhuis, of opname in het ziekenhuis”.

Ik zelf zou ook eerlijk om gaan met als ik iets voelde en zou het meteen aangeven. Ik moet eerlijk bekennen niet mijn sterkste punt. Zeker niet op vakantie, omdat ik dan ook, en natuurlijk weet ik dat dit niet kan, maar vrij van het ziek zijn.

Ik werd snel overgelegd op mijn eigen matras, en op het bed van de boot. En wilde even kort mijn medische dingen uitwisselen. Maar werden steeds onderbroken. Maar dit zegt ook waarom ik zo graag mee ga. De vaste vrijwilligers. Die even om de hoek komen, en natuurlijk volg je elkaar via sociaal media, dat is anders als in het echt. Een knuffel is dan echt even aanraken. Dat gaat zo moeilijk door een schermpje.

Uiteindelijk toch maar even de deur dicht gedaan, en het uitgelegd, En zo kon ik naar boven. Tussendoor kwam nog wel even mijn vriendin, en natuurlijk heel erg verdrietig dat we niet bij elkaar lagen. Maar ik moet eerlijk zeggen, natuurlijk vond ik dat ook heel erg. Maar vind de beslissing gewoon weg heel erg slim,.

Dus samen onze tranen gedeeld en de vakantie kon beginnen.

Ik werd veilig naar boven gereden, en je komt de bekende gasten tegen en denkt ooh, gelukkig.

Die is er nog. Want het is wel zo met deze vaarreis gaan juist de mensen mee, die bij andere schepen tussen ‘wal en schip’ vallen. Maar ook voor de mensen die juist te weinig zorg af nemen, en dan ook niet welkom zijn. Bij de Henry Dunant is er plek voor iedereen!

Nadat we een beetje bijgebabbeld hadden, en de boot al aan de vaarvakantie begonnen was. Op weg naar Kampen.

Konden we aansluiten voor het diner, heerlijk om het geroezemoes te horen, iedereen vrolijk en blij.

IK had een geweldige vrijwilligster Monique, maar iedereen was fantastisch.

Monique was voor het eerst mee, en vond het varen fantastisch, maar in haar werk is ze ook fantastisch.

Na het eten, was het een gezellig samen zijn in de salon met spelletjes. Maar voor mij was de koek al op. En ben ik terug gegaan naar de hut.

Dinsdag 16 Augustus,

De nacht de nachtdienst een paar keer gezien, ook een paar keer niet. Dat betekend dat ik ook wel iets geslapen heb. Maar ook vele uren niet. Enorm zweten, maar ach doe ik thuis ook, en hoe graag ik ook mijn ziek zijn thuis laat, is het uiteraard wel mee op vakantie. Maar nu was er wel even mee toezicht als thuis. Monique is verpleegkundige. De bootarts Marianne ook al zo’n schat. Hielden alles goed in de gaten. En dan heb ik het nog niet over mijn unit hoofd gehad. Ze had unit geel en rood onder haar hoede en hoe. Vera, een bijzonder verpleegkundige. Volgens mij kon ze zichzelf transformeren in 6 Vera’s want jeetje, wat had ze het er goed onder. Maar ook alle andere vrijwilligers, zijn super! Echt zelfredzaam! Want dat is het team zeker.

Inmiddels waren we onderweg naar Zutphen, dat zou voor mij een hele bijzondere dag worden. Mijn ouders zouden komen, ik ga sinds 2008 mee ze hebben het nooit begrepen, (en toen het zo fout ging in 2014, mijn eigen schuld ik gaf het niet eerlijk aan dat ik heel erg ziek was)

Maar ze zouden komen, de vaarroute was prachtig, en het schip deinde heerlijk heen en weer, Monique moest hier behoorlijk aan wennen, ik ben nog steeds blij dat ze op dat moment, geen waterkom vast had. En ik vond het prachtig voor iemand waar alles nieuw voor was, de geluiden, het varen, wat er allemaal kan. En die speerboten. Ja speerboten. Monique, bedoel je geen speedboten?
Geweldig, wat hebben we samen genoten, door het raam kijkend.

Ik was klaar om naar boven te gaan, ik had aangegeven dat ik vorig jaar de smoothies wilde proberen, en dat lukte als, ze hem maar dik genoeg maakte. Zo maakte ze in de keuken overheerlijke smoothies. Ik heb mijn vitamines weer een beetje ingehaald.

Monique hielp met alles, dat was erg fijn. Al zagen mijn vriendin en ik dat de recreatie niet veel voor ons zou zijn. Dus besloten om toch, maar ons eigen plan te trekken.
We zouden moodboards maken. Ada de schat, dacht helemaal mee. En zo begon het moodboard avontuur.

Rond 13:00 meerde we aan, de meeste maakten zich klaar om van boord te gaan. Ik had sowieso thuis al besloten niet te gaan, maar op een keer te richten die week, en kijken wat er nog mogelijk was.
Rond half 2 kwamen mijn ouders. Best grappig ze liepen naar de boot, er was iemand bij die mij al zag liggen aan de hand van mijn dekbed. Marianne (bootarts) nam Storm even mee die werden die week nog meer maatjes dan ze al waren,. Dus ze liep buiten, Storm kon zelfs even spelen met iets water. Had mijn vader gezegd, ‘Hi Storm, ben je lekker uit’ Marianne, keek vreemd op, maar zag de lach van mijn vader. En had meteen de link gelegd. En heeft ze meegenomen aan boord. Maar ze hadden nog een verassing bij zich. Mijn oma was mee gekomen. Zo bijzonder. Ik was zo blij, dat er alleen maar tranen kwamen. Mijn oma zei nog wel ‘je huilt toch wel omdat je het leuk vind he?’

‘Och oma, u moest eens weten hoe blij’

Ze kregen een rondleiding, en mijn vader mocht zelfs in de hut. Geweldig.

Mijn oma zat heerlijk in de schaduw te genieten. En toen mijn vader terug kwam uit de stuurhut, met zijn bekende glimlach. En de zin ‘later als ik groot ben word ik stuurman’.

Ja, intens genoten!

Die avond, hadden we het diner op het dek, het was zo mooi weer. Na mijn bezoek, was ik op het dek nog wel in slaap gevallen. Natuurlijk ik merkte het thuis al, het vraagt veel. Dus elke minuut wat ik dan in slaap val, hou ik dan later weer langer vol.
Die avond was er een Dj, hij heeft ons vakantie nummer nog gedraaid. Ons vriendinnen nummer. ‘This is the live van Amy mcDonald”

En toen hield de avond voor mij al op. Storm was zo goed bezig. Nu klinkt het net alsof hij anders zijn werk ook niet goed doen. Maar, zo bedoel ik het niet. Hij, slaat ruim op tijd alarm, als het mis gaat met mij, Storm was ook helemaal in zijn element, Ik merkte het aan alles in hem.

Woensdag 17 Augustus,

Dit is de dag, hier had ik alle energie voor gespaard, We zouden naar Arnhem varen. En in Arnhem heb je natuurlijk een bekende kleding winkel waar ik super graag heen wilde.

En we zouden in de avond, nog een terras/kroeg omdat dit vlak bij de kade lag.
Ik had een vroege afspraak, en was lekker op tijd boven, kon boven nog even genieten van het varen.
Nog een grap die Ja van het restaurant vertelde ‘Hoe noem je een heks in het woestijn?’’……………………………’Sandwitch’
Geweldig sowieso alle restaurant vrijwilligers, zijn top!

Ik heb al wat dingen uitgescheurd voor het moodboard.

Maar ik merkte, dat ik al mijn energie probeerde te sparen om het te kunnen gebruiken in Arnhem, ik moest al eerlijk aangeven gisteren avond bij Marianne (bootarts) dat er iets niet goed voelde, ze ook meteen de antibiotica gestart. Ik weet gewoon als ik teveel gebruik er een nierbekkenontsteking ontstaat. En gelukkig konden we nu meteen ingrijpen.
Hoppa over op mijn uitgaansbed, iedereen klaar die mee zou gaan. En we zouden ook een geadopteerde tante tegen komen in Arnhem.

Zo heerlijk weer een winkelstraat door. En het kan mij niet zoveel schelen, al die starende mensen.

Uiteindelijk kwamen we in de Primarkt, geweldig. Ik wilde wel zeker weten dat de kleding uit veilige ateliers kwamen. En ik hoorde gelukkig een andere klant die vraag stellen, en hoorde het aan. En ik snapte hun concept. Samen met Femke (vriendin) Monique, Ada, Marianne, geadopteerde Tante, en ik zelf waren we daar. Omdat ik mijn nieuw maat niet wist, duurde het allemaal wat langer, waarop de groep splitste,. We legden de shirtjes over mij heen, keken naar de kleur, want vele kleuren, maakte mijn nog witter dan ik al was. Dat viel meteen af. En daarna werd de maat ook op een bijzondere manier gepast. Maar zo kwamen we wel achter mijn nieuwe maat.

Maar voor hoelang dit nog juist blijft, en ook niet van mijn lichaam glijd. Je had aan het begin een soort tas, daarin gooide je al je kleding. Maar ik had wel een limiet, afgesproken dat gewoon alles in de tas ging, en uiteindelijk bepalen.

Ik heb heel veel leuke shirtjes gevonden. Nog even langs de afdeling najaar en winter, tja tweestrijd. Maar ik weet niet wat er allemaal gebeurde, maar er bestaan vele lieve engelen op de wereld. ‘Vele engelen zonder vleugels’. Ik ben verwend.

Het was mooi weer, en er stonden ook kraampjes buiten, een van mijn favoriete winkel, en daar regelden de vrijwilligers dat we een proefmonster kregen.

Natuurlijk de stad betekend ook de action, zo heerlijk daar even binnen weer te zijn geweest. Wat spullen voor het moodboard, en voor de vrijwilligers.

Het was ook niet druk, en daardoor hield ik het iets beter vol. Al heb ik ook veel verbeten, (sorry Marianne, maar je kent mij)

Nog even naar een terras, heerlijk. Gewoon even liggen, ‘gewoon omdat het kan’

Maar toch aangegeven dat ik terug wilde naar de boot.

We moesten ons nog klaar maken voor het thema diner. En ik ging als Aziatische dame, knotje, stokken in mijn haar, een bloem erin, een mooie jurk aan.

Het was een feestje. De aankleding was iets minder, maar gelukkig hadden alle gasten er werk van gemaakt. Waardoor je het idee had, dat je de ‘cruise ronde de wereld maakt’

Omdat ik het niet vol hield, werd het geen terrasje meer langs de kade. Dan samen restaurant. Want de Dj in de Salon zaal was echt niet te doen.
Maar ik trok het niet, ik ben heel eerlijk als ik schrijf ik moest hier wel om huilen. Ik wilde zo graag, ik wil zo graag van alles intens genieten. Maar het was op. En natuurlijk moet ik blij zijn, dat de stad is gelukt. En blij zijn met alle engelen zonder vleugels. En dat ben ik ook.

Een maal op de hut ging het ook mis, dezelfde engelen hadden gelijk.

Donderdag 18 augustus,

Om half acht ging de anker weer van de bodem, de nachtdienst had het gordijn al voor mij open gedaan, ik vind het heerlijk, de zon die al warmte begint te krijgen, en op de Rijn schittert. Af en toe zie je de wind een de blaadjes achtjes heen en weer wiegen. Hier en daar stond een fietser de boot uit te zwaaien. Een kort woordje, “GENIETEN”

De reis ging richting Wijk bij Duurstede,

Ik had die middag de schoonheidsspecialiste staan. En kijk daar ook erg naar uit.

Mijn vriendin krijgt bezoek dus kwam het allemaal mooi uit. Tussen alles door, druk met de moodboards, Ada was zo lief, om de borden te schilderen in de kleuren die we hadden bedacht. Ik had uitgetekend wat ik in mijn hoofd had zitten.

Helaas ging het voor de schoonheidsspecialiste even mis, maar gelukkig wachtte ze netjes, en iets later als gepland ging ik naar haar toe.

Op haar hut, was het lekker fris, het rook er lekker. Storm was ook gewoon welkom. Zeker omdat Storm voor de nodige veiligheid zorgde.

Bij mij begon de medicatie te werken, en ik viel langzaam in een rustige maar ook lekkere slaap, normaal slaap ik heel ligt, en als iemand mij maar iets aanraakt, kan ik soms zo erg schrikken dat er iets uit de kom schiet (ach heb je soms he).

Maar ik was compleet van de wereld. Opeens ontwaakte ik, geen idee waarvan. Bleek ze al klaar te zijn. Ze heeft heel rustig in een hoekje gewacht. Storm was een keer vanuit zijn slaap opgestaan, bleef even staan en ze dacht oh, oh nu moet ik, maar hij was weer rustig gaan liggen. Ik had een andere ademhaling daar reageerde hij op. Ze vond dat ze bijzonder om te zien.

Ik was zo dankbaar voor dat uurtje.

Eenmaal boven op het dek was het genieten in de schaduw, Marianne (bootarts) zat naast mij, en ze keek naar de wal. En zei ‘kijk die cafeetjes zijn niet eens zover van de boot, zullen wij daar heen gaan tijdens het eten’

Ik was even op mijn hoede, mijn duffe antwoord ’zeg je dit nu als Marianne, of ook als bootarts die dat wel ziet zitten, want dan zeg ik meteen, JA’.

‘Als beide”

Iemand die bij ons aan tafel zat, ging op onderzoek uit, bij beide terrasjes kon ik niet met het bed op. Maar vijf minuten vanaf de boot, kon het wel.

Dat zou tien minuten zijn met het bed.

Ik was om, toch naar het terras. Heerlijk, dat heb ik in jaren al niet meer gedaan.

Het ging zo snel, dat jammer genoeg niet andere belangrijke mensen mee waren, maar het kon ook niet anders, en er was in principe genoeg hulp. Ik weet dat ik dat los moet laten, ik ben gast, omdat ik natuurlijk ook vier keer per jaar iets organiseer, denk je er toch steeds aan.

Maar ik liet het los.

We kwamen bij restaurant ‘De Engel” nadat we eerst de minimalistische straatjes, en oude panden voorbij gecrossed zijn in WIJK bij Duurstede’.

We mochten Stroom voor mijn bed, en ze deden alles werkelijk aanpassen, ik zeg liever ‘denken in mogelijkheden’ niets was te gek. Storm lag tevreden naast mij. En natuurlijk mensen kijken. Kinderen vind ik dan geweldig, die stellen de ouders echt hele moeilijke vragen, vinden de ouders dan. Ergens denk ik, laat de kinderen het zelf vragen. Scheelt u een rood hoofd.

Maar ik heb hier intens genoten, voor mijn gevoel was dit het plaatje, van engel zonder vleugel, dat staat voor alle lieve vrijwilligers. Daarnaast voor kleur, kleur voor deze vakantie,.

De zonnestralen, staan symbool voor alle lichtpunten in deze vakantie, maar alle vakanties,

Maar de regenboog achtige kleuren staan symbool voor HOOP, dat dit eigenlijk nog jaren door mag gaan. Dat het niet verkocht is, en dat ik en met mij meer gasten niet meer mee kunnen. IK hoop het uit het diepste van mijn hart.

Na anderhalf uur vertrokken we uit deze echt gebeurde droom, De onbevangenheid, warmte, zonnestralen, gezelligheid, HOOP.

Eenmaal aan boord, zijn we weer verder gegaan met de moodboards.

Maar ook nu was de koek snel op, maar dat gelde eigenlijk voor beide.

 Vrijdag 19 augustus,

Ik wil het eigenlijk niet schrijven, maar laatste vaardag, we zouden deze al vroeg starten, Dus Storm werd al zeer vroeg uit gelaten op naar Vlaardingen, en er was aan hem gedacht, om tijdens een stop, even uit te laten.

Ik had deze ochtend een afspraak om mijn haren te wassen.

Ik had nog speciaal shampoo gekocht, ik kon nu iets kopen wat lekker rook. Zo fijn om dat ‘gewoon even te kunnen doen’

De kapster van de boot Annemarie, zou het wassen en de puntjes knippen.

Maar ik was al blij met het wassen. Thuis kan ik helaas niet onder een douche, en hier kon ik even onder een flinke douchestraal nadat we de water bespaar stukje uit de slang te halen. Oh, heerlijk dat Soppen.

Daarna hadden Ik en Femke (vriendin) afgesproken om samen even op de hut te zijn.

Om onze cadeautjes samen te voegen, het laatste af te werken, ook teksten in de kaartjes. En toen hebben wij de vrijwilligers die ons de gehele week hebben geholpen, samen geroepen, en onze zelf gemaakte cadeautjes gegeven. Een wekpotjes met Haagse Hopjes, met daarom heen lintjes in de kleuren van de Mexicaanse vlag, Een kaart met een Afrikaans tafereel erop, en Aziatische gehaakte sleutelhanger gelukspoppetjes

Deze hebben we gegeven, voor de nachtdienst, die zichzelf de nacht vlinder noemden, hadden we leuke lichtjes met een uitgezaagde vlinder, omdat ze zichzelf de “nachtvlinders” noemden.

 Storm en ik hadden thuis natuurlijk al wat voorbereid, dus iemand gevraagd op de boot, en ze zou de vrijwilligers ook naar voren roepen. Of ze dan Storm wilde roepen.

Hij had, een mand met daarin zeventig gehaakte vlindertjes, bij zich. Ingepakt en wel.

 Maar die middag hebben we aan de moodboards voor elkaar gewerkt, ik moest iets eerder afhaken, en heb mij meteen omgekleed, ging als Maxima/MissHolland.

Zo kwam ik ook boven, en gingen we naar de Salon, iedereen bij elkaar, dat is altijd mooi om te zien. Alle vrijwilliger worden naar voren geroepen, en zingen dan een lied voor ons.

Dan komt er een toespraak, en je voelde de siddering door de zaal gaan. Ze gaan de boot verkopen, ze gaan door nog volgend jaar een half jaar, maar daar valt deze week buiten. Velen samen met mij kunnen niet met andere reizen mee. Ik vind dat we wel zelfredzaam zijn, want als we de vrijwilligers niet aansturen, krijgen we onze medicatie niet op tijd, ons eten en drinken, en al gewassen en gekleed van de hut af. De boot is te duur? We betalen behoorlijk wat vakantiegeld, en dit jaar werd ook zelfs het geld wat normaal hier naar de verpleegkundige gaat thuis. Ging nu naar de boot? Terwijl degene die de handelingen uitvoerde hier niet voor werd betaald, omdat ze geheel vrijwillig was. Natuurlijk weet ik dat het geld kost om te varen, het eten (en je kunt helaas niet op basis van Loges doen) dan het aanmeren in havens (standplaats) kost geld, en dan de betaalde krachten aan boord. Ja het kost geld. “Maar die dagen dat ik vrij ben is onbetaalbaar”.

 “Ze kunnen en mogen die boot niet verkopen!”

Maar we hadden nog feest te vieren, Storm werd naar voren geroepen, Hij was even in de war, omdat je door de microfoon je naam overal hoort. Maar uiteindelijk kwam hij toch naar voren. Alle ooh’s en Aah’s super lief.

En hij kwam super enthousiast terug. In de hoop dat iedereen er blij mee was. Want oef daar zat wat werk in. We wilden dank zeggen voor alles, maar dan ook tegen iedereen.

  “Als een vlinder, zo vrij voelde ik mij”

Die avond was het Karaoke, samen met mijn vriendin, een nummer gezongen, “from a distance”.

En nog wat foto’s gemaakt in het restaurant gedeelte, omdat het daar rustiger was.

Nog even de avond samen, en afsluiten.

Het was een groot feest.

We hebben de moodboards aan elkaar gegeven dat was erg leuk, leuk om te zien hoe je elkaar zag. Uiteraard was de mijne die ik kreeg paars, en vlinders en allemaal mooie teksten.

IK had voor Femke, oranje, met ook de foto in het midden, en hier en daar zonnebloemen, de kleur aqua blauw, en wat teksten, en losse woorden gebruikt. Ook mooi geworden vond ik zelf.

Zaterdag 20 augustus,

Zwarte zaterdag, zoals wij het allemaal noemen, maar nu helemaal, omdat we niet weten of we elkaar volgend jaar weer zien. En sociaal media is niet genoeg. Zo’n week is ontzettend belangrijk.

Je zwaait mensen uit, mensen zwaaien mij uit. Al was het een hele rit terug. Marianne, (bootarts) heeft het voor mij zo aangenaam mogelijk weten te maken. De terug reis, maar liever was ik aan boord gebleven.

Lieve gasten, en vrijwilligers Storm ik missen jullie elke dag.

En wij vinden het heel erg stil hier in huis. En kunnen maar niet wennen.

Wij hopen, vechten, knokken, bidden dat volgend jaar de boot met ons erop gewoon nog vaart.!

Lieve groet,

Sterremaan (Alma) en Storm,

Engelen zonder vleugels, moeten blijven bestaan!!

Er waren 50 engelen zonder vleugels, aan boord, van de boot.

Samen delen, met de units groen, geel blauw en rood.

Elke ochtend de mooie horizon,

Zo is het hoe het elke ochtend begon.

Ik heb jullie allen erg lief,

En voor Storm zijn jullie zijn harten dief.

Ik hoop dat deze reis blijft bestaan,

Waar wij het hele jaar naar uitkijken,

Zo moet het volgend jaar ook weer gaan!

     ©Alma

Speciaal een videoblog