Lieve allemaal,
Ja, te lang weg geweest. Dat zelfs een begin zoeken aan mijn blog een puzzel was. Een grote puzzel van letters. Hoe ga je beginnen, wat ga je wel en niet vertellen. En hoe blijf je op de gewone ouderwetse manier schrijven. Zoals ik dat gewend ben.
Er is het afgelopen half jaar veel gebeurd. Het was vooral tegen veel bergen op klimmen, en er keihard weer afglijden. En zo landen, dat het je duidelijk werd, dat je deze berg niet meer kan beklimmen. De realiteit is hard, en komt ook hard aan.
Normaal afspreken met vriendinnen, of helpen bij een spreekbeurt met Storm op een langere school. Het kostte mij weken bijkomen. Ookal heb ik het er voor over. Al moet ik eerlijk bekennen, dat de aandacht naar iedereen, familie, maar vooral mijn vriendinnen nihil is. Ik wilde wel, maar mijn lichaam niet. Ik ben ontzettend opstandig geweest, omdat ik het juist wilde,.
Maar uiteindelijk kwam ik mezelf weer keihard tegen.
Ik weet dat ik mijn vrienden en vriendinnen te kort heb gedaan. De meesten weten echt door welk dal ik heb moeten kruipen. Sommigen ook niet. Omdat ik ook kies wat zet ik wel online en wat niet. En ik weet ook dat sommige vrienden en vriendinnen dat als moeilijk hebben ervaren. Of pijn dat ik ze in de steek liet, terwijl ze zelf ook een luisterend oor nodig hadden. Ja ik ben er altijd. Maar het afgelopen half jaar is mij dat ontglipt. Omdat ik helaas niet meer de berg opklom. Maar er heel hard af tuimelde. En een flinke smakker heb gemaakt, en soms maak ik nog een smak elke dag op nieuw. En nee als je mij goed kent, ik ben niet zielig. Ik ben en blijf nog steeds Alma maar dit is de ware realiteit achter de stilte. En Ookal schrijf ik mijn blogs weer. Dan wil het helaas niet zeggen dat ik er volledig weer
ben. Ik schrijf ook helaas. Want ja ik wil er ook graag 1000% voor jou zijn!
Maar ik kan het nu niet, en wat mij angstig maakt is, dat ik de 1000% ook niet meer haal. Maar ik ben druk bezig om wel de 999% van de te maken
Ik wil jullie allen danken voor alle lieve kaarten, post, cadeautjes, lieve woorden, bloemen, knuffels. En ook dat gaat weer van mijn kant komen, maar ik vraag om tijd. Deze heb ik echt nodig, hoe moeilijk ik het ook vind.
Toen ik het ziekenhuis mocht verlaten, kreeg ik heel lief, van een stagiaire, een wens bandje, een met een muziek sleutel, zij heeft mij weer laten zingen in het ziekenhuis, en mijn buurman in de kamer naast mij vond het heerlijk dat hij in slaap werd gezongen. Ik was blij dat ik een groot gedeelte kon verwerken, want drie maanden is niet niets,.
Maar het was een mooi flesje waar het is zat een blauw armbandje, met de tekst als het bandje af valt komt je wens uit. Het was geschreven in het Spaans. Ik hou heel erg van symbolische dingen. En ik vond het gebaar super lief. Een stagiaire, die zegt, ik heb zo ontzettend veel van jou mogen leren, maar vooral je kracht en doorzettingsvermogen. Hoe groot kan een compliment zijn. Groot heel groot!
Ik was enorm geraakt, en draag ook keurig het armbandje, denk veel aan haar, en hoop dat ze het dit jaar heeft gehaald. Want ja een goede verpleegkundige dat word ze. Zo een zo'n zeldzame bijzondere, die je soms treft. Een dat met haar gevoel werkt, liefde en passie voor haar vak. Daarbij heb ik in stilte in mijn hoofd mijn wens uit gesproken. Ik ben benieuwd als het bandje van mijn pols valt, of mijn wens uit komt.
Nu zijn we alweer een paar maanden verder het herstel zou lang duren, en ja ik heb mij er echt op verkeken. Plus dat progressiviteit, ook veel zegt in dit verhaal.
Maar we moeten ook verder denken.
Ondanks ik deze stap heel moeilijk vind, omdat iedereen zijn oordeel klaar heeft, wat ook mag. Moet ik toch een ground funding starten. Voor een vuurwerkvrij verblijf rond kerst en oud en nieuw.
Ik doe het niet voor mijn plezier, ik zou het liefst mijn kerst ook thuis vieren, met mijn kerstboom. En vrienden om mij heen.
Maar ik moet echt vluchten voor de enorme knallen. Het is veel geld wa ik vraag dat realiseer ik mij ook. Ik kan wel vertellen, het staat op een aparte rekening deze is gekoppeld aan het vuurwerk vrije verblijf,. Als ik zelf iets heb kunnen sparen, dan stort ik het ook bij het bedrag op.
De website vraagt ook kosten, dat ik mijn verhaal daar mag posten, en dat zij het geld beheren.
Het geld is voor vijftien dagen vluchten, naar een hotel in de bossen. Ik krijg daar zorg, dat word vergoed vanuit een ander potje gelukkig. Daarnaast kom je ook voor on voor kom bare uitgaves te staan. Is dat bij het bedrag in gerekend. Zoals huur van enkele hulpmiddelen deze ik niet mee kan nemen.
Het is geen vakantie, Ookal ben ik weg uit mijn huis. En pak ik een koffer in,.
Maar met kerst, lig ik op mijn hotelkamer, kerst te vieren. Er is een dag activiteiten centrum, maar daar betaal je voor je hobby wat je daar gaat doen.
Uiteraard word er door het hotel het een en ander georganiseerd, maar voor mij niet toegankelijk, ook het vervoer naar het hotel is voor mij een ontzettende kosten post. Ik wil u uitleggen, waarom het zoveel geld is. In de hoop dat u begrijpt dat elke euro ontzettend belangrijk is,.
Bij elke knal van vuurwerk komt trilling vrij, mijn lichaam vangt deze trilling op!
Hierbij verkrampt alles van mijn lichaam ook mijn luchtpijp, mijn nek armen benen. Een ongelofelijk naar gezicht, en ik vecht echt voor mijn leven. En zeker de vier dagen voor oud en nieuw, is het al zwaar, omdat er dan vuurwerk verkocht mag worden. En de officiële dag, is het echt topsport wat mijn lichaam uitvoert, een soort gevecht zonder adem, en hopen dat ik van mijn lichaam win. De alles overheersende pijn, en alle lede maten die uit de kom liggen tot gevolg. Ja, ik vind het naar dat ik het zo moet beschrijven. Sorry daarvoor maar dit is de werkelijkheid. En ik heb alle postjes die ik maar kan vinden in de gemeente, kerk aangeschreven, en ja ik word daar door geholpen. Maar, ik vind het heel moeilijk om te zeggen, maar met mijn inkomen red ik het niet om dit bedrag alleen bij elkaar te sparen. Ik moet u vragen om uw hulp.
Natuurlijk mag u uw eigen kijk hebben. En zeggen nee, ik deel het niet, ik geef niets.
Of ik kan niets missen, dan helpt u mij al enorm door het te delen.
Om vele mensen te bereiken,. Sorry dat het over komt als bedelen, maar dat is het eigenlijk ook. Maar ik zou mij echt geen raad weten, als ik niet zou kunnen vluchten.
Ik wil u danken voor het lezen van mijn verhaal, voor het delen van mijn verhaal, of alleen de link, of als u geld gegeven heeft, u weet niet hoe dankbaar ik u ben. Ontzettend dankbaar, en eigenlijk niet in woorden uit te drukken.
1 opmerking:
Neem het je niet kwalijk lieverd denk aan je zelf wy denken aan jou veel sterkte en liefs een kus voor storm
Een reactie posten