woensdag 15 februari 2017

Help mij hopen

Lieve allemaal,

Vol houden, ja een lange adem hebben ja, maar hoelang ik dat nog kan ik weet het niet. Hopen helpen jullie mee hopen op de goede afloop?

Ik werd ziek, maar dacht het nog te redden. Maar op woensdag 25 Januari 2017 ging het toch goed mis. Ik was te ziek. De huisarts, samen met de Buurtzorg verpleegkundige, en in overleg met mij. Is besloten dat ik ingestuurd zou worden naar het ziekenhuis. Binnen 10 minuten was de ambulance er. Ik was eigenlijk te moe, en niet lekker om goed na te denken. Ik had twee shirtjes bij mij, en een toilet tas, en dacht ik ben toch zo weer thuis.
Maar het werd een ander verhaal. Ik werd die avond met spoed opgenomen op de AOA, ( Acute Opname Afdeling) aan alle kanten werd er aan mij getrokken. En eindelijk in de avond kreeg ik rust, nou rust. Mijn lichaam vond het allemaal niet zo leuk, ik ook niet. Intens verdrietig. Wilde 2017 zo anders beginnen. Niet zoals 2016 toen belande ik rond dezelfde datum in het ziekenhuis. Verpleging is super lief, maar op de acute afdeling, verblijf je in principe ook maar kort. Ik dacht nog oh, dan ben ik zo thuis.
Er werd antibioticum aangehangen, twee verschillende soorten, en de pijnstillers werden ook verhoogd. Zelfs de medicatie tegen de aanvallen, want die zijn ontzettend aanwezig door de verschrikkelijke pijn van de ontsteking. Gelukkig ondanks de complexheid van alle aandoeningen, was er ontzettend veel begrip.
Op de AOA, kreeg je steeds een nieuwe buurman of een nieuwe buurvrouw. En ik heb 24 uur door mogen brengen met een zeer bijzondere, vrouw. En er werd een vriendschap geboren.  

Samen sleepten we ons er door heen. Dat waren bijzondere uren, maar al snel mocht zij naar huis.
Eerst leek de medicatie aan te slaan, maar ik kreeg toch weer hoge temp, en ondertussen waren er wat uitslagen bekend. En bleek dat ik juist zieker werd van de antibioticum, er werd een zwaardere in gezet.

Op de maandag werd ik over geplaatst, naar de afdeling waar ik hoorde, chirurgie, het voelde vertrouwd, omdat ik de verpleging kende en zij mij. Ik belandde eerst op een 4 persoonszaal, maar dat was veel te druk. Al snel werd ik over geplaatst naar een éénpersoonskamer. Met het geweldige getal 13. Veel geluk bracht het mij niet.
Gelukkig begon de kuur aan te slaan. En af en toe kon Storm op bezoek komen.

IMG_0037.JPG.jpg


Helaas had ik ook nog eens de pech dat ik contact geïsoleerd verpleegt word. Dat betekend blauwe of 
gele jas, en handschoenen. Ik kreeg er nog iets bij wat voor mij niet goed is, maar ook niet voor anderen. Gelukkig mag bezoek gewoon komen. Anders is het ook zo leeg. 


Dankzij een stichting, stichting intermobiel, kreeg ik een tablet. Omdat dat voor mij een fantastisch hulpmiddel om contact met de buiten wereld te hebben. En dat is zo wat ben ik ze dankbaar, 

Helaas is mijn lichaam flink te grazen genomen. En moet ik van ver terug komen. De arts vertelde dat het weken tot maanden kan duren voor mijn lichaam de gehele infectie heeft opgeruimd. Doordat mijn lichaam daar druk mee bezig is, en er nog ontzettend veel pijn is. Zijn er ontzettend veel spasmes, van de dystonie. 
Ik had afgelopen vrijdag naar huis gemogen. Naar Storm, want wat mis ik hem. Maar wat word er ontzettend goed voor gezorgd. Helaas kwam ik voor de onmogelijke keuze te staan. Alle emoties stromen als een belachelijke roller-coaster door elkaar. Maar de keuze was tijdelijk naar het verpleeghuis gaan. Voor mij riep dat een hoop flashbacks op. Geen fijne herinneringen. Hoe erg ik het vind voor de mensen die er altijd moeten verblijven.  Maar ik kan het niet. 3,5 jaar herinneringen passeren elke seconde de revue, 
Ik wil ontzettend graag naar huis, naar Storm, naar mijn eigen omgeving. Ik hoop dat de wachttijd het voor mij maken dat ik toch naar huis zou kunnen. Mijn lichaam is nu zo ontregelt. 
Jullie weten dat ik eigenlijk nooit zo openlijk post. Maar ik denk dat ik toch eerlijker moet zijn. 

Voor de verpleging probeer ik het wel werkbaar te houden. Ik weekdag ik af en toe echt onuitstaanbaar ben geweest, ja ook ik ben een mens. Maarikheb er wel ontzettend veel spijt van. En elke seconde van de dag ben ik bang voor de mevrouw van het transfer bureau. Dat ze binnen stapt. En zegt, 'Er is dan en dan een plekje voor je' ik weet dat de grond wegzakt. Of drijfzand word. De kamer te klein zou zijn. Maar een andere keuze is er nu nog niet. Al wil ik sterk zijn, ik moet anders ga ik er aan onder door. 

Ik snap wel dat mensen niet weten wat ze moeten zeggen. Maar ik vind het. Moeilijk als mensen zeggen, 'oh maar deze berg overleef je ook wel'. Of ' Ach zo erg is het niet' oh bent u er samen met 
mij geweest? En echt lieve mensen ik snap dat u dat wilt zeggen, ' Na regen komt zonneschijn' 
' achter de regenboog schijnt de zon,' het werkt voor mij niet sorry. 


Wat ik wel fijn zou vinden is bezoek, niet teveel in een keer. Maar post is ook erg fijn als afleiding. 

Deze post was eerder gepost, vandaar het heel stil leek, op 25 januari 2017 belande ik op de acute opname afdeling, uiteindelijk op de afdeling waar ik hoorde. Wat ik gelukkig na hard vechten en knokken van mijn lichaam op 8 April 2017 mocht verlaten en terug mocht naar mijn eigen vertrouwde huisje. Het proces van herstellen kon gaan beginnen, maar is ongelofelijk zwaar, en ben er nog niet,



IMG_0020.JPG.jpg
IMG_0035.JPG.jpg


Lieve groetjes Sterremaan 

2 opmerkingen:

Unknown zei

In gedachten geef ik je gewoon een dikke knuffel.

Anoniem zei

Ik wens jou veel mooie brieven en kaarten en lieve bezoekjes die de dagen makkelijker laten dragen.xx