2013 overdacht

2013, 

13 het ongeluksgetal, zwarte katten gespinsel, niet onder ladder door lopen, vrijdagen de dertiende in het jaar 2013, heeft ook wel alles gebracht, waar het getal voor staat. 

Als ik nu alles op de Weegschaal zou moeten leggen, dan weegt hij nu toch echt voor dit jaar de verkeerde kant op. Of toch? 

Ondanks ik aan het begin van het jaar geroepen heb, ach, doen we even. Joh, komt goed, ik was degene die iedereen troostte, maar ik onderging het. En geloof mij, natuurlijk heb ik meerdere hel jaren gekend. Maar ook nu wil ik niet dat het getal dertien, mij er onder krijgt mij niet gezien!

Ik heb het jaar ook vele dingen vanuit het onheil op een positieve manier mogen ervaren. 

In Januari die operatie, dat iets anders verliep als gehoopt. Nee, ik deed dat niet zomaar even. Maar het was medisch noodzakelijk. Maar dan met de boodschap naar huis gaan, het is progressief, en we weten niet hoe? En laat je niet meer opereren, dat kun je lichamelijk niet meer aan. Ja, normaal zou je, je bijltje erbij neergooien. Maar ik wil niet, mij krijgt die dertien niet gezien! 

Eenmaal bij thuiskomst, bleek de revalidatie na de operatie moeizamer dan verwacht. Ik wil wel, maar oh wat heb ik je vervloekt, lichaam jij wilde niet. Ik heb je lief omdat ik het met je moet doen. Ik heb immers dit lijf gekregen. En ik weet niet hoe jij erover denkt, maar ik wil nog heel lang door. En ondanks mijn lijf mij steeds meer in de steek laat, hoe sterker mijn ziel word. En ik weet ook dat jij het niet moedwillig doet. Het is zo als het is. 

Geloof, hoop en liefde deze woorden gingen elke dag, elke minuut elke seconde de Revu voorbij. Geloof in mijn lichaam, dat hij het kan, liefde omdat ik je koester, omdat ik weet dat je het kan. 

En elke keer als ik bijna dreigde het bijltje erbij neer te gooien, waren daar mijn vrienden. Mijn netwerk, mijn netweb, die ik als spin stevig gesponnen heb. Ik heb mijn vrienden lief, ik heb geloof in ze, en hoop op een mooi 2014. 

De dagen verstreken, en er kwamen steeds meer acceptaties bij. En nee, dat ging niet zo makkelijk als ik dit nu beschrijf. Het ging met bloed, zweet en tranen. Steeds je doelen maar aanpassen. Soms was ik het zo zat. Ik was jou zat lichaam. En oh, als ik je in kon ruilen deed ik dat. Maar nee, dan zit iemand anders ermee. 

Ik tik dit nu met Marco Borsato op de achtergrond, hij zingt "duizend scherven", de toekomst lijkt zo zwart, maar toch voel ik mij vrij. En ja zo voel ik mij. 

Ik voel mij vrij, omdat ik weiger, mijn ziektes de overhand te laten nemen. 

Je leeft je leven verder, tussen onbeantwoorde vragen. Maar de kring om mij heen houd mij vast. Vrienden die zijn gekomen, en zijn gebleven. Die ik vasthoud en koester. Heel erg diep in mijn hart. En nu Marco in zet op "waarom" moet ik wat tranen weg vegen, omdat ik mijn schermpje niet meer kan zien. Ja natuurlijk vraag ik mij af waarom? Waarom moet het zo gaan? Ik zou zo graag willen zien waarvoor ik leef? En dat alles niet voor niets is. 

Bijzonder wat muziek met je kan doen. Ja het houd mij op de been. Omdat ik mijn emotie thuis kan in bepaalde teksten. 

En nu ik dit geschreven heb denk ik. Ik mag in mijn handen knijpen met de "echte" vrienden om mij heen. Ik mag in mijn handen knijpen omdat ik mezelf lief heb, en een ander. Ik mag in mijn handen knijpen om vast te houden. Juist vast te houden aan het leven!

En als ik dan naar mijn Weegschaal kijk, hangt hij toch weer gelijk. Al zou ik meer willen terug kunnen doen. Voor al mijn vrienden. En al zeggen ze, "ja maar jij hebt ons lief", "en dat is meer waard dan duizend liefdes". "En ik omhels, en loop en vecht met je mee". Tranen kan ik niet meer bedwingen. Misschien omdat het einde van dit jaar eindigt, of omdat ik eerlijk moet zijn en zeggen, dit was niet mijn jaar? 

Lieve groetjes Sterremaan en Storm