Weegschaal,

Lieve allemaal, 

Mijn vorige blog was oprecht. Normaal gesproken zijn jullie van mij die enorme big smile en een grap gewend. Maar dit keer liet ik die achterwege. Jullie zagen even 'the real me': iemand die ook bang kan zijn. Waarom ik eigenlijk altijd mijn sarcasme gebruik, cynische humor, of bagatelliseren, is niet om mezelf een masker op te zetten. Maar ook om mensen te sparen. Te sparen voor de soms pijnlijke waarheid. 

Ik wil mensen niet afschrikken door mijn teksten, maar ik wil vooral ook inspirerend zijn. En jullie reacties op mijn vorige blog waren overweldigend. Het blijkt dat jullie wel tegen een stootje kunnen. 

Dat jullie de boze werkelijkheid aankunnen. Mijn leven is nu immers geen sprookje, want als dat zo was, dan was er altijd een happy end. 

Soms is het lastig, hoor. Ik wil niet invullen voor anderen, maar ik kan mijn vrienden soms zo goed begrijpen. Dat noem ik dan maar niet 'invullen' maar 'inlevend gevoel tonen'.

Net zoals vrienden en mijn familie dat naar mij doen.  Banden raken soms ontwricht of men kan er niet altijd mee omgaan, is ook menselijk hoor.  Maar ik ben en blijf nog steeds dezelfde Alma door weer en wind

 De zon schijnt nu heerlijk half naar binnen. Storm komt af en toe vertellen hoe warm het buiten wel niet is in de zon, door even zijn vacht te laten voelen. Heerlijk, dat gevoel! Storm brengt voor mij even het buiten naar binnen. 

Deze week stond in het teken van een belangrijke WMO-brief, of ik gekort zou worden op mijn huishoudelijke-hulp-uren, waar je iedereen over hoort. En ja, de brief kwam, maar ik kon er niet mee akkoord gaan. Ik lever net als iedereen uren in. Best pijnlijk als de wethouder ook nog zegt: 'Als je 80 bent, dan weet je dat je ouder wordt, daar kun je op anticiperen.' Maar wat als je jong beperkt raakt? Kun je dan ook nog zo goed anticiperen? Dan zou mijn antwoord nee zijn. 

Schrijnende zaken komen voorbij, en dan vind ik dat ik nog niet eens mag klagen. Het wordt roeien met de riemen die je niet hebt, of dweilen met de kraan open. Ach, dan is je vloer wel elke dag gedaan. 'Pluspuntje!' 

10 mei komt ook steeds dichterbij. Oooh, ik heb er zó veel zin in, ik kijk er zó verschrikkelijk naar uit: echt weer even buiten zijn, alleen dát al is zo belangrijk. En stiekem hoop ik dat we het weer hebben dat het nu ook is. 

Maar voor de mensen die bang zijn dat ik in een diep gat kukel daarna: nee hoor, ik ben druk bezig met mijn vakantie. Ik wil hoe dan ook die reis afmaken. Via www.dreamordonate.nl. vind je mijn droomwens: nog één keer op vakantie met mijn geliefde reis, nog één keer. Het is niet erg als je niet kunt doneren, het lezen, meeleven en misschien delen is ook al fijn. 

En dan gaan we straks de maand mei alweer in. Vier jaar terug was ik druk bezig om kennis te maken met Storm, nog niet wetende dat hij mijn maatje voor het leven zou worden. 

Maar dat werd hij wel. En hoe! Ik heb zo veel aan hem te danken. 

En ik denk dat de volgende foto met tekst wel duidelijkheid geeft. En het is zo waar. Al met al zorgt Storm dat de storm in mijn leven verzacht wordt. 

©just Remi

Kortom, mijn werkmethode is: doelen maken, knokken, vechten. Maar ook nadenken over hoe ik banden kan verbeteren, of wat vrienden een fijne schrijfstijl vinden, en vooral ook familie. 

Maar het is ook mijn humor en mijn sarcasme die mij erbovenop houden. 

Ik denk dat ik hierin wel de juiste stand van de Weegschaal heb gevonden. 

Carpe Diem, 

Lieve groetjes

Sterremaan en Storm