Lieve allemaal,
Ja, na de tennisarm, de hockey-elleboog, de
WhatsApp-vinger en BlackBerry-rsi, bestaat nu serieus de haakduim. Ik kampte al
een week met een dove duim, dacht: moet ik nog een gehoortest laten doen? Maar
nee, dat hoefde niet van de huisarts.
Ze kwam voor nog wat andere zaken, dus begon ik over
mijn duim. Ze zei: Mag ik eens zien hoe je dat doet? Het bleek toch door de
verkramping in de hand en vingers te komen, ik ben blijkbaar te spastisch
bezig. Goh, lekkere spastische zin...
Nu moet ik pauzes inlassen. Maar hoe kan ik nu pauzes
inlassen terwijl ik zo druk bezig ben met de cadeaus voor de vrijwilligers van
de bootreis, en voor extra drop-dingetjes voor "de anonieme
sjaal".
Maar nu heb ik een superfijne fysio, die er een soort
duimspalk voor gaat ontwikkelen,
Maar even zonder gein: waarom is het zo stil hier? Ik
ben natuurlijk druk bezig met mijn regelkamer voor de vakantie: medicatie,
zuurstof, sondevoeding, alles moet er wel zijn. Ik mag bijna wel een extra
aanhanger erbij meenemen. Maar o, wat kijk ik ernaar uit, "gewoon"
weer weg kunnen. Ik weet al wel een deel van wat wij gaan doen, maar nog niet
alles.
Ook ben ik druk bezig met Roy. het nummer dat ik de
laatste avond wil zingen aan het instuderen.
En dat leidt af van alle beslommeringen.
Elke week was ik wel weer in het ziekenhuis te vinden.
Op zich wel lekker, dan was ik even buiten, maar de redenen waren wat minder.
Steeds zat de sonde verstopt. Of kwam de huisarts weer op bezoek, omdat
net dat ene ritje naar het ziekenhuis te veel van mij vroeg. En ja, natuurlijk
heb ik dan wel angst om mijn vakantie, maar ik beloof plechtig dat ik hem
afmaak!
Wat mij zo beangstigt, is dat mijn leven echt aan een
soort zijden draadje hangt. Nu is mijn zijden draadje nog heel mooi, hoor, maar
hierdoor durven de artsen niet veel: geen PEG-sonde te plaatsen, geen roes,
geen narcose, en ook geen ophoging van de pijnmedicatie, wat ik zo graag zou
willen, zodat ik gewoon meer energie zou hebben om de dagen door te komen, en
weer gezellig bezoek te ontvangen. Ja, soms gaat het een moment goed, maar die
momenten zijn te tellen op één hand. En dat inzicht doet pijn. Maar het is
zoals het is.
Keep
smiling through the tears.
Nog vijf weken, minder zelfs nog, en dan is het zover!
Ik kan dankzij de Veluwse Wensen Ambulance naar de verjaardag van mijn vader op
12 juli. Dan heb ik nog genoeg tijd om bij te komen, en ga me dan echt richten
op heerlijk varen. Ik ben dankbaar, met iedereen om mij heen, en ik weet dat
het voor velen moeilijk is, en zwaar. Wil je liever wat afstand nemen, helemaal
niet erg, maar blijf je wel in de buurt zodat ik je hand vast kan houden?
Lieve groetjes,
Sterremaan en Storm,
Ik weet ook niet hoe ik dat doe?
Mensen vragen hoe ik het doe,
Maar geen idee,
Ik ben geen heks of goede fee,
Ik heb die glimlach nou eenmaal mee,
Al zit die mij ook vaak in de weg,
Als het een dag helemaal niet gaat,
Is het mijn glimlach die wat anders zegt.
Meestal zeg ik: ik ben mezelf,
Nog steeds geen gepoederde toverelf,
Maar ik probeer het beste eruit te halen
En ondanks alles te stralen
©Alma
Geen opmerkingen:
Een reactie posten