Na lang dromen, komt het uit!!

Lieve Allemaal, 

Deze week staat in het teken van het klaarmaken voor de grote reis. Mijn gedroomde reis, mijn 'feels like home' reis. 

Ik mag varen, met de Henri Dunant van het Nederlandse Rode Kruis.

Het thema is Hollywood. Ik ga er echt op-en-top heen, en dit is door lieve mensen om mij heen mogelijk gemaakt, en door een fonds. 

Ik kan optimaal gaan genieten. Ook wil ik daarmee voor mij een mooi hoofdstuk afsluiten, want medisch gezien weten we allemaal dat dit de laatste reis gaat worden. 

Nee, niet zo beteuterd nu, ik ga er op-en-top van genieten! 

Ik heb wel vele mensen moeten beloven dat ik niet nog een ziekenhuis eraan vast boek, maar dat is niet de bedoeling. 

Ik ben zo dankbaar voor met alle hulp om mij heen. Ik kan alle namen wel noemen, maar dan ben ik toch bang dat ik iemand vergeet. Weet dat ik jullie allemaal liefheb! 

De reis begint in Wijk bij Duurstede, daarvandaan varen we door naar Utrecht, 

Dinsdag naar Enkhuizen, 

Woensdag naar Den Helder, 

Donderdag naar Harlingen, 

Vrijdag naar Kampen. 

Prachtige route toch? En je wilt juist op het water zijn tijdens de Sneekweken. 

Vanavond nog druk aan het oefenen geweest, want ik wilde een liedje dat ik een paar jaar geleden heb gezongen, dit jaar nog een keer doen, ook voor mezelf als afsluiter, maar ook om alle vrijwilligers te bedanken. Haha, nu alleen hopen dat ik aan het einde van de week nog stem heb. 

Je kunt ons ook volgen, via onderstaande link. 
www.Dunantweek20-35.waarbenjij.nu

En je kunt zelfs een kaartje sturen, als dat maar voor vrijdag 31 juli 2015 binnen is, maar dan moet je mij even een reactie geven dat je het adres wilt. 

Ik ben nog even druk voor de vrijwilligers met het maken van een dankjewel-cadeau, want jeetje, wat een toppers zijn dat elk jaar weer!

En Storm, die mag heerlijk mee!

Lieve groet, 

Sterremaan en Storm, 

Ik voel mij altijd weer nieuw aan boord, 

Niet nieuw in de zin van voor het eerst, 

Maar meer alsof ik niet een jaar verder ben geracet,

Als ik wiel aan boord zet, voelt het 

alsof ik een heel jaar achter mij laat. 

Ik gooi alle nare dingen weer in het water en de zee, 

En neem alle mooie en fijne gedachten weer met mij mee. 

Ik voel mij thuis, 

Nog meer dans in mijn eigen huis. 

©Alma

Bijzondere verjaardag van mijn vader!

Lieve allemaal,

Wat een bijzondere dag! Al jaren moet ik familiefeesten laten voorbijgaan. Dat doe ik met pijn in mijn hart. Want ik ben iemand die de familie altijd graag bij elkaar ziet.
Maar nu, eigenlijk al drie jaar lang, kan ik niet meer bij een verjaardag zijn, ook niet die van mijn nichtjes, of van mijn neefje. Dat doet pijn.
En nu we weten dat ik alleen maar inlever, weten we dat deze momenten waarop het wel kan, steeds minder vaak voorkomen. Zelfs mijn eigen verjaardag vieren gaat in etappes. Dan kun je wel zeggen: ik ben drie keer jarig, maar de aanleiding is minder.
Nu werd mijn vader 60 jaar. Mijn moeder had al bedacht om dat in een zaaltje te vieren, zodat er meer ruimte was, en stemmen niet zo overheersend aanwezig zouden zijn.
Maar hoe kom ik daar dan?
Mijn zusje had wat voor mij geregeld, en een wens ingediend bij de Veluwse Wens Ambulance. Al binnen een week was er contact! Mijn zusje is meteen eerlijk geweest dat ik ook al een andere organisatie kende, maar dat was geen enkel probleem.
En zo geschiedde het: ik kon naar de verjaardag van mijn vader, en sowieso even de geur van mijn geboortedorp opsnuiven. (Poeh, nu klink ik bijna als iemand van 80, haha, met mijn 34 lentes jong.)

Op 12 juli ging de deurbel om 12:00. Ze stonden aan de deur, dus werd er snel opengedaan, Storm, de hulphond, werd helemaal wild. Hij wist dat hij mee mocht, hij had tenslotte zijn hulphonden-jasje al aan.
Dat toverde bij mij meteen al een enorme glimlach op mijn gezicht. Mijn steun en toeverlaat, die ik helaas vier keer per dag al uit handen moet geven voor zijn uitlaatmomenten, was zichtbaar blij om met mij mee te mogen. Ikzelf voel mij ook altijd veiliger met hem erbij.

Didi en Henri kwamen binnen. Ik kreeg een lief beertje. Met alle liefde zorgden ze dat de brancard zacht werd, en werd ik geholpen met overschuiven.
Ik werd goed vastgelegd, en daarna kon de reis beginnen, richting Vaassen.

Eerst reden we richting de begraafplaats daar. Dat was even heel belangrijk voor mij. Dat deed ik namelijk, toen ik vroeger nog thuis sliep, op de zondagochtend, samen met mijn vader even het graf van mijn oma in orde maken.
Daar werden we opgewacht door een mevrouw die daar ook gewoon was. Ze dacht dat er wat gebeurd was... Haha, ramptoerisme, grinnik.
En toch was die mevrouw erg nieuwsgierig wie ik was. Ze liep mee en zei: 'Och, ie bent er ene vaon Arie, maar toe was 'ie veul dikke.'

Grinnik. Hèhè, daar zijn we weer in het ons-kent-ons-dorp. Zij dacht dat ik zomaar opeens van de aardbodem verdwenen was. Ach, dan heeft de beste mevrouw ook iets te vertellen thuis.

Nadat ik hetgeen ik er neer wilde zetten, had laten neerzetten, en de plantjes water hadden gekregen, en het voor Storm duidelijk was dat die tak op het graf niet om te spelen was, werd ik weer met alle rust ingeladen.

Daarna reden we richting de Kouwenaar. Een wijkgebouw, bij mijn oude huis achter.

Daar stond mijn vader ons al op te wachten,

Mijn nichtjes vonden het heel interessant allemaal. Ik werd rustig naar binnen geholpen, medicatie, zuurstof, alles werd rustig toegediend en aangesloten. En alles werd goed in de gaten gehouden.

{helaas missen mijn zusje en zwager en neefje op deze foto}

De familie, vrienden en kennissen kwamen langzaam binnendruppelen. Sommigen wisten al dat ik er was, velen ook niet. Natuurlijk krijg je dan een soort van schrikeffect: wat gaan we zeggen, hellup!

Maar ik ben zelf niets veranderd, ik ben en blijf de knokker die van het leven houdt - al houdt het leven af en toe niet van mij. Maar zoals vandaag houdt het wel van mij.

Leuke foto's werden er gemaakt, en de grote kinderen - ahum, de oudste is 36 - konden zich gaan uitleven in de speeltuin.

Heerlijk om te zien, gewoon zoals het eigenlijk altijd zou moeten zijn, iedereen bij elkaar.

Helaas liet na een tijdje de energie mij in de steek, en moesten we toch beslissen dat ik terug zou gaan naar huis.

Ik had het niet willen missen. Heel lief: kennissen van mijn ouders zijn nog even met de pet rondgegaan, om geld in te zamelen voor deze fantastische stichting, een stichting die ook mij even buiten mijn vier muren kon toveren en dromen waarmaakt!

Dank jullie wel, Veluwse Wens Ambulance, en Didi en Henri voor al jullie goede zorg.

Warme groet,
Sterremaan en Storm,

Ja, wensen kan

Een wens kan zo simpel zijn,

Maar wat als het lichaam je in de steek laat?

En je voor vele obstakels ligt, en pijn?

Maar dan zie je dat het wel gaat!

Dankzij mooie organisaties, liefde en warmte,

Die een warme dag omarmde,

Dus ja, een wens kan uitkomen!

Laat je droom je niet ontglippen,

Maar spreek ze uit, over je pratende lippen.

 ©Alma

Altijd blijven lachen ahum

Lieve allemaal, 

Ja, na de tennisarm, de hockey-elleboog, de WhatsApp-vinger en BlackBerry-rsi, bestaat nu serieus de haakduim. Ik kampte al een week met een dove duim, dacht: moet ik nog een gehoortest laten doen? Maar nee, dat hoefde niet van de huisarts. 

Ze kwam voor nog wat andere zaken, dus begon ik over mijn duim. Ze zei: Mag ik eens zien hoe je dat doet? Het bleek toch door de verkramping in de hand en vingers te komen, ik ben blijkbaar te spastisch bezig. Goh, lekkere spastische zin... 

Nu moet ik pauzes inlassen. Maar hoe kan ik nu pauzes inlassen terwijl ik zo druk bezig ben met de cadeaus voor de vrijwilligers van de bootreis, en voor extra drop-dingetjes voor "de anonieme sjaal". 

Maar nu heb ik een superfijne fysio, die er een soort duimspalk voor gaat ontwikkelen, 

Maar even zonder gein: waarom is het zo stil hier? Ik ben natuurlijk druk bezig met mijn regelkamer voor de vakantie: medicatie, zuurstof, sondevoeding, alles moet er wel zijn. Ik mag bijna wel een extra aanhanger erbij meenemen. Maar o, wat kijk ik ernaar uit, "gewoon" weer weg kunnen. Ik weet al wel een deel van wat wij gaan doen, maar nog niet alles. 

Ook ben ik druk bezig met Roy. het nummer dat ik de laatste avond wil zingen aan het instuderen. 

En dat leidt af van alle beslommeringen. 

Elke week was ik wel weer in het ziekenhuis te vinden. Op zich wel lekker, dan was ik even buiten, maar de redenen waren wat minder. Steeds zat de sonde verstopt. Of kwam de huisarts weer op bezoek, omdat net dat ene ritje naar het ziekenhuis te veel van mij vroeg. En ja, natuurlijk heb ik dan wel angst om mijn vakantie, maar ik beloof plechtig dat ik hem afmaak! 

Wat mij zo beangstigt, is dat mijn leven echt aan een soort zijden draadje hangt. Nu is mijn zijden draadje nog heel mooi, hoor, maar hierdoor durven de artsen niet veel: geen PEG-sonde te plaatsen, geen roes, geen narcose, en ook geen ophoging van de pijnmedicatie, wat ik zo graag zou willen, zodat ik gewoon meer energie zou hebben om de dagen door te komen, en weer gezellig bezoek te ontvangen. Ja, soms gaat het een moment goed, maar die momenten zijn te tellen op één hand. En dat inzicht doet pijn. Maar het is zoals het is. 

Keep smiling through the tears. 

Nog vijf weken, minder zelfs nog, en dan is het zover! Ik kan dankzij de Veluwse Wensen Ambulance naar de verjaardag van mijn vader op 12 juli. Dan heb ik nog genoeg tijd om bij te komen, en ga me dan echt richten op heerlijk varen. Ik ben dankbaar, met iedereen om mij heen, en ik weet dat het voor velen moeilijk is, en zwaar. Wil je liever wat afstand nemen, helemaal niet erg, maar blijf je wel in de buurt zodat ik je hand vast kan houden? 

Lieve groetjes, 

Sterremaan en Storm, 

Ik weet ook niet hoe ik dat doe? 

Mensen vragen hoe ik het doe, 

Maar geen idee, 

Ik ben geen heks of goede fee, 

Ik heb die glimlach nou eenmaal mee, 

Al zit die mij ook vaak in de weg, 

Als het een dag helemaal niet gaat, 

Is het mijn glimlach die wat anders zegt. 

Meestal zeg ik: ik ben mezelf, 

Nog steeds geen gepoederde toverelf,

Maar ik probeer het beste eruit te halen

En ondanks alles te stralen

©Alma