Lieve allemaal,
Wat een bijzondere dag! Al jaren moet ik familiefeesten laten voorbijgaan. Dat doe ik met pijn in mijn hart. Want ik ben iemand die de familie altijd graag bij elkaar ziet.
Maar nu, eigenlijk al drie jaar lang, kan ik niet meer bij een verjaardag zijn, ook niet die van mijn nichtjes, of van mijn neefje. Dat doet pijn.
En nu we weten dat ik alleen maar inlever, weten we dat deze momenten waarop het wel kan, steeds minder vaak voorkomen. Zelfs mijn eigen verjaardag vieren gaat in etappes. Dan kun je wel zeggen: ik ben drie keer jarig, maar de aanleiding is minder.
Nu werd mijn vader 60 jaar. Mijn moeder had al bedacht om dat in een zaaltje te vieren, zodat er meer ruimte was, en stemmen niet zo overheersend aanwezig zouden zijn.
Maar hoe kom ik daar dan?
Mijn zusje had wat voor mij geregeld, en een wens ingediend bij de Veluwse Wens Ambulance. Al binnen een week was er contact! Mijn zusje is meteen eerlijk geweest dat ik ook al een andere organisatie kende, maar dat was geen enkel probleem.
En zo geschiedde het: ik kon naar de verjaardag van mijn vader, en sowieso even de geur van mijn geboortedorp opsnuiven. (Poeh, nu klink ik bijna als iemand van 80, haha, met mijn 34 lentes jong.)
Op 12 juli ging de deurbel om 12:00. Ze stonden aan de deur, dus werd er snel opengedaan, Storm, de hulphond, werd helemaal wild. Hij wist dat hij mee mocht, hij had tenslotte zijn hulphonden-jasje al aan.
Dat toverde bij mij meteen al een enorme glimlach op mijn gezicht. Mijn steun en toeverlaat, die ik helaas vier keer per dag al uit handen moet geven voor zijn uitlaatmomenten, was zichtbaar blij om met mij mee te mogen. Ikzelf voel mij ook altijd veiliger met hem erbij.
Didi en Henri kwamen binnen. Ik kreeg een lief beertje. Met alle liefde zorgden ze dat de brancard zacht werd, en werd ik geholpen met overschuiven.
Ik werd goed vastgelegd, en daarna kon de reis beginnen, richting Vaassen.
Eerst reden we richting de begraafplaats daar. Dat was even heel belangrijk voor mij. Dat deed ik namelijk, toen ik vroeger nog thuis sliep, op de zondagochtend, samen met mijn vader even het graf van mijn oma in orde maken.
Daar werden we opgewacht door een mevrouw die daar ook gewoon was. Ze dacht dat er wat gebeurd was... Haha, ramptoerisme, grinnik.
En toch was die mevrouw erg nieuwsgierig wie ik was. Ze liep mee en zei: 'Och, ie bent er ene vaon Arie, maar toe was 'ie veul dikke.'
Wat een bijzondere dag! Al jaren moet ik familiefeesten laten voorbijgaan. Dat doe ik met pijn in mijn hart. Want ik ben iemand die de familie altijd graag bij elkaar ziet.
Maar nu, eigenlijk al drie jaar lang, kan ik niet meer bij een verjaardag zijn, ook niet die van mijn nichtjes, of van mijn neefje. Dat doet pijn.
En nu we weten dat ik alleen maar inlever, weten we dat deze momenten waarop het wel kan, steeds minder vaak voorkomen. Zelfs mijn eigen verjaardag vieren gaat in etappes. Dan kun je wel zeggen: ik ben drie keer jarig, maar de aanleiding is minder.
Nu werd mijn vader 60 jaar. Mijn moeder had al bedacht om dat in een zaaltje te vieren, zodat er meer ruimte was, en stemmen niet zo overheersend aanwezig zouden zijn.
Maar hoe kom ik daar dan?
Mijn zusje had wat voor mij geregeld, en een wens ingediend bij de Veluwse Wens Ambulance. Al binnen een week was er contact! Mijn zusje is meteen eerlijk geweest dat ik ook al een andere organisatie kende, maar dat was geen enkel probleem.
En zo geschiedde het: ik kon naar de verjaardag van mijn vader, en sowieso even de geur van mijn geboortedorp opsnuiven. (Poeh, nu klink ik bijna als iemand van 80, haha, met mijn 34 lentes jong.)
Op 12 juli ging de deurbel om 12:00. Ze stonden aan de deur, dus werd er snel opengedaan, Storm, de hulphond, werd helemaal wild. Hij wist dat hij mee mocht, hij had tenslotte zijn hulphonden-jasje al aan.
Dat toverde bij mij meteen al een enorme glimlach op mijn gezicht. Mijn steun en toeverlaat, die ik helaas vier keer per dag al uit handen moet geven voor zijn uitlaatmomenten, was zichtbaar blij om met mij mee te mogen. Ikzelf voel mij ook altijd veiliger met hem erbij.
Didi en Henri kwamen binnen. Ik kreeg een lief beertje. Met alle liefde zorgden ze dat de brancard zacht werd, en werd ik geholpen met overschuiven.
Ik werd goed vastgelegd, en daarna kon de reis beginnen, richting Vaassen.
Eerst reden we richting de begraafplaats daar. Dat was even heel belangrijk voor mij. Dat deed ik namelijk, toen ik vroeger nog thuis sliep, op de zondagochtend, samen met mijn vader even het graf van mijn oma in orde maken.
Daar werden we opgewacht door een mevrouw die daar ook gewoon was. Ze dacht dat er wat gebeurd was... Haha, ramptoerisme, grinnik.
En toch was die mevrouw erg nieuwsgierig wie ik was. Ze liep mee en zei: 'Och, ie bent er ene vaon Arie, maar toe was 'ie veul dikke.'
Nadat ik hetgeen ik er neer wilde zetten, had laten neerzetten, en de plantjes water hadden gekregen, en het voor Storm duidelijk was dat die tak op het graf niet om te spelen was, werd ik weer met alle rust ingeladen.
Daarna reden we richting de Kouwenaar. Een
wijkgebouw, bij mijn oude huis achter.
Daar stond mijn vader ons al op te wachten,
Mijn nichtjes vonden het heel interessant allemaal. Ik werd rustig naar binnen
geholpen, medicatie, zuurstof, alles werd rustig toegediend en aangesloten. En
alles werd goed in de gaten gehouden.
{helaas missen mijn zusje en zwager en neefje op deze foto}
De familie, vrienden en kennissen kwamen langzaam
binnendruppelen. Sommigen wisten al dat ik er was, velen ook niet. Natuurlijk
krijg je dan een soort van schrikeffect: wat gaan we zeggen, hellup!
Maar ik ben zelf niets veranderd, ik ben en blijf de knokker die van het leven
houdt - al houdt het leven af en toe niet van mij. Maar zoals vandaag houdt het
wel van mij.
Leuke foto's werden er gemaakt, en de grote kinderen - ahum, de oudste is 36 -
konden zich gaan uitleven in de speeltuin.
Heerlijk om te zien, gewoon zoals het eigenlijk altijd zou moeten zijn,
iedereen bij elkaar.
Helaas liet na een tijdje de energie mij in de steek, en moesten we toch
beslissen dat ik terug zou gaan naar huis.
Ik had het niet willen missen. Heel lief: kennissen van mijn ouders zijn nog
even met de pet rondgegaan, om geld in te zamelen voor deze fantastische
stichting, een stichting die ook mij even buiten mijn vier muren kon toveren en
dromen waarmaakt!
Dank jullie wel, Veluwse Wens Ambulance, en Didi en Henri voor al jullie goede
zorg.
Warme groet,
Sterremaan en Storm,
Sterremaan en Storm,
Ja, wensen kan
Een wens kan zo simpel zijn,
Maar wat als het lichaam je in de steek laat?
En je voor vele obstakels ligt, en pijn?
Maar dan zie je dat het wel gaat!
Dankzij mooie organisaties, liefde en warmte,
Die een warme dag omarmde,
Dus ja, een wens kan uitkomen!
Laat je droom je niet ontglippen,
Maar spreek ze uit, over je pratende lippen.
©Alma
1 opmerking:
Tranen
Zo blij voor je
Een reactie posten