Gehaktballen van de Ikea

Lieve allemaal,

Een week vol, dingen waarin ik een klein stapje vooruit deed. Maar soms ook weer drie terug. Ik probeer zeker door te gaan. Maar soms zinkt de moed mij ook in de schoenen. Vele zullen denken in “welke schoenen’. De spreekwoordelijke schoenen. Het is net een berg van modder beklimmen. Je grijpt in de modder,  en trekt je met alle kracht omhoog, maar doordat het zo glibberig is, zak je iets terug. Maar toch kom je steeds een beetje verder de berg op.

Mensen die ontzettend moeilijk kunnen doen. Waardoor je de eeuwige twijfel aan jezelf krijgt. Terwijl dat helemaal niet nodig is. Omdat ik hard knok. Ik mijn geknok ook voel. Maar op zo’n moment kan iemand je maken of breken. Breken als een geknakte steel van een bloem. Die een uur ervoor nog aan het bloeien was. Hangt nu scheef in de vaas. Je denkt het dan allemaal wel aan te kunnen. Maar juist op dat soort moment wil je, je oprollen de dekens over je heen trekken. En denken ga weg, laat me mij met rust, ik heb hier ook niet om gevraagd. Zou het ook zo graag anders zien.

Gelukkig bestaan er ook veel mensen die het goed met je voor hebben. Die er alles aan willen doen om het zo aangenaam mogelijk voor jou te houden. Er zijn juist in de momenten dat je, jezelf die arme bloem voelt.  Pakken zij schoon water, pakken jou steel vast en drukken het weer op zijn plek.
Doen er een zachte strik omheen en zorgen dat je weer goed staat.
En dan probeer je de bloem weer te laten bloeien.

De WMO is langs geweest. Maar helaas kan ik daar nog niet veel over vertellen. Ik heb nog geen goedkeuring. Ze moet alles in overweging nemen. Maar ik voelde mij na het gesprek echt de afgeknapte bloem. Als een geluk bij een ongeluk zat de diëtiste bij het gesprek. En hielp zij mij nog een beetje.
Dus WMO is afwachten, dus moet het nog wel even vol houden om te genieten achter het glas van het weer. Ook al is het nu erg koud buiten. Of schijnt de zon niet.

De diëtiste wilde de Sonde voorlopig zo laten, omdat ik nog meer afgevallen was. Dus Koos blijft voorlopig nog wel even aan mij hangen. We hebben hem maar lief een Koosnaampje gegeven Koos de voedingsdoos.
En ik eet Zweedse Gehaktballetjes van Ikea. Die grap maken we nu, omdat ik de diëtiste nog niet had gesproken. Na het zetten van de Sonde. Zij was op die dag op weg naar haar vakantie verblijf. En door wat gedoe met de arts. Moesten we haar helaas nog bellen. Maar dan merk je wel, dat je eigenlijk niet meer zonder internet kunt. Ze was namelijk net bij de Ikea geweest. En dacht ik rijd weer terug. Omdat ze daar gratis Internet hadden. En zo zeggen we steeds ik eet Zweedse Gehaktballetjes van de Ikea. Ik moest er zelf wel heel erg hard om lachen. Toen ze het vertelde.

Woensdagavond heb ik na mijn operatie in Januari  weer een heerlijke zangavond/jamavond gehad. Dat was heerlijk. Zo kon ik even al mijn frustratie, verdriet en blijheid eruit zingen. En wat voelde ik mij heerlijk na deze avond. Zelfs wat nieuwe nummers gespeeld en gezongen. En gehad over hoe ik het nu uiteindelijk zou doen waar we voor gevraagd  zijn. Roy kwam met het idee om het te filmen. Dan hoef ik niet bang te zijn dat mijn stem weg valt. Of dat ik te moe ben om te zingen of überhaupt te praten. En ik hoop dan een keer later nog een keer wel live te komen zingen. Maar ik vond het wel een goed idee.

Zo zie je maar dat vele mensen zorgen dat ik met mijn steel rechtop in de vaas blijf staan.
En het is heerlijk om te zien hoeveel mensen er om mij heen zijn. En zo probeer ik maar door te kijken. En per dag te beslissen wat mogelijk is. En zo gaan we door, En kan ik zeggen zo gaan we ervoor.

Liefs Alma&Storm

Deel 15

De slee vloog door de gangen heen. Af en toe viel er wat aarde naar beneden. Maar de Flefjes, wisten dit netjes op te ruimen. Lisselotte keek haar ogen uit. Eigenlijk voelde ze zich hier wel thuis. Ze had eigenlijk ook nog geen moment aan school gedacht. En bedacht zich nu eigenlijk alleen’ wat haar moeder aan school zou hebben laten weten’?

Maar liet deze gedachten snel los. Dat kwam doordat de slee plotseling met een schok… tot stilstand kwam.
Lisselotte en haar vader liepen een brede gang in. In de verte hoorde Lisselotte stemmen. En liep rustig naast haar vader verder de gang in.
De grond waar ze op liepen, lagen grote tegels, met barok stijl, figuurtjes erin. Er hing klimop, langs de muren. Met hier en daar ontzettende mooie bloemen die tot de tien geboden behoorden. Een verzamel naam voor de klimopbloemen, die Lisselotte wel heel erg mooi vond. Deze waren wit, met paars uitlopende bloem bladeren. En de stamper was naast het gele stuifmeel ook paar gekleurd. Ook leken deze bloemen groter als, dat ze boven bloeiden. ‘Pap, hoe kan het dat deze bloemen hier zo groot zijn, en zonder enige vorm van zonlicht?”: vroeg Lisselotte.

De vader van Lisselotte liep naar een grote bloem. “Kijk, goed wat er gebeurd”: zei haar vader zachtjes op fluistertoon.  Lisselotte kwam dichter met haar gezicht naar de bloemen. Sinds de Flefjes, bezig geweest zijn met Lisselotte haar zicht en ze geen bril meer nodig heeft. Leek het net of ze ook scherper kon zien.  

Lisselotte, zag een klein kruiwagentje staan. En zag kleine wezentjes lopen, die niet groter waren als haar wijsvinger. Het waren mannetjes en vrouwtjes. Soms vlogen ze mee op de rug van een bij, of een vlinder. En gooide ze goudkleurige glitters op de bloemen. De mannetjes waren vooral bezig bij de muur aan het harken en aan het scheppen. En af en toe zag Lisselotte wezentjes die nog kleiner waren dan haar wijsvinger, en echt kinderen leken met een gieter lopen. En gaven zo elke bloem zorgvuldig water. Lisselotte boog weer terug naar haar vader. “ja, Selot dat zijn de Mavras, een leuk volk, zorgvuldige werkers, die zich bezig hielden met de bloemen en planten”
“En de vrouwtjes op de bijen gooien zonnestof op de bloemen zodat ze hier ook kunnen groeien”: zei haar vader zacht.

Lisselotte begreep wel waarom haar vader fluisterde, omdat je de Mavras niet moet storen in hun werk.

“Goed bedacht Selot, dat is zo het is”: Zij haar vader op een toon dat elk woord wel magisch leek.

Ze liepen verder de gang in. En Lisselotte bleek maar om haar heen kijken. Aardoor ze bijna struikelde. Haar vader kon haar net op tijd oppakken.
“Zeg slaapkop, wakker worden”: zei haar vader lachend.

Ze kwamen via een deur een grote ruimte binnen, ze zag dat er verschillende deuren, die ergens naar leiden. En in de grote ruimte zaten allemaal jongeren. Zowel jongens als meisjes. Van Lisselotte haar leeftijd, en sommigen misschien wat jonger. Sommige hadden een Flefje op hun schouder zitten. Maar er waren ook jongeren, die geen Flefje op zich hadden zitten, en wezenloos voor zich uit staarde.
De jongeren met Flefje gingen wel in gesprek met de andere jongeren.
Maar toch zag Lisselotte dat de andere jongeren met hun gedachten helemaal ergens anders zaten.

Opeens stopte iedereen met praten, en smoezen. En keken de kant op van Lisselotte.
Haar vader deed het woord. “Welkom lieve jongeren van Eiklaths en ook welkom Manja’s, wij weten wat er allemaal gebeurd is.’Daarom lieve Eiklaths wil ik vragen of jullie klaar willen staan voor de Manja’s”.
“Zoek elkaar samen op, en help elkaar, vorm tweetallen.”

Iedereen begon door elkaar te lopen, en vond elkaar. Lisselotte zag dat een meisje alleen bleef staan. Ze bleef over.
“toe maar Selot ,: zei de vader van Lisselotte.

En Lisselotte liep naar het meisje toe. Ze had zwart haar, een wit gezicht. Groene ogen. En een gewaad aan dat groen is. Maar hier en daar wel gehavend.
Ook had ze wat vegen in haar gezicht.,

Dat moet een enorme klap zijn geweest? Dacht Lisselotte.

“Hallo ik ben Selot”: Stelde Lisselotte zich voor. Ze vond het niet eens zo gek dat ze dat zo deed.
Ze dacht bij zichzelf ik heb nu mijn naam geaccepteerd. Selot, dat is nu mijn naam.

“hallo ik ben Mastja”: zei het meisje met een bibberende stem. En opeens uit het niets begon de aarde te beven…. En doken alle jongeren in elkaar…………