Warme vriendschap, zoveel waard

Lieve allemaal,

Waar te beginnen. Een week waarin duidelijk werd waar vriendschappen voor bestaan. Voor warmte bescherming, beschutting, bemoedigende woorden. Een huilende schouder. Maar dit kan alleen als het van twee kanten komt.

De week begon zoals alle andere weken, fysiotherapie, was flink bikkelen, en om eerlijk te zijn. Viel het mij zwaarder als die week ervoor. Maar ik wil zo ontzettend graag, dat je dan toch door zet. En door gaat.
En dan toch een halve minuut erbij sprokkelt. jipaje

Helaas slaat de Sonde voeding nog niet echt goed aan. Ik blijf afvallen. Ontzettend misselijk, waardoor ik soms toch blijf spugen. En, dat was na dinsdag natuurlijk ook even iets erger. Dat vind ik wel enorm lastig. Die worsteling, je wilt zo ontzettend graag ergens na toe werken, maar dat gaat niet 1 2 3. En het lijkt  dan voor de buiten wereld alsof ik daar vrede mee moet hebben. Maar binnen in mij schreeuw ik, huil ik vecht ik, wil ik!

Woensdagmiddag gezellig bezoek, was erg leuk ben ook nog een enorm verwend en niet te vergeten Storm ook. Een mooi plantje kwam naast mijn bed te staan, met een vlinder erop. En ik kreeg een heel mooi in elkaar gezet mandje. Die ik ook makkelijk zelf kon namaken. Zeker omdat ik toch probeer iets te kunnen, met mijn kaarten. Al is het een plaatje knippen. Gewoon bezig zijn met mijn favoriete hobby.
Toch proberen eruit te halen wat erin zit.

Later die avond was het mijn jam avondje. En eigenlijk hadden we een te grappige Jam Sessie. Het ging van geen kanten. Maar wat hebben we gelachen. En dat is ook wel eens goed.
Hij bracht een verassing voor mij mee. Van een vriendin, die ik heb leren kennen via het internet. Twee keer heb mogen ontmoeten omdat de boot bij haar in de boot aanmeerde, om daar aan boord te gaan. Ze had een bemoedigend mand gemaakt. Haar eerste zelf gemaakte kaart zat erin met een ontzettend lieve tekst. En, ook haar moeder had een kaartje geschreven, en haar zus had ook een heel lief berichtje achter gelaten. Spontaan kwamen de tranen los bij mij. Zoveel mooie woorden. Bijna teveel mooie woorden. Ik doe het toch gewoon uit simpele vriendinnen liefde. Maar als iemand op papier schrijft wat je voor degene betekend, of dat een familie lid dat doet. Dat raakt, het raakt het diepste van je hart. Je hoopt dat je altijd alles geeft wat je kunt geven in een vriendschap, Naast dat er knutselspullen in het mandje zaten, zat er ook een hele mooie cd in. Ik had bijna alle cd’s van dit zang duo, maar eentje miste ik er. En dat was deze. De nieuwste. En toen ik hem de volgende dag op zet. Kwam het eerste nummer wat ik hoorde op de cd zo binnen. Zo ontzettend binnen. Dat niet alleen ik snikkend op mijn bed lag. Maar ook de ADL die bezig was met mijn afwas, stond te huilen in de keuken. “Hou vol”de titel zegt het al, en ja dat was het ook.

Donderdag was het nog een bijzondere dag. Storm en ik zijn officieel 2 jaar bij elkaar. Ja mijn grote bruine vriend. Mijn maatje, mijn alles. En ik kreeg van hem een bijzonder cadeau. Die ik elke dag van hem krijg. Onvoorwaardelijke liefde.

Maar deze dag werd nog specialer. Mijn vriendin uit Limburg zou komen. Ik leerde haar op 5 Juni 2000 kennen op dystrofie kamp. En sinds die tijd zijn wij altijd vriendinnen gebleven. Met haar kan ik alles delen. De minder leuke dingen, de juist mooie dingen des levens. Ik weet dat het een heel emotioneel weerzien zou zijn. Ze kwam samen met haar mooie dochtertje. Die ging ik ook voor het eerst ontmoeten. We hebben samen gehuild, we hebben samen gelachen, we hebben gedeeld. En door het slechte weer moest ze wel eerder vertrekken. Maar misschien vertelde het weer wel, in welke storm wij verkeren. De Storm van vriendschap, het delen van de hele moeilijke dingen, de angsten en het pijn. En af en toe kwam er een glimp van de zon, Dat eigenlijk een soort knipoog betekende,. Een knipoog van de warmte in onze vriendschap, en onze omhelzing. Ja ik heb stuk voor stuk dierbare vriendinnen. Kennissen en lieve mensen om mij heen.

Het was een zeer bijzondere en emotionele dag.

In het weekend was het spannend nieuws, wel of niet bij een bruiloft aanwezig te kunnen zijn. In eerste instantie wilde de instantie mee werken. Maar vonden de afstanden toch te ver. Waardoor nu nog de hoop is op een andere instantie. Ik hoop zo dat ze het voor elkaar krijgt. Want zou het heerlijk en mooi vinden om de bruiloft mee te kunnen maken.

Verder het weekend wat strubbelingen met mezelf, mag ook soms toch? De zon scheen zo heerlijk naar binnen. En na bijna 6 maanden binnen mijn vier muren snak ik naar de buiten lucht. Ook al regent het. Ja, ook daar zou ik blij mee zijn. En ergens is het toch ook menselijk om deze strubbeling te hebben. Wie wil er niet naar buiten. Als de zon schijnt,
Ja ik hou vol, juist aan de geluk momenten, de kleine momenten. De pure momenten, de warme momenten.

Ik ga niet!

Ik ga niet zomaar weg zonder iets te zeggen.

Ik ga niet zomaar weg zonder tekst

Ik ga niet zomaar weg zonder een knuffel

Ik ga niet zomaar weg zonder een kus.

Wees niet bang kan ik dan wel zeggen,

Maar de angst blijft er altijd,

Dat het over is, verloren de strijd. 

Maar zo ga ik niet weg dat heb ik beloofd.

Ik hoop dat dit jou gevoel een beetje dooft.

Natuurlijk kan ik je geen garanties geven.

Want dat kan tenslotte niemand in het leven.

                           ©Alma 

Deel 16

Er viel aarde naar beneden. En er rees een stofwolk op. Overal hoorde je de weerkaatsing van gekuch. Na 5 minuten was er weer zicht. En stond de aarde weer stil. Lisselotte had Mastja vast. En probeerde haar te beschermen. Maar door deze actie moest zij enorm hoesten. Lisselotte ging op een stoel staan en riep:”is iedereen ongedeerd?’.
Er heerste was geroezemoes, maar er klonken kreten van angst. Maar ook kreten, dat het goed was.
“Ik weet niet wat er gebeurd is, dat gaan wij nog uitzoeken maar het belangrijkste is dat iedereen ongedeerd is:”riep Lisselotte, nogal verbaast van zichzelf dat zij dit zomaar durfde. Zomaar voor een hele grote groep jongeren praten. Waar was dat bange meisje gebleven, dat weg dook achter haar sluikhaar, en rood aan liep als de leraar of lerares naar haar keek.

De Flefjes vlogen af en aan, en zorgden dat iedereen er weer goed uit zag. Ook de Manja’s zagen er uit alsof er niets gebeurd was.
Ook werden de lampen weer feller zodat Lisselotte nu goed de grote ruimte kon bekijken. Er stonden allemaal tafels, sommige lagen omver. En overal lagen en stonden stoelen.
Lisselotte vervolgde haar verhaal:”Ik denk dat het nu rustig is, aangezien ik zie hoe rustig onze Flefjes, en Elfjes ons helpen.’

“Ik ben dus Selot, aangenaam, ik ben blij dat jullie hier zijn Manja’s want wij kunnen jullie hier hard gebruiken, en jullie hebben ook jullie studie nodig,”

Opeens viel Lisselotte haar oog op een aantal volwassenen die een andere hanger om hun hals droegen, met een ander teken. Ze had het in een keer door het waren de leraren die mee waren gekomen. Het was of Lisselotte het allemaal ingefluisterd kreeg wat ze moest zeggen, en hoe ze het  moest doen.
“Manja’s ik zie dat jullie eigen docenten mee zijn gekomen. Dat is fijn, al denk ik dat het ook fijn is om de lessen te samen te voegen. Zodat we van elkaar ook alles kunnen leren”.

Er steeg weer geroezemoes op, ook van onenigheid, en kreten van zuchten tot ‘ooh dat is nog meer werk’.
“Stilte, luister, wij willen dat het toch weer goed komt’?

“Nou, dan moeten we wel samen werken, kijk naar degene waar je mee verbonden bent. Je geeft ze uitleg over de verschillende ruimtes, en je deelt je kamer, op elke kamer word een bed bij gezet.
“” We moeten nu eenmaal leren delen, dat is het belangrijkste aan het geheel, als wij al niet goed kunnen samen werken hoe moet het dan later samen met de Clans”?

Er werd  hier en daar geknikt, en het gemopperde geroezemoes hield op.

“Ik stel voor, dat we naar onze slaap vertrekken gaan, want iedereen is moe, en kan dan nog even rusten voor het eten, en maak je mede partner meteen even wegwijs.”
“Dank jullie wel voor het nu al vormen van een eenheid.”Zei Lisselotte standvastig en vastberaden.

Ze keek naar haar vader die haar een knipoog gaf. Dat was een teken voor haar dat het goed was.
De leraren van de Manja’s liepen naar de vader van Lisselotte toe. En bespraken iets, wat Lisselotte niet kon verstaan.
Lisselotte was ondertussen heel erg nieuwsgierig geworden naar Mastja, ook omdat ze de gewoontes niet kende van de Manja’s maar ze dag hoe moe Mastja was. En had besloten het later te vragen.

 ‘Selot, en Mastja, gaan jullie mee?’ Vroeg de vader van Lisselotte,

Lisselotte liep meteen naar haar vader toe, Maar Mastja aarzelde wat. Lisselotte liep weer terug. ‘Kom maar wees gerust”: probeerde Lisselotte Mastje gerust te stellen.
“Dat is het niet’: zei Mastja Lisselotte keek haar veel betekend aan, “Dat is het niet?”: zei Lisselotte al vragend en kijkend naar Mastja.
“Ja nou eeuhm eeuhm nou, “; hakkelde Mastja.

“Het zit zo euhm…….

                        Word vervolgd ..........................