Er is in de tussentijd, al heel wat gesleuteld, aan deze blog. Het is best lastig kiezen. Welke, achtergrond, wat past er bij mij. Wat is goed leesbaar, en wat is nu wat mensen dan aan zou spreken.
Natuurlijk blijf ik schrijven zoals ik dat altijd heb gedaan. Met alle nodige humor, en naast de lach, ook soms de traan.
Deze week leek voorbij te schieten. Net alsof je op de snelweg rijd, in het donker. De lantaarnpalen branden, en bij elke lantaarn, flits er het licht. Nu zorg ik wel dat er heel erg veel lantaarn palen langs mijn snel weg staan. Maar dat weerhoud niet, dat er soms even geen donkere momenten zijn.
We zijn nog druk bezig met opbouwen. De ene dag gaat daarin beter dan de andere dag. En soms moet je het opbouw proces enorm bekopen. En dan moet je, jezelf niet verliezen want anders ben je, jezelf kwijt.
Vandaar dat er zoveel lantaarnpalen langs mijn weg staan. Om mijn snelweg te verlichten.
Hoewel ik vroeger altijd op de fiets de land weggetjes nam naar huis. Als ik van mijn studie kwam, of van een training in het zwembad. En ik dan dacht:" sjonge moet ik na 2 uur trainen ook nog eens één uur terug fietsen".
Later werd ik gereden. Dan wel naar een andere soort training. Niet meer het water mijn geliefde water, maar tussen twee wielen zorgen dat je de zo sierlijke, mogelijke danspassen kon maken. En echt ondanks de wielen, ik voelde mij vrij!
En nu, op dit moment voel ik mij opgesloten. gevangen op mijn bed, verlangend naar buiten.
Ik zou nu op dit moment op mijn fiets het land weggetje af willen rijden, en ontzettend genieten van alle geluiden, geuren en de wind door mijn haren. Ik zou hard zingend op mijn zadel heen en weer wiegend zitten. En denken "wat een vrijheid!".
Ja nu zeg je dat zo makkelijk, maar dat komt omdat er tussen de tiener van 17 en de jonge dame van 32 al een behoorlijk leven zit. En hierin, leer je de kleine dingen van het leven te waarderen.
Leek het 17 jaar een rot eind, wat je nog moest overbruggen van Apeldoorn naar Vaassen. En zeker na een zware zwem training. Zou dat rot eind nu voor mij het belangrijkste eindje zijn wat ik af kon leggen.
Soms, is het ook heerlijk om terug te kijken naar wat je allemaal al hebt gedaan. Ik heb steeds het uiterste in mezelf opgezocht. En dit blijf ik tot op de dag van vandaag. Zelf tot op het moment van nu, en later opzoeken. Want het leven, is nog zoiets waardevols. Waarin je vooral kunt genieten!. En dat is iets wat ik zo graag wil laten zien.
Houd niet weg dat er ook een andere kant is, een kant van mij. Dat zich zorgen maakt, dat ik vind dat alles te lang duurt. En ik sneller wil, dan dat mijn lichaam op dit moment kan. Dan is er even de onmacht die over heerst. En dat zijn dan even de donkere momenten op de snel weg. En plots........"daar is de lamp weer".
En zo ging het de afgelopen week, Licht, schemer, licht, schemer en daar is het licht!
Te Snel
Je leven lijkt soms op een rollecoaster, of een snelweg.
Waar je, je levenspad op af legt.
Je zou dan willen dat je wagentje, of auto een langzamer ging.
waarin je zou genieten, en je alle vreugde vanuit op ving.
Probeer dan juist de momenten te pakken waarin je zo genoot.
The sunlight on you're path, or on the big road!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten