En zomaar word je in de steigers gezet.. . . . . .

Lieve allemaal,

Soms heb je zo’n week dat je het liefst de dekens over je hoofd trekt, en denkt: ik ben er niet. Gewoon weer die vijfjarige die bang is voor het spook of monster onder haar bed, en dan diep onder die dekens wegkruipt, en hard schreeuwt: ‘Ik ben er niet!’

Maar helaas werkt dat niet meer zo. Al zou iedereen daar wel weer van dromen, om als klein meisje – of jongen – onbesuisd en onbezonnen de wereld te zien, niet bang voor wat de dag brengt, alleen bang voor simpele spoken onder je bed, verzonnen spoken, monsters en ander enger gedrocht.

Mijn matras ging lek, en daar lig je dan met je goede fatsoen op de lattenbodem. En die is hard. En dan moet je helaas het welbekende belgesprek voeren.

Tuut – tuut – tuut.

‘Goedendag, u spreekt met…’ Piep… Piep…

‘Ja goedemiddag, u spreekt met … Ik heb een probleem met mijn matras. Deze loopt leeg.’

‘U zegt leeg?’

‘Ja, compleet leeg, ik lig op de lattenbodem.’

‘Oooh. Nou, dan stuur ik een monteur uw kant op.’

(Oké, dat lijkt goed te gaan.)

‘Wanneer kan ik deze monteur verwachten?’

‘Nou, ergens binnen nu en halfzes?’

‘Maar mevrouw, ik lig echt gewoon op de lattenbodem!’

‘Ja, nou, eerder kan gewoon niet.’

Na twee uur wachten gaat de bel. De monteur. Hij belt met de firma. Hij heeft alleen zijn telefoon een tikkeltje te hard staan. Dus ik hoor de beste mevrouw aan de lijn tegen de monteur zeggen: ‘Kan mevrouw niet even uit bed opstaan, om steeds op het knopje te drukken?’

Ik zie de monteur een beetje dom naar mij kijken. En denk bij mezelf: als hij nu ook van mij verwacht dat ik dat daadwerkelijk ga kunnen, dan had mijn leven er toch zo anders uitgezien? Hoe bedoel je: me pijnlijk met de neus op de feiten drukken?

Helaas wakkert dit verhaal elke dag weer aan, het gevecht met steeds hetzelfde monster, dat nu wel echt lijkt te zijn. Mensen die achter een computerschermpje zitten, en denken dat ze je verhaal kennen aan de hand van het verhaal dat op hun schermpje geprent staat. Maar inleving nul komma nul…

 Uiteindelijk donderdag om halfnegen in de avond zat het monster weer veilig in zijn of haar hoekje en was het verdreven. Maar alleen door volhouden, doorgaan, en voor mezelf kiezen. Als kind bedacht je dit niet, nee, dan riep je keihard om papa of mama. Alhoewel, meestal om papa, omdat hij stoerder is.

Ook werden we deze week in de steigers gezet. In die ochtend werd ik en de gehele flat wakker door een enorm lawaai. Daar bleken ze mij een soort van extra balkon te geven. Dus meteen even gebeld wat ze nu wilden doen.

‘Ja, misschien bedacht de flat de toren van Pisa te worden?’

Maar daar was het niet voor. Ze gaan groot onderhoud plegen aan de liften, die in deze flat toch enigszins van groot belang zijn. Zonder is daarom geen optie, dus hadden ze bedacht om ons een extra doorgang te geven. Op zich dat is erg prettig, maar ze waren even vergeten ons in te lichten. Niet echt slim, nu weten we het dan, maar je mag wel over een flinke dosis FearFactor beschikken om erover heen te willen, zeker op vierhoog. Als ik geluk heb, doet 10 april de lift het weer, en hoef ik niet over deze nogal hobbelige constructie heen. Het is fijn dat ze het bedacht hebben. ’t Is ook best leuk, nu zie ik ook nog eens wat buren voorbijkomen.

Maar door het geboor, gehamer en getik was het niet mijn beste week. En ik wilde nog wel topfit zijn. Omdat we afgelopen vrijdagavond weer een ouderwetse stappuh-avond van het Rode Kruis hadden, en ik als coördinator wel goed voor de dag wilde komen. Ach, laagje make-up erop en niemand heeft het door. Het was een zeer geslaagde avond! En de mensen hadden het zichtbaar naar hun zin, en dat voelt goed. En hier doen wij het ook voor, en stoppen? Nee, voor de deelnemers, en voor ons ook niet.

 Verder ook erg druk geweest met de earlybirdy’s. Ik had heel erg lief van iemand katoen gekregen op mijn oproepje, heel erg blij mee, en in haar naam dan ook Tobi gehaakt.

En als ik dan bezig ben met de earlybirdy’s denk ik bij mezelf: wat moeten die kleintjes vechten, nu al, tegen reële monsters. En zij kunnen nog niet schreeuwen om hun papa of mama. Ja, inwendig doen ze dit wel, inwendig knokken ze voor een bestaan. De Birdy kan ze helpen bij het verjagen van de boze monsters. En daar ga ik voor!

En gelukkig velen met mij.

 Lieve groetjes,

Sterremaan & Storm