soms kan iets goeds, zo pijnlijk aanvoelen.

Lieve allemaal, 

Vol goede moed een poging gewaagd, richting de deur. Daar lag ik dan, in mijn stoel in de deuropening, te luisteren naar de vogels die vrolijk fluiten, naar kindergelach, en naar stemmen van de mensen in de tuinen onder mij. Ik zou blij moeten zijn dat ik even, heel even, van al dat mooie kon genieten. 

Maar het maakt mij erg verdrietig, ik wil juist méér. Mensen om mij heen juichen als ze dit horen, ik denk dat iedereen die dit leest het inwendig ook wel heeft gedaan. En ik, ik kon alleen maar huilen op dat moment, omdat ik blij was om even van dat moment te genieten. Maar ik zou niet bij mijn volle verstand zijn als ik zou zeggen: "Ik wil méér!" En dat maakt het dan ook juist zo wrang. Ik wil gewoon weer in mijn stoel kunnen stappen, zonder alle hulpmiddelen die daarvoor bedoeld zijn, en naar buiten rijden met Storm naast mij. Want ondanks dat ik heel erg blij ben met mijn buurman, ik zou echt graag één keer per dag Storm zelf uit kunnen laten. 

Af en toe lijk ik weer dat kleine meisje van vijf dat zegt: "Zelf doen." Maar ik kan het niet zelf. 

En dat maakt mij onmachtig, verdrietig. 

En hoe lief alle mensen om mij heen het ook allemaal bedoelen, hoe ze ook hun best doen, de schreeuw om naar buiten te gaan wordt steeds groter. Ik word gek van mijn vier muren, zes als ik plafond en vloer meetel. Ik zou nog wel gekker worden, bedenk ik mij net, als er ook nog eens tegeltjes op zaten. Dan had ik ze nu wel drie miljoen keer geteld. 

En soms kunnen mensen er (ongewild, hoor) voor zorgen dat ik mijn beperkingen voel. Een pijnlijk gevoel, dat niet uit te leggen valt. En ik weet dat ze het niet zo bedoelen. En het is, als ik er zelf naar kijk, ook veel beter voor mij. 

Het is natuurlijk niemand ontgaan dat ik mij graag inzet voor goede doelen. Ik doe dit met alle liefde. En zo had ik op een functie gereageerd die erg bij mij past. Ik heb deze functie ook toebedeeld gekregen. Alleen: nu wordt het een duofunctie (dus samen met iemand anders), omdat ik niet genoeg mobiel ben. En ik snap dit punt volkomen, maar het kan ook best pijn doen als dat wordt besloten. Maar als ik nu kijk naar deze functie, en om welk gebied het gaat, ben ik toch wel erg blij met deze beslissing. Ook om het feit dat mensen om mij heen zich zorgen maakten om mijn gezondheid, ik op deze manier veel beter alles op kan splitsen, en het dan lichamelijk ook veel langer volhoud. Wat ik ook heel fijn vond, was dat ze mijn positiviteit en doorzettingsvermogen erg waarderen, en mij een kans gunnen in deze maatschappij. 

Jullie weten dat ik blogs post, de een grappig, de ander serieus, eerlijke, oprechte, vaak tussen de regels door te lezen teksten. Ik probeer wel altijd de vrolijke ik te zijn, want ondanks alle misère blijf ik dat ook. En soms is een tekst net even iets anders dan jullie van mij gewend zijn. Ik ben blij met jullie, enorm blij! Jullie zorgen dat buiten binnen komt, doen een keer wat extra's voor me, maar brengen me vooral gezelligheid en een luisterend oor. Jullie maken je zorgen om mij, ik om jullie. Jullie leven mee, en gelukkig in de meelevende context. 

Afgelopen dinsdag heb ik een gezellige vriendinnenavond gehad. Er zit een leuk verhaal achter deze twee vriendinnen. Ik krijg soms de vraag: hoe doe jij je vriendschappen op? En bij deze twee kan ik zeggen: "Door het ziekenhuis." Rond eind augustus 2011 werd ik opgenomen met hoge koorts. Normaal gesproken krijg ik een kamer alleen. Maar nu hadden ze een kamer vol met jongedames rond de 30. Ik was net 30 geworden. En ondanks dat wij heel erg ziek waren en ze geen idee hadden wat wij mankeerden, was het een heel bijzondere ziekenhuisopname. En ik heb er vele op mijn naam staan, maar deze is toch wel het bijzonderste. Het feit dat we enorm ziek waren, vergeten we maar even. Want onze vriendschap wordt steeds intenser, gezelliger. En één keer in de zoveel tijd komen we samen. Een van de vriendinnen is biologe, en moest vanuit Rotterdam komen waar ze die dag werkte, dus we hadden afgesproken om samen te eten. Het was lang geleden dat hier gekookt was, zo erg zelfs dat we haar favoriete pan kwijt waren. En wat wás het eten lekker. Tagliatelle met zalm en een roomsaus. Daarna kwam de andere vriendin. Benoem het nu maar vast tot favoriet spel: treinendomino spelen. Je moet enorm nadenken en puzzelen, maar zo leuk en gezellig! Dat zijn avonden waarvan ik intens en dan ook intens kan genieten. We bouwen mijn bed om tot een heuse tafel, en spelen maar. Door deze opstelling zit er niet veel ruimte tussen ons, en lijkt het "gewoon" als "vanzelfsprekend". Maar natuurlijk weet ik dat het niet zo vanzelfsprekend is. Vele meiden van mijn leeftijd gaan hun eigen gang, krijgen een vriend, gaan nog uit. En toch, ondanks alles kunnen we zo een geweldige vriendschap opbouwen. Het liefst doen we het zonder toeters en bellen een dikke week over, ergens in een huisje, maar dromen moet je houden. Ik kijk alweer uit naar het volgende avondje! 

Ook nog heerlijk gezongen, en dan kunnen sommige nummers me zo enorm raken, dat ik met tranen rollend over mijn wangen aan het zingen ben. Ik kreeg nog een heel mooi cadeau, een houten versie van de Henri Dunantboot. Hij staat nu te pronken in de kast, en ik kan dromen van al mijn gemaakte vakanties. Dit jaar hopelijk nog een keer mee, nog een keertje varen, genieten, maar vooral de vrijheid ervaren, en bedenken: "geen muren om mij heen", dromen van de schoonheidsspecialiste aan boord, de gezellige vrijwilligers, en het thema. Smelt... Droom... 

Ook kreeg ik van de week twee bijzondere kaarten. Eentje uit Holland met een supermooie vlinder erop, zo lief als mensen op die manier aan me denken. Maar er kwam ook een bijzondere uit Australië, van iemand die ik heb leren kennen van de opnames van het programma "Je zal het maar hebben" waar ik pasgeleden nog eens met een klein stukje in "RTL late night show" te zien ben geweest. We hebben nog steeds contact gehouden, en dat voelt goed. En ondanks dat ze aan de andere kant van de wereld zit, leeft ze ontzettend mee. Elk woord raakte mij, en ik hoop dat als ze weer terug is in Nederland, we nog eens een keer wat gezelligs gaan ondernemen. Nu was ik even in Australië. Wat lijkt mij dat een wereldland! 

Afgelopen vrijdag de eerste Haak-in gehouden. Voor Earlybirdy's met vijf mensen druk aan de haak. Voor mij twee vreemde mensen, maar wat was het gezellig. Ik heb ze nog kunnen helpen met de uitleg van het patroon, we gaan nog een dag plannen. We hebben ingezet op meer mensen, maar dat komt wel goed, denk ik. Het is ook best eng, als ik voor mezelf spreek zou ik ook niet zomaar gaan, dan zou ik ook een bekende voor mij meenemen.

Nu liggen er vele Birdy's te wachten tot ik ze kan vermaken, zodat ze wel goed zijn om vele kindjes te helpen. Want als ik kijk naar "Kleine baby's, grote zorgen" denk ik vaak: och, had dat kleintje maar een Birdy, een Nicu. 

Ondanks dat ik veel afleiding krijg zo in de week, doen mij de geluiden van buiten pijn. Het steekt dwars door mij heen. Het voelt schrijnend. En nu kan ik ervoor gaan kiezen om alles dicht te laten, maar dat wil ik ook niet. Met Roy zing ik een nummer, en het past zo veel op mijn leven nu. "Run with the wild horses" van Natasha Bedingfield. 

Alleen door dat nummer kan ik uitleggen hoe het voelt. Ik heb niet gekozen voor deze situatie. Ik ben erin beland, en het is wat ik er zelf van maak. Maar ik wil naar buiten, "rennen net zoals the wild horses" met de wind door mijn haar. 

Lieve groet

Sterremaan & Storm