zonnestralen vangen

Lieve allemaal,

Wat een verwenweek deze week! De zon die hoog aan de hemel scheen, wat de mensen zeer vrolijk stemde. De glimlachen die dat bij iedereen op het gezicht deed rijzen.

Maar tevens was er bij mij ook het gevoel van onmacht en verdriet. Ik wil zo ontzettend graag naar buiten, maar het gaat gewoon niet. Herhaaldelijk overlegd met de fysiotherapeuten, maar als ik het nu zou proberen ben ik alles kwijt wat ik tot nu toe heb opgebouwd. Maar zo, met die zon, voelde ik extra die vreselijke onmacht, ik wil ook “gewoon” naar buiten met Storm.

Daarentegen merk ik hoe dankbaar ik moet zijn met de hulp van de buurman. Daarom heb ik hem samen met de hulp van een bloemisterij in het zonnetje kunnen zetten. ‘Hij deed het met alle liefde’, zei hij met tranen in zijn ogen. Hij was zichtbaar ontroerd, en liet heel trots zijn bos met anjers zien. Op mijn beurt ben ik heel erg trots op mijn buurman, want een man van 83 die zich zo inzet, dat kan niet vaak genoeg benoemd worden, toch?

Afgelopen week vloog er een bij naar binnen. Ik denk in een opwelling. Ik hoorde zijn gevecht in de slaapkamer om weer naar buiten te komen. Ik hoorde zijn gezoem, maar kon hem niet zien. Maar het kwam zo dichtbij: zijn gevecht om naar buiten te gaan, mijn geknok om naar buiten te komen.

Gelukkig kwam er die middag een vriendin, en zij liet de uitgeputte bij vrij. Dit is op zich wel een mooi voorbeeld. Omdat de bij zo moe was dat hij niet in één keer weg kon vliegen, duurde dat een poosje. Al die tijd om bij te komen, lag hij uitgeteld op het balkon. Dat is iets wat wij bij mij willen voorkomen, ook al wil ik nog zo graag. Ik denk dat ik, hoe moeilijk ik dat ook vind, blij moet zijn met wat ik nu al heb gewonnen. Al lijkt dat op sommige momenten helemaal niets. En daarbij blijkt ook dat vrienden ontzettend belangrijk zijn. Nu werd deze lieve bij geholpen, zo word ik elke dag, elk moment, geholpen door vrienden.

Van de week kwam er iemand een tasje vol met liefde brengen. Van een wildvreemd iemand, die mij helemaal niet kent. Zo bijzonder, zo lief. Dat maakt de wereld zoveel mooier. Ik weet van mezelf dat ik ook een gever ben, en dat ik, als ik ergens voor wil gaan, mij meer dan 100% inzet. Gewoon omdat ik op die manier ook kan geven. Dat maakt het ontvangen zo lastig. Maar het is zo lief dat mensen mij inwendige zonnestralen gunnen, zo lief. Bijzonder! Eigenlijk kan ik dit gevoel zo lastig omschrijven.

Deze week verder heel erg druk geweest met het inzetten voor de birdy’s en, zo ontzettend lief, kreeg ik van twee mensen de goedgekeurde katoen opgestuurd. Twee bijzondere verhalen zitten hierachter. Ik had de vrolijk gekleurde birdy’s geplaatst, omdat ik er zo trots op was, omdat ik het katoen had gekregen, omdat ik dat zelf niet zomaar kan kopen. Trots plaatste ik daarom de birdy’s en kreeg ik twee reacties van dames. Eén iemand had katoen overgenomen, en wilde mij dat sturen. Ik zou dan daarvoor in de plaatst twee birdy’s maken, die de namen krijgen van haar kinderen, om zo iets terug te kunnen doen. En een andere dame wilde haar katoen splitsen, delen, afgesproken dat ik de mijne ook zou splitsen en naar haar zou sturen, zodat we verschillende kleuren hadden. En door deze liefde – en dan gaat het niet om de gekregen spullen, maar om de liefde die erachter zit – gaan hier binnen ook de zonnestralen schijnen. Zodat niet alleen buiten de zon schijnt, maar ook binnen in mijn hoofd, in mijn huis.

Mochten er lezers zijn die niet kunnen haken maar wel op een andere manier willen bijdragen, bv. in de vorm van katoen, dat is echt van harte welkom, alleen helaas is niet al het katoen geschikt, maar mocht je willen delen, dan is even vragen wel handig.

Gisteren nam een vriendin mij even mee naar de Efteling, dat was een complete verrassing. Ze stuurde mij een berichtje dat ze in de Efteling was, en dat ze even enorm aan mij moest denken. Ze zat buiten te wachten bij de droomvlucht, bij de elfjes. En ze nam mij even helemaal mee in de wondere wereld van de Efteling. Heerlijk, zo even wegdromen.

Veel liefs

Sterremaan en Storm