Lieve Allemaal,
Nog een paar dagen en dan is het zover, dan heb ik een
sleutel in het bezit, van wat mijn nieuwe paleis moet gaan worden.
Twijfel slaat altijd toe, zeker als je op bent, moe,
gesloopt mijn lichaam gaf afgelopen maandag even haar grens aan, dat was
schrikken. Maar gelukkig zijn er daar weer mijn lieve vrienden, familieleden,
en zelfs onbekenden die mij moed geven!
Je hebt daar zoveel spreuken voor, een van Loesje ‘Als de
moed in de schoenen zakt, ga dan eens op je kop staan’. En ja zo is het wel!
Maar laat ik het eens hebben over mijn lieve vrienden, bekenden, kennissen, familie en onbekenden. Ze zijn er altijd, daar wil ik mijn hoofd ook niet voor
laten hangen, ik wil door! Ongeacht wat mijn lichaam die dag in ‘petto’ heeft. Maar
bij mij is het besef ook heel groot, dat het voor hun ook heel erg moeilijk
moet zijn. Ze staan immers naast de zijlijn. Ze kunnen niet in mijn lichaam
kruipen, of een soort van infuuslijntje aan mij koppelen om dingen over te
nemen, hoe graag ze soms ook willen.
Ik heb het hier ook al een keer eerder over gehad op mijn
blog.
Maar wat ze niet beseffen, is hun onvoorwaardelijke liefde, Geloof en hoop wat ze
geven zo ontzettend belangrijk is!
Ik sport mijn eigen wedstrijd zoals ik mijn eigen
levensproces noem, of het nu hardloopster op de 10 kilometer is, een
voetbalster in een elftal, hockeyster op het veld, of een zwemster in het
zwembad. De mensen om mij heen zijn er altijd, ze staan altijd naast de
zijlijn. En ik weet dat ik gezegend
ben, dat ze er ongeacht welke wedstrijd/battle er word gespeelt, staan ze
altijd te juichen en met spandoeken toeters, alles wat je kunt verzinnen wat
bij een wedstrijd hoort, maar dan denkbeeldig.
Maar ook besef ik mij, dat ze soms moeten toe zien, dat
ik net niet de bal in het goal trapte, net te laat de kant aan tikte en als 6de
eindigde, of zelfs misschien al eerder het veld moet verlaten omdat ik
struikelde. En ik weet dat het ze verdriet doet, als iets niet gelukt is, of
als de artsen niets kunnen doen. Daarom is dit ook echt een ode aan iedereen die op welke manier
bij mijn verhaal, mijn leven betrokken is!
Deze week vallen er allemaal prachtige kaartjes met
prachtige teksten in de brievenbus. Het zit hem ook in de kleine dingetjes,
even een lief woordje online, of een deel actie op Facebook delen. Maar ook een
klein berichtje via de telefoon.
Dankbaar ja
dat ben ik! En ik weet dat ik nooit terug kan doen wat jullie allemaal voor mij
doen. Ik kan alleen maar door knokken.
En natuurlijk ga je nadenken, als je soms andere reacties
krijgt dan verwacht, iedereen mag zijn of haar mening ventileren. Ik weet dat ik door te bloggen, veel van mezelf bloot geef, en of het bijzonder is, geen idee. IK hoop alleen wel dat ik toch de kleine boodschap van 'Geniet' van je leven door mag en kan geven.
Ik weet dat we met heel wat mensen op deze mooie aarde
wonen, en zoals ik dat al in het interview (EO) had laten beschrijven. Is dat 'ieder
zijn of haar kruis even zwaar weegt'. Ik maak geen onderscheid. Ik weet dat er
meer leed is in deze wereld. En ik weet dat ik niet alleen ben met gaten op het levenspad.
Ik blog sinds 2003 om al deze lieve mensen om mij
heen, die eigenlijk de gehele reis, vanaf het begin 1997 of later mij tegen
kwamen, om jullie op de hoogte te houden.
Jullie zijn mij heel dierbaar!
En ik weet dat de stap die ik nu na 6 jaar in dit
prachtige paleis te hebben gewoond neem. Een hele belangrijke is. En ik weet
dat de mensen die mij al heel lang volgen, maar misschien ook de laatste maand,
of zelfs laatste week. Echt begrijpen waarom.
En dat ik straks mijn verhalen onder het prieel kan
schrijven. En misschien zelfs als het in de avond donker word, misschien zelfs
onder de voor mij zo bijzondere sterren en maan kan schrijven.
Dit is een ode
aan al jullie allemaal, ik kan nooit terug doen wat jullie voor mij doen. Maar
ook ben ik er voor jou!
Lieve groetjes
Sterremaan & Storm
Hey lieve jij,
Hey lieve jij,
Jij bent er altijd, altijd aan mijn zij.
IK heb jou lief, zoals jij mij,
En ik weet dat het moeilijk is aan mijn zij.
Je ziet de dalen, die ook mooi kunnen zijn,
Maar ook de bergtoppen die we samen hebben beklommen met
veel moeite en pijn.
Waar we dan samen uitrusten, om te zien hoe mooi het dal
groen en vol bloemen staat.
En jij weet als we weer de berg aflopen stap voor stap,
de juiste woorden wat het makkelijker maakt.
IK heb jou lief, zoals jij mij!
Wat ben ik dankbaar met jou aan mijn zij!.
©Alma
Geen opmerkingen:
Een reactie posten